Dlaczego warto poddawać ocenie swoje fotografie ?

Po drugie inni - czy to specjaliści, czy po prostu inni fotografujący - mają większą łatwość w zobaczeniu związków między naszym zdjęciem, a tym, co inni już na świecie zrobili w fotografii. Z jednej strony może to nam otworzyć oczy na fakt, że być może nasze prace nie są tak odkrywcze, jak nam się wydawało, a z drugiej - pomóc nam szukać inspiracji i np. potwierdzić słuszność naszych zainteresowań.

Po trzecie warto pokazywać swoje prace fachowcom - kuratorom, krytykom. Bo oni - widząc nasz dotychczasowy dorobek - mogą wskazać kierunek, w którym warto się rozwijać, a poza tym - doceniwszy zdjęcia - mogą nam np. zaproponować zrobienie wystawy lub pomóc w jej organizacji.

A po czwarte nic tak nie rozwija fotograficznie jak oglądanie zdjęć, nic tak nie pobudza wyobraźni, nie inspiruje i nie mówi, co warto, a czego nie warto fotografować - dlatego pokazywanie naszych i oglądanie cudzych fotografii dla obu stron na pewno zawsze będzie korzystne.

Prezentujemy ocenę Zdzisława Słomskiego pięciu fotografii czytelnika SwiatObrazu.pl 

Fotografia nr 1

Fotografia nr 1
 

Niezależnie od tego, jakie były powody wykonania tej fotografii – miłość autora do martwych natur, realizacja zadania szkolnego, czy nagła decyzja podjęta w chwili emocji a może zmierzenie się z trudną materią do fotografowania jaką jest metal – stawiam tezę, iż nie zapanował on nad tematem całkowicie. Na pierwszy rzut oka, całość nawet sprawia bardzo dobre wrażenie, ale właśnie to wrażenie (subiektywny zachwyt) przesłoniło autorowi rzeczowe spojrzenie na swoją pracę.
 

Lewy dolny róg kadru, bardzo lekki walorowo w stosunku do pozostałych partii obrazu, szczególnie całej ciemnej góry i ciemnego prawego boku powoduje, że kompozycja kadru pochyla się w lewą stronę. Nie równoważy tego nawet ostro kontrastująca linia widelca zakotwiczonego w prawym boku kadru. Zresztą ta ciemna górna połowa kadru, w połączeniu z ciemną prawą stroną, nie wnoszą prawie nic a jedynie odwracają uwagę od tego, co w tym zdjęciu jest najciekawsze a przy tej kompozycji kadru prawie niewidoczne.
Chodzi mi o te przechodzące na wylot przez koszyk, zęby widelców. Gdy zapomnimy o całej reszcie, a popatrzymy tylko na lewy dół zdjęcia (takie wzrokowe przykadrowanie), ujrzymy, jak zdjęcie zmieniło swój charakter i wymowę. Ten prosty zabieg dodał zdjęciu treści, której mi brakowało w całej tej zabawie formą. Trzeba jednak oddać honor autorowi, metal jest metalem na tym zdjęciu.
 

Dołączam plik  w którym, na zdjęcie autora nałożyłem dodatkową warstwę. Po jej włączeniu (zaznacz pusty, mały kwadracik z lewej strony warstwy o nazwie "Kadr" w paletce Layers) zobaczyć będzie można to, o czym pisałem wyżej. Zastrzegam jednak, iż jest to tylko pokazanie autorowi, kierunku myślenia o realizowanym temacie, a nie gotowe, bardzo dobre zdjęcie.

Fotografia nr 1 - propozycja Zdzisław Słomski

Fotografia nr 2

Fotografia nr 2

Z każdą chwilą, gdy się tak przyglądam tym pięciu przysłanym do oceny zdjęciom, coraz bardziej nabieram przekonania, że wyszły spod ręki jednego autora. Już nie forma ich podania o tym świadczy, ale specyficzne proporcje boków kadru, które miały odpowiadać założeniom jakiegoś fotograficznego projektu. Ale nie na projekcie się będziemy skupiać. Naszym głównym celem jest pojedyncze zdjęcie.

Gdybym miał zadać sobie pytanie, czy na tym ujęciu znajduje się człowiek, to chyba nie mógłbym z całą pewnością odpowiedzieć na nie twierdząco. Bryła majacząca na tle poświaty po lewej stronie kadru, choć podświadomie układa się na kształt człowieka, to zbytnia grafizacja zdjęcia, jego duży ubytek szczegółów w światłach i cieniach, powoduje defragmentację tego elementu obrazu i nie pozwala nam na jednoznaczną ocenę. Gdyby przyjąć, że jednak jest to człowiek, choć jego rola w zdjęciu została mocno zamazana, to co jest tematem tej pracy. Czy autorowi bardziej chodziło o ciekawą formę ściany tunelu ujętej w mocnym kontrowym świetle, czy o symbolikę drogi człowieka w stronę światła? A jeśli o jedno i drugie, to taki połowiczny podział kadru pokazuje jakby brak zaangażowania autora, to z kolei niezdecydowanie stawia go w roli biernego rejestratora. Odnoszę takie wrażenie, że bardziej od losu człowieka interesuje go jednak ściana tunelu. Zawsze łatwiej było się zajmować formą niż treścią. Zdjęcie ogólnie intrygujące, ale nie pozostanie raczej długo w pamięci odbiorców.

