28 lipca 2008, 09:58
Autor: Piotr Madura
czytano: 47313 razy
czytano: 47313 razy
Mały aparat o dużych możliwościach. Test Panasonic Lumix DMC-LZ10
Kolejny aparat firmy Panasonic trafił do naszej redakcji na testy. Tym razem w nasze ręce wpadł mały, mieszczący się w kieszeni kompaktowy model Lumix DMC-LZ10. Jak radzi sobie w praktyce, postanowiliśmy sprawdzić i prezentujemy wyniki testu.
PIERWSZE WRAŻENIE
Kieszonkowe rozmiary, plastikowa obudowa i niewielka waga z początku budziły mieszane uczucia. Jednakże podczas dłuższego użytkowania okazało się, że jest to solidnie wykonany kompakt. Duży, lekko wysunięty poza obrys obudowy ekran LCD odporny jest na zarysowania, jakie mogą się zdarzyć podczas wkładania i wyciągania z plecaka lub futerału. Wszystkie elementy są dobrze spasowane, pokrętła i przyciski działają precyzyjnie. Najsłabszym elementem jest lakierowa powłoka korpusu – w miejscach, których najczęściej dotykamy podczas obsługi aparatu, wyciera się.
Kieszonkowe rozmiary, plastikowa obudowa i niewielka waga z początku budziły mieszane uczucia. Jednakże podczas dłuższego użytkowania okazało się, że jest to solidnie wykonany kompakt. Duży, lekko wysunięty poza obrys obudowy ekran LCD odporny jest na zarysowania, jakie mogą się zdarzyć podczas wkładania i wyciągania z plecaka lub futerału. Wszystkie elementy są dobrze spasowane, pokrętła i przyciski działają precyzyjnie. Najsłabszym elementem jest lakierowa powłoka korpusu – w miejscach, których najczęściej dotykamy podczas obsługi aparatu, wyciera się.
fot. Panasonic | Lumix DMC-LZ10
OCENA W KATEGORII: JAKOŚĆ WYKONANIA (4/6)
ERGONOMIA
Przyciski i pokrętła rozmieszczone są odpowiednich miejscach – dostęp do nich jest łatwy. Najważniejsze funkcje są w zasięgu klawiszy kierunkowych i zmiana ich wymaga zaledwie kilku kliknięć. Trochę gorzej jest z obsługą menu aparatu. Poszczególne opcje, chociaż dobrze opisane, nie są odpowiednio posegregowane, co nie pozwala na ich intuicyjne odnajdywanie. To, co najważniejsze – jak w hipermarkecie – znajduje się w rożnych miejscach i niekiedy wymaga przewinięcia wszystkich dostępnych funkcji z listy zanim wybierze się właściwą.
Przyciski i pokrętła rozmieszczone są odpowiednich miejscach – dostęp do nich jest łatwy. Najważniejsze funkcje są w zasięgu klawiszy kierunkowych i zmiana ich wymaga zaledwie kilku kliknięć. Trochę gorzej jest z obsługą menu aparatu. Poszczególne opcje, chociaż dobrze opisane, nie są odpowiednio posegregowane, co nie pozwala na ich intuicyjne odnajdywanie. To, co najważniejsze – jak w hipermarkecie – znajduje się w rożnych miejscach i niekiedy wymaga przewinięcia wszystkich dostępnych funkcji z listy zanim wybierze się właściwą.
fot. Panasonic | Lumix DMC-LZ10
OCENA W KATEGORII: ERGONOMIA OBSŁUGI (4/6)
OBIEKTYW
Obiektyw Leica DC Vario-Elmar o świetle 1:3,3-5,9 oferuje zakres ogniskowych wynoszący 5,2-26 milimetrów, co w przeliczeniu na format małoobrazkowy daje 30-150 mm. Stosunek ogniskowej maksymalnej do minimalnej wynosi 5x, co jak na aparat mieszczący się w kieszeni jest wartością przynajmniej dobrą. Najbardziej cieszy, że minimalna ogniskowa z całego zakresu wynosi już 30 milimetrów (eq. 35 mm), co daje nam możliwość sfotografowania szerszego planu bez konieczności oddalania się od niego.
