Portrety sprzed wieku, czyli Edward S. Curtis i rdzenni Amerykanie

Edward S. Curtis fotografował ponad 100 lat temu. Jego uwagę przykuli szczególnie Indianie z Ameryki Północnej. Curtis czuł, że niebawem ta wyjątkowa kultura może zniknąć z powierzchni ziemi. Okazało się, że niewiele się pomylił, a w zasadzie miał rację. Rdzenni Amerykanie na portretach Curtisa wyglądają trochę jak duchy, zjawy minionych lat. To nie tylko jeden z pierwszych zapisów dokumentalnych, czy nawet etnograficznych, ale też doskonały przykład pracy piktorialistów.

Edward S. Curtis, ambitny fotograf zawodowy z Seattle, poczuł w sobie chęć zarejestrowania pozostałości kultury "wymierającej rasy", jak to sam ujął. W rezultacie powstał dwudziestotomowy przegląd zwyczajów, miejsc zamieszkania i ubiorów Indian z Ameryki Północnej. Curtis, początkowo wspierany przez bankiera J. P. Morgana, postrzegał życie plemienne przez pryzmat kulturowych uprzedzeń, co spowodowało, że fotografował on kostiumy i przedmioty, które powoli znikały już z codziennego życia. Do czasu wykształcenia się standardów fotografii etnologicznej, Curtis traktował ten temat w sposób estetyczny, zmiękczając obraz i tłumiąc detal, koncentrując się na własnej idei mitycznej natury życia amerykańskich Indian – pisze o pracy Edwarda Curtisa Naomi Rosenblum w Historii Fotografii Światowej.

Więcej informacji o Edwardzie S. Curtisie znajdziecie w naszym wcześniejszym artykule: Edward S. Curtis – szeryf wśród Indian.

Fot. Edward S. Curtis

[kn_advert]

Fot. Edward S. Curtis

Źródło: The Atlantic, Historia Fotografii Światowej N. Rosenblum