Fotografia nr 3

Fotografia nr 3

A to już czysta forma. Autorowi nie mogę jednak odmówić tego, że zadał sobie wiele trudu, aby zakomponować bardzo precyzyjnie kadr w stylu lustrzanego odbicia. Nawet najjaśniejsze spośród świateł na końcu mostu, stanowi geometryczny środek prostokąta kadru. Nasuwa się jednak pytanie: po co? Czy autor pokazał nam most, w sposób jaki nie widzieliśmy go już wcześniej? Tu dla przeciwległego przykładu przypomnę słynną drabinę Rodczenki. Czy linie torów, wprowadzając nas w głąb kadru, chcą nam coś pokazać, na coś zwrócić uwagę? Chyba nie, bo tam nie ma nic, co mogłoby być treścią zdjęcia. Samotność w świetle latarni, cisza nocy – to bardzo naciągane interpretacje.
Jednak ta praca wcale nie musi być bezużyteczna. Może stanowić doskonałe tło do zdjęcia reklamowego. I jeśli takie poczynimy założenie, to kreatywnym pomysłom może nie być końca.

Fotografia nr  4

Fotografia nr 4

To najciekawsze zdjęcie spośród omawianych dzisiaj. Bardzo klasyczne w formie i czyste w treści. Elementy kadru bardzo pięknie się uzupełniają, szczególnie w formach występujących par dźwigarów, belek i podestów mostu. Kompozycja oparta na dwóch połączonych kwadratach, podzielonych na pary dynamicznych trójkątów. I ta para dwojga ludzi na moście. Wyrazu całości sceny dodaje brak obrazu w tle, co od strony formy podkreśla wrażenie z jednej strony, braku przestrzeni i płaskości zdjęcia, ale za to bardzo uwypukla symbolikę tego, co dopiero może się zapisać w życiu tych młodymi ludźmi. Oni nawet stoją przodem do tej białej, czekającej na wypełnienie obrazem płaszczyzny, czuje się jakby to ona była przedmiotem ich zainteresowania i rozmowy. Duży szacunek dla oka fotografa, który zobaczył tą scenę i wspaniale wypełnił jej kadr elementami, dając nam, odbiorcom, ucztę w jej oglądaniu.

Fotografia nr 5

Fotografia nr 5

 

Pierwsze zdjęcie kolorowe. Gdyby mnie ktoś zapytał, na czym polega istotna różnica w wyrazie między zdjęciem kolorowym a czarno-białym to odpowiedziałbym tak: zdjęcie kolorowe pokazuje bardziej fakturę, a czarno-białe bardziej pokazuje kształt. Jeśli sobie to uzmysłowimy, to dojdziemy do wniosku, iż tak jest naprawdę. Ta piękna reguła pozwoli nam również bardziej świadomie patrzeć i odbierać fotografię.
 

Wracam do zdjęcia – nie zachwyca mnie ono w ogóle – co gorsza drażni pod wieloma względami. Totalnie statyczny kadr w swej kompozycji, choć zdjęcie mówi, że raczej powinno chodzić o ruch. Głowa modelki w samym centrum kadru nie dynamizuje ujęcia. Źle się łączy w swej formie ze zdeformowanym tułowiem, czarną nogą i jasną stopą na płycie chodnika. Ta stopa jakby bardziej przykuwa uwagę niż twarz modelki. A twarz sama w sobie jest walorowo za jasna, pozbawiona szczegółów. Pozbycie się z kadru, czarnej nogi i jasnej stopy, dałoby większe skupienie widza na twarzy portretowanej osoby i przywróciło dla tułowia modelki, jaki taki wygląd. Dobija mnie też zaproponowany zimny, nie tłumaczący się w ogóle kolor – przecież wszyscy wiemy, że płyty chodnikowe nie są niebieskie. Dywagacje na temat temperatury barwowej światła nie mają tu nic do rzeczy. Reasumując – fotograf nad niczym nie zapanował, aż strach pomyśleć, co by było gdyby modelka miała dekolt.
 

Zdzich Słoma Słomski

Koszt otrzymania oceny wynosi 249 zł

Aby zgłosić swoje fotografie do oceny wypełnij poniższy