Jakość obrazu, jaki daje ten obiektyw, jest, niestety, słaba. Im bliżej brzegu kadru, tym ostrość bardziej spada, a ponadto pojawia się aberracja chromatyczna, którą można zaobserwować nawet w centrum. Najlepszą jakość obrazu uzyskamy w przedziale ogniskowych 50-100 mm (eq. 35 mm).
Dystorsja poduszkowa i beczkowa została przez konstruktorów na tyle zminimalizowana, że jest praktycznie niezauważalna. Powłoki antyrefleksyjne utrzymują dobry kontrast nawet przy fotografowaniu pod światło, dzięki czemu bliki pojawiają się stosunkowo rzadko.
Tryb makro umożliwia fotografowanie z minimalnej odległości 5 cm, ale tylko przy najkrótszej ogniskowej. Jakiekolwiek zwiększenie ogniskowej powoduje wzrost minimalnej odległości ostrzenia do 30 cm przy ogniskowej 150 mm (eq. 35 mm). Największa skala odwzorowania dostępna jest, niestety, tylko na najszerszym kącie.
Oprócz wymienionych wad trzeba wspomnieć o jeszcze jednej, która ma wpływ na jakość i przydatność aparatu w niektórych warunkach. Układ optyczny nie jest do końca szczelny, przez co na matrycy może osadzać się kurz – tak zdarzyło się w testowanym egzemplarzu. Miejmy nadzieję, że jest to jednostkowy przypadek i podczas normalnego użytkowania obiektyw Leica jest hermetyczny.
USTAWIANIE OSTROŚCI
Autofocus to niestety pięta achillesowa kompaktów Panasonica. Chociaż producent wyposażył aparat w kilka trybów pracy AF to żaden z nich nie daje w pełni zadowalających rezultatów. Przy stosowaniu najdłuższej ogniskowej, aby właściwie ustawić ostrość, aparat wymaga bardzo kontrastowych scen, a czasami także wyłączenia stabilizacji. Na szerokim kącie automatyczne ustawianie ostrości przebiega bardzo sprawnie i w zasadzie można się tego spodziewać, gdyż kontrast i ostrość na krótszych ogniskowych są najlepsze.
MEGA O.I.S
Ta funkcja rozczarowuje w tym modelu. Włączenie jej pomaga jedynie w przypadku filmowania, gdy kompensuje drżenie rąk. Jej dość nachalne działanie utrudnia systemowi autofocus poprawne nastawienie ostrości, a ponadto przeszkadza w kadrowaniu, gdyż obraz dosłownie pływa. Otrzymanie nieporuszonego zdjęcia wykonanego na najdłuższej ogniskowej jest prostsze, gdy stabilizacja jest wyłączona. Jej niska skuteczność widoczna jest zarówno w trybie 1 jak i 2 stabilizacji.
WYŚWIETLACZ LCD
Zmieszczone 230 tysięcy pikseli na ekranie o przekątnej 2,5 cala to przyzwoity wynik, podobnie jak przyzwoita jest jakość obrazu na nim wyświetlanego. Kąt widzenia w pionie do wysokich nie należy, dlatego w opcjach aparatu znalazły się funkcje umożliwiające zwiększenie jasności podświetlenia przydatne gdy fotografujemy znad głowy i w ostrym świetle.
fot. Panasonic | Lumix DMC-LZ10
MATRYCA CCD
Tak jak w innych kompaktach Panasonica sensor światłoczuły to jeden z najsłabszych elementów aparatu. Gęste upakowanie pikseli skutkuje dość dużymi szumami i ogólnym spadkiem ilości rejestrowanych detali. Na czułościach od ISO 100 do ISO 400 sytuacja wygląda jeszcze w miarę dobrze, ale powyżej tych wartości jakość obrazu wyraźnie spada, gdzie przy ISO 1600 szczegóły obrazu są niemalże zastąpione tym, co zostało po odszumieniu. Nawet na najmniejszej czułościach jakość odwzorowania detali pozostawia sporo do życzenia. Na szczęście udało się programistom otrzymać z tej matrycy wierne kolory, dzięki czemu zdjęcie wykonane nawet na ISO 1600 ma poprawną kolorystyką i po pomniejszeniu nadaje do publikacji w internecie.
