Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD - test obiektywu

Budowa i wygląd zewnętrzny

Japoński niezależny producent optyki dla aparatów cyfrowych Tamron jest znany głównie ze swoich niedrogich i dobrej jakości obiektywów kierowanych do średniowymagających amatorów. Jego najpopularniejsze modele to cieszący się od wielu lat dobrą sławą standardowy zoom SP AF28–75mm f/2.8 XR Di LD Aspherical (IF), jego przeznaczony dla lustrzanek z matrycami APS-C odpowiednik SP AF17–50mm f/2.8 XR Di II LD Aspherical (IF), ich nowe wersje z systemami redukcji drgań oznaczone literami VC, a także znakomite (zwłaszcza biorąc pod uwagę cenę) obiektywy makro, takie jak testowany w naszej redakcji  SP AF 60mm f/2.0 Di II Macro 1:1. Jak na ich tle i na tle prezentuje się nowy model? Przekonajmy się.
 

Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD w wersji dla lustrzanek Canon podłączony do korpusu EOS 50D.

 

Egzemplarz, który trafił do naszej redakcji przeznaczony był do współpracy z aparatami marki Canon. Obiektyw ten dostępny jest też w wersjach z mocowaniem dla lustrzanek Nikon i Sony, przy czym w przypadku tej ostatniej pozbawiony jest układu redukcji drgań VC. Jego sugerowana cena detaliczna na polskim rynku wynosi 4399 złotych. Platformą testową dla niego był korpus Canon EOS 50D.

 [kn_advert]

Coś zupełnie nowego – Tamron dla profesjonalistów?

Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD dotarł do naszej redakcji w zaskakująco dużym i ciężkim opakowaniu, które okazało się całkowicie usprawiedliwione gabarytami testowanego szkła. Przyzwyczajeni do tego, że oznaczenie SP (skrót od "Super Perfomance" – w taki sposób producent ten oznacza topowe obiektywy ze swojej kolekcji) niekoniecznie jest synonimem sprzętu najwyższej klasy – wspomniane we wstępie do tego artykułu dwa modele typu standard zoom odznaczały się dobrymi parametrami optycznymi i dużą jasnością, ale jednocześnie kompaktową i lekką konstrukcją oraz budową mechaniczną nie do końca odpowiadającymi wymaganiom profesjonalnych fotografów. Tym razem jednak było zgoła inaczej.
 

Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD – widok z boku. Widoczne elementy charakterystyczne dla obiektywów Tamron z serii SP, takie jak charakterystyczny żółty pasek, czy wygląd pierścieni regulacji ogniskowej i ostrości.

 

Testowany obiektyw okazał się sporą (108×88 mm przy ustawionej ogniskowej 24 mm) i ciężką (825 g) konstrukcją przywodzącą na myśl swoje "firmowe" odpowiedniki, takie, jak model Canon EF 24-70mm f/2.8L II USM. Podobnie jak w przypadku wspomnianego obiektywu firmowego Canona, testowany przez nas Tamron współpracuje z filtrami o średnicy 82 mm, co raczej nie jest dobrą wiadomością dla osób pragnących zaopatrzyć się w bogatą kolekcję filtrów dla swojej optyki – są one już dosyć drogie. Jest to jednak zrozumiałe, a duże rozmiary i waga szkła pozwoliły liczyć na wysoką jakość mechaniczną i optyczną.

Obiektyw robi bardzo dobre wrażenie. Konstrukcja jest zwarta, solidna i nie tylko nie sposób wyczuć w niej jakichkolwiek luzów, ale też nic nie wskazuje na to, aby miały się one pojawić po pewnym czasie użytkowania. Niektóre źródła w Internecie donoszą też o zwiększonej odporności na niekorzystne warunki atmosferyczne. Sam producent bardzo skromnie wspomina o tym, że model ten jest pierwszym w jego ofercie obiektywem o konstrukcji zabezpieczającej wnętrze przed wilgocią i wynosząc z naszych doświadczeń nabytych podczas testu jesteśmy skłonni w to uwierzyć. Niemniej jednak należy pamiętać, że szczelność – w odróżnieniu od chociażby wspomnianego wcześniej modelu Canona – nie jest gwarantowana, chociaż okolice bagnetu zdobi dyskretna uszczelka, która z całą pewnością dobrze wpłynie na stan obiektywu i aparatu podczas fotografowania w plenerze.
 

