Jak robić lepsze zdjęcia? Opowiada fotografka Katarzyna Załużna

Moje początki w fotografii nie były łatwe. Gdy wykonywałam zdjęcia (wszyscy wokół je przecież pstrykają ze swoich kompaktów, lustrzanek czy telefonów), wydawało mi się, że niczego im nie brakuje, ale byłam ciekawa, jak będą odbierane przez doświadczone w tej sferze osoby. Zaczęłam więc publikować swoje pstryki na portalu fotograficznym, gdzie użytkownicy decydowali o tym, czy zdjęcie nadaje się do galerii, czy nie. Nie musiałam długo czekać na bezlitosną konfrontację z rzeczywistością. Rozpoczęło się wytykanie mi podstawowych błędów w edycji, kompozycji, oświetleniu, braku odpowiedniej głębi ostrości, nieprawidłowym kadrowaniu głównego motywu, chwytaniu nieodpowiednich momentów itp. Były to dla mnie trudne doświadczenia, ponieważ uświadamiałam sobie, jaki ogrom pracy jeszcze przede mną. Wymagało to z mojej strony wiele pokory, co dla mnie, osoby buńczucznej, było sporym wyzwaniem.

 

Z natury mam osobowość twórczą i dążę zawzięcie do wytyczonego celu, więc nie dawałam za wygraną. Postanowiłam szlifować warsztat, uporczywie wypytywałam innych o błędy, jakie popełniam i jak można je poprawić, czytałam różne informacje dotyczące techniki kadrowania, zasady złotego podziału, który ma istotny wpływ na psychologię estetyki itp. Przebywając na fotoportalach, gdzie poziom prac jest wysoki, czerpałam z tego wiele korzyści. Oko przyzwyczaja się do tego, co dobre. Dyskutując, obcując z fotografią artystyczną, osobami posiadającymi szeroką wiedzę w tej dziedzinie, czytając konstruktywne analizy i komentarze, wyciągając wnioski, zaczęłam podnosić poziom swoich umiejętności, a w późniejszym etapie pogłębiałam swoje spojrzenie na sztukę, zmieniając wyobrażenia na temat ogólnie rozumianego piękna.

 

[kn_advert]

 

Jestem perfekcjonistką i uważam, że nie mam doskonałych zdjęć – często po jakimś czasie (a nawet już na drugi dzień) dostrzegam większe czy mniejsze defekty, które mogłabym poprawić. Zakładam, że zdjęcia są na przyzwoitym poziomie, z niektórych zaś jestem bardzo dumna.

 

Był taki etap na drodze mojego rozwoju, kiedy codziennie poświęcałam wieczór na doskonalenie techniki fotografowania. Wykonywałam wtedy w plenerze kilkaset ujęć, a potem musiałam wyselekcjonować najlepsze z nich (co wcale nie było dla mnie banalne). Takie sortowanie zdjęć również jest treningiem. Decyzja o wyborze właściwego momentu jest kluczem do osiągnięcia pożądanego efektu. Myślę, że teraz po prostu częściej udaje mi się podejmować trafne decyzje.

 

Obecnie rozwijam się poprzez poszukiwania. Czytam publikacje o malarstwie z różnych epok (to nieskończone źródło inspiracji). Zaczęłam też tworzyć kompozycje z martwą naturą, rozwijam portret kreatywny, pozwalam sobie ostatnio na dodawanie elementów tworzących konceptualne zabarwienie moich prac, a także na używanie środków artystycznych, takich jak tekstury czy wielokrotna ekspozycja.

 

Rozwój umiejętności fotograficzno-percepcyjnych to również zaglądanie w głąb siebie, to dobry kontakt z samym sobą, analizowanie zjawisk od strony strukturalnej, które ułatwiają wyrażanie siebie i obserwacji otaczającego mnie świata.

 

Podsumowując: tworzenie rozwija mnie, jako człowieka nie tylko pod względem talentów, lecz także osobowości.