FOTOGRAFOWANIE
Aparat wyposażony jest we wszystkie podstawowe funkcje fotograficzne. Dla amatorów przygotowano tryby tematyczne z wyborem scen oraz automatykę, która – analizując obraz w kadrze – sama dopasowuje odpowiedni tryb fotograficzny. Dla zaawansowanych są to: tryb programu, priorytetu migawki i przysłony oraz tryb manualny. Fani szerokich, filmowych kadrów mogą wybrać format obrazu 16:9 albo 3:2 i 4:3. Oprogramowanie pozwala także określić maksymalną czułość ISO, jaką aparat ma dobrać, gdy ilość światła będzie niewystarczająca. Podobnie jest z czasem naświetlania, którego minimalną wartość również można ustawić w zakresie od 1/250 do 1 sekundy. Dostępne pomiary światła to: matrycowy, centralnie ważony i punktowy, a do pełnego ich wykorzystania można włączyć histogram, który na żywo pokazuje aktualny rozkład świateł i cieni.
Obiektyw Leica DC Vario-Elmar o świetle 1:3,3-5,9 oferuje zakres ogniskowych wynoszący 5,2-26 milimetrów, co w przeliczeniu na format małoobrazkowy daje 30-150 mm. Stosunek ogniskowej maksymalnej do minimalnej wynosi 5x, co jak na aparat mieszczący się w kieszeni jest wartością przynajmniej dobrą. Najbardziej cieszy, że minimalna ogniskowa z całego zakresu wynosi już 30 milimetrów (eq. 35 mm), co daje nam możliwość sfotografowania szerszego planu bez konieczności oddalania się od niego.
 |
|
Minimalna ogniskowa – 30 mm (eq. 35 mm)
fot. Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
|
 |
|
Maksymalna ogniskowa – 150 mm (eq. 35 mm)
fot. Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
|
Jakość obrazu, jaki daje ten obiektyw, jest, niestety, słaba. Im bliżej brzegu kadru, tym ostrość bardziej spada, a ponadto pojawia się aberracja chromatyczna, którą można zaobserwować nawet w centrum. Najlepszą jakość obrazu uzyskamy w przedziale ogniskowych 50-100 mm (eq. 35 mm).
 |
|
Na szerokim kącie aparat ustawia ostrość szybko i poprawnie. Spadek ostrości obiektywu na brzegach jest wyraźny. Na szczęście aberrację chromatyczną udało się konstruktorom i programistom zminimalizować do akceptowalnej wartości.
fot. Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
|
Dystorsja poduszkowa i beczkowa została przez konstruktorów na tyle zminimalizowana, że jest praktycznie niezauważalna. Powłoki antyrefleksyjne utrzymują dobry kontrast nawet przy fotografowaniu pod światło, dzięki czemu bliki pojawiają się stosunkowo rzadko.
 |
|
Jak widać, powłoki antyrefleksyjne radzą sobie bardzo dobrze z wysokim kontrastem, dzięki czemu obiekty w cieniach nie giną w jasnej poświacie
fot. Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
|
Tryb makro umożliwia fotografowanie z minimalnej odległości 5 cm, ale tylko przy najkrótszej ogniskowej. Jakiekolwiek zwiększenie ogniskowej powoduje wzrost minimalnej odległości ostrzenia do 30 cm przy ogniskowej 150 mm (eq. 35 mm). Największa skala odwzorowania dostępna jest, niestety, tylko na najszerszym kącie.
 |
|
Maksymalna skala odwzorowania, jaką daje Lumixem DMC-LZ10, uzyskamy przy fotografowaniu z odległości 5 centymetrów i przy szerokim kącie
fot. Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
|
Oprócz wymienionych wad trzeba wspomnieć o jeszcze jednej, która ma wpływ na jakość i przydatność aparatu w niektórych warunkach. Układ optyczny nie jest do końca szczelny, przez co na matrycy może osadzać się kurz – tak zdarzyło się w testowanym egzemplarzu. Miejmy nadzieję, że jest to jednostkowy przypadek i podczas normalnego użytkowania obiektyw Leica jest hermetyczny.
