Tam, gdzie pachnie żywicą

Zdjęcie drogi prowadzącej do lasu zrobiłem z okna mojego pokoju-pracowni. Jest to najspokojniejsze miejsce w całym domu, sprzyja skupieniu i kontemplacji. Dobrze się tu pracuje... Zza biurka, przez okno, widzę ogród, drzewa stojące wzdłuż granicy posesji, łąki sąsiada, a dalej, na horyzoncie, ciemniejącą ścianę lasu. Zimą, gdy pojawia się szadź, pasmo lasu skrzy się srebrzystą bielą. Droga do lasu przechodzi obok mojego domu. Latem, gdy jest sucho, lub zimą, gdy przymarznie, jeżdżę nią do tzw. "szesnastki", szosy biegnącej od wschodniej granicy aż za Wisłę w pobliżu Grudziądza. W dzieciństwie i młodości tą drogą chodziłem z Ojcem na polowania. To dzięki Ojcu – myśliwemu – poznałem las.

 

Gdy otrzymałem w prezencie aparat fotograficzny, właśnie las stał się dla mnie jednym z głównych tematów, motywów, które fotografowałem w młodości. Patrząc na otaczające mnie drzewa, uczyłem się światła przenikającego przez konary, rytmów, w jakie formowały się pnie starodrzewu, zachwycałem się bajkowością leśnego strumienia płynącego w wąwozie. Zimą, zwłaszcza w pochmurne dni, fascynowała mnie graficzność ciemnych pni na tle śnieżnej bieli. Pogodne dni lśniły odbitym od śniegu światłem słońca wychodzącym zza drzew i świecącym wprost w oczy. No i te przepiękne płatki śnieżnego puchu strącanego podmuchem wiatru, skrzące się jak diamenty w ostrym słońcu... Już wtedy zdałem sobie sprawę, że fotografowanie Natury, "mojego lasu" jest zadaniem niezmiernie trudnym… Że jest to piękno nie do przekazania. Las nauczył mnie wsłuchiwać się w ciszę, a patrząc na wieloletnie sosny i świerki, nauczyłem się odczuwać czas i wsłuchiwać się w rytm wyznaczany przez naturę. Niekiedy, idąc wzdłuż wąwozu, na dnie którego płynął strumień, słuchając jego "szemrania", odczuwałem wszechobecność Boga w Naturze i w jakiś sposób stawałem się panteistą...