OCENA W KATEGORII: OPTYKA (4/6)
USTAWIANIE OSTROŚCI
Autofocus to niestety pięta achillesowa kompaktów Panasonica. Chociaż producent wyposażył aparat w kilka trybów pracy AF to żaden z nich nie daje w pełni zadowalających rezultatów. Przy stosowaniu najdłuższej ogniskowej, aby właściwie ustawić ostrość, aparat wymaga bardzo kontrastowych scen, a czasami także wyłączenia stabilizacji. Na szerokim kącie automatyczne ustawianie ostrości przebiega bardzo sprawnie i w zasadzie można się tego spodziewać, gdyż kontrast i ostrość na krótszych ogniskowych są najlepsze.
 |
|
Takie pomyłki w ustawianiu ostrości zdarzają się stosunkowo często, zwłaszcza gdy stabilizacja obrazu jest włączona a ogniskowa maksymalna
fot. Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
|
OCENA W KATEGORII: SYSTEM AUTOFOCUS (3/6)
MEGA O.I.S
Ta funkcja rozczarowuje w tym modelu. Włączenie jej pomaga jedynie w przypadku filmowania, gdy kompensuje drżenie rąk. Jej dość nachalne działanie utrudnia systemowi autofocus poprawne nastawienie ostrości, a ponadto przeszkadza w kadrowaniu, gdyż obraz dosłownie pływa. Otrzymanie nieporuszonego zdjęcia wykonanego na najdłuższej ogniskowej jest prostsze, gdy stabilizacja jest wyłączona. Jej niska skuteczność widoczna jest zarówno w trybie 1 jak i 2 stabilizacji.
OCENA W KATEGORII: STABILIZACJA OBRAZU (3/6)
WYŚWIETLACZ LCD
Zmieszczone 230 tysięcy pikseli na ekranie o przekątnej 2,5 cala to przyzwoity wynik, podobnie jak przyzwoita jest jakość obrazu na nim wyświetlanego. Kąt widzenia w pionie do wysokich nie należy, dlatego w opcjach aparatu znalazły się funkcje umożliwiające zwiększenie jasności podświetlenia przydatne gdy fotografujemy znad głowy i w ostrym świetle.
fot. Panasonic | Lumix DMC-LZ10
OCENA W KATEGORII: WYŚWIETLACZ LCD (5/6)
MATRYCA CCD
Tak jak w innych kompaktach Panasonica sensor światłoczuły to jeden z najsłabszych elementów aparatu. Gęste upakowanie pikseli skutkuje dość dużymi szumami i ogólnym spadkiem ilości rejestrowanych detali. Na czułościach od ISO 100 do ISO 400 sytuacja wygląda jeszcze w miarę dobrze, ale powyżej tych wartości jakość obrazu wyraźnie spada, gdzie przy ISO 1600 szczegóły obrazu są niemalże zastąpione tym, co zostało po odszumieniu. Nawet na najmniejszej czułościach jakość odwzorowania detali pozostawia sporo do życzenia. Na szczęście udało się programistom otrzymać z tej matrycy wierne kolory, dzięki czemu zdjęcie wykonane nawet na ISO 1600 ma poprawną kolorystyką i po pomniejszeniu nadaje do publikacji w internecie.
 |
 |
| ISO 100 | ISO 200 |
 |
 |
| ISO 400 | ISO 800 |
 |
|
| ISO 1600 |
OCENA W KATEGORII: JAKOŚĆ OBRAZU (4/6)
FOTOGRAFOWANIE
Aparat wyposażony jest we wszystkie podstawowe funkcje fotograficzne. Dla amatorów przygotowano tryby tematyczne z wyborem scen oraz automatykę, która – analizując obraz w kadrze – sama dopasowuje odpowiedni tryb fotograficzny. Dla zaawansowanych są to: tryb programu, priorytetu migawki i przysłony oraz tryb manualny. Fani szerokich, filmowych kadrów mogą wybrać format obrazu 16:9 albo 3:2 i 4:3. Oprogramowanie pozwala także określić maksymalną czułość ISO, jaką aparat ma dobrać, gdy ilość światła będzie niewystarczająca. Podobnie jest z czasem naświetlania, którego minimalną wartość również można ustawić w zakresie od 1/250 do 1 sekundy. Dostępne pomiary światła to: matrycowy, centralnie ważony i punktowy, a do pełnego ich wykorzystania można włączyć histogram, który na żywo pokazuje aktualny rozkład świateł i cieni.
OCENA W KATEGORII: FUNKCJE FOTOGRAFICZNE (5/6)
FILMOWANIE
Maksymalna rozdzielczości rejestrowanych filmów wynosi 640 x 480 pikseli przy 30kl/s przy formacie 4:3 a przy formacie 16:9 rozdzielczości wynosi 848 x 480 pikseli również przy 30 klatkach na sekundę. Niestety funkcja filmowania ma pewne ograniczenia. Niezależnie od wybranego formatu i prędkości jedno nagranie może trwać maksymalnie 15 minut. Drugim ograniczeniem jest brak możliwości używania zoomu oraz nie działający autofokus. Z tego względu przydatność funkcji filmowania ogranicza się do robienia panoram, gdzie ostrość i ogniskową ustawiamy raz i filmujemy nasze otoczenie.
PRZYKŁADOWE ZDJĘCIA
Fotografie: Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
FILMOWANIE
Maksymalna rozdzielczości rejestrowanych filmów wynosi 640 x 480 pikseli przy 30kl/s przy formacie 4:3 a przy formacie 16:9 rozdzielczości wynosi 848 x 480 pikseli również przy 30 klatkach na sekundę. Niestety funkcja filmowania ma pewne ograniczenia. Niezależnie od wybranego formatu i prędkości jedno nagranie może trwać maksymalnie 15 minut. Drugim ograniczeniem jest brak możliwości używania zoomu oraz nie działający autofokus. Z tego względu przydatność funkcji filmowania ogranicza się do robienia panoram, gdzie ostrość i ogniskową ustawiamy raz i filmujemy nasze otoczenie.
OCENA W KATEGORII: FILMOWANIE (3/6)
PRZYKŁADOWE ZDJĘCIA
Fotografie: Piotr Madura || SwiatObrazu.pl
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
PODSUMOWNIE
Panasonic Lumix DMC-LZ10 to aparat pełen wad i zalet. Dużo ustawień manualnych, kompaktowe rozmiary i bardzo użyteczny zakres ogniskowych pozwalają go zaklasyfikować jako tani aparat dla zaawansowanego fotografa, mieszczący się w torbie z profesjonalnym sprzętem. Ci, dla których Lumix DMC-LZ10 będzie pierwszym aparatem i zmierzają oddać się całkowicie jego automatyce, również będą zadowoleni – mnogość inteligentnych funkcji pozwoli uzyskać dobrze naświetlone zdjęcia w niemalże każdych warunkach oświetleniowych. Zarówno zaawansowani fotografujący, jak i amatorzy, decydując się na zakup tego aparatu, będą musieli przygotować się na problemy z automatycznym ustawianiem ostrości i zaakceptować widoczny szum matrycy.
OCENA W KATEGORII: CAŁOKSZTAŁT (4/6)
Wszystkie wykonywane podczas testu zdjęcia i filmy zapisywane
były na karcie SanDisk SD Ultra II USB Plus o pojemności 2 GB.
www.swiatobrazu.pl