Testowany obiektyw wraz z wyposażeniem - kompletem dekielków i tulipanową osłoną przeciwsłoneczną.

 

Zawartość zestawu, w jakim dostarczany jest Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD jest dosyć standardowa: składa się na niego obiektyw z kompletem dekielków i tulipanowa osłona przeciwsłoneczna. Ta ostatnia jest dosyć płytka, co budzić może pewne wątpliwości co do jej skuteczności, natomiast niewątpliwie ułatwia korzystanie z niej. Bardzo wygodny w użytkowaniu jest natomiast dekielek i użytkownicy firmowych konstrukcji Canona mogliby sobie chyba tylko życzyć, aby "ich" producent zaczął w tym zakresie wreszcie czerpać inspirację z dobrych wzorców – z korzyścią dla użytkowników.

 

Budowa optyczna

Budowa testowanego obiektywu jest dosyć złożona. Nowy Tamron składa się aż z 17 elementów optycznych zebranych w 12 grup. Są wśród nich trzy soczewki o obniżonej dyspersji (LD), dwie soczewki XR mające za zadanie minimalizować występowanie aberracji chromatycznych oraz jedna hybrydowa soczewka asferyczna.
 

Schemat budowy obiektywu. Kolorem różowym zaznaczona została soczewka hybrydowa asferyczna, kolorem żółtym soczewki o obniżonej dyspersji, kolorem niebieskim soczewki XR, a kolorem czerwonym szklane soczewki asferyczne. (Rys. Tamron)

 

Obiektyw wyposażony jest też w ruchomą soczewkę będącą częścią układu redukcji drgań (VC), o którym piszemy więcej na następnej stronie. Dziewięciolistkowa przysłona o kołowej budowie pracuje w zakresie od f/2.8 do f/22 w pełnym spektrum długości ogniskowych. Pozwala to uzyskać znakomite (jak na model typu zoom) rozmycie tła podczas wykonywania zdjęć wymagających niskiej głębi ostrości, co można prześledzić na poniższej prezentacji.
 

[converttable end="1"]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

Prezentacja sposobu kształtowania się głębi ostrości i odwzorowywania obszarów nieostrych w zależności od ustawionej przysłony. Zdjęcia wykonane przy ogniskowej 57 mm. Kliknięcie fotografii spowoduje otwarcie jej powiększonej wersji w osobnym oknie.

[converttable]

 

Spostrzegawczy zauważą jednak na tych zdjęciach, że bokeh (sposób odwzorowania obrazu poza płaszczyzną ostrości) nie należy jednak do idealnych. I rzeczywiście nie jest – ma on dość nieregularny, pierścionkowaty charakter, który nie każdemu musi przypaść do gustu.

[converttable end="1"]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

Formowanie się kształtu krążków rozproszenia (efektu bokeh) w zależności od przysłony. Kliknięcie fotografii spowoduje otwarcie jej powiększonej wersji w osobnym oknie.

[converttable]

 

Godny odnotowania jest natomiast fakt, że kształt punktów świetlnych w obszarach nieostrości jest praktycznie idealnie kołowy w pełnym zakresie przysłon (za wyjątkiem może f/2.8 w przypadku najbardziej wymagających), co pokrywa się z deklaracjami producenta.

 

 

Wrażenia z użytkowania

Fotografowanie obiektywem Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD było dla mnie – wieloletniego użytkownika m.in. modeli SP AF28–75mm f/2.8 XR Di LD Aspherical (IF) oraz SP AF17–50mm f/2.8 XR Di II LD Aspherical (IF) – bardzo interesującym przeżyciem. Był to wprawdzie kontakt z dobrze znanymi rozwiązaniami techniczno-funkcjonalnymi, lecz w zupełnie nowym wydaniu. Niewątpliwie nowy model jest większy od swoich poprzedników, ale nie jest to różnica przytłaczająca, a komfortowi pracy trudno cokolwiek zarzucić.

 [kn_advert]

Ergonomia

Użytkownicy innych konstrukcji Tamrona nie będą mieli problemów z przekonaniem się do nowego modelu standard zoom dla aparatów cyfrowych. Zawiera on wszystkie pozytywne elementy, z których znani są jego "starsi bracia". Nie ma przy tym jego wad – jak już wspomnieliśmy, konstrukcja jest zwarta i bardzo solidna.
 

Na tubusie obiektywu znajdują się trzy przełączniki: pierwsze dwa służą do włączania i wyłączania mechanizmów AF i VC. Trzeci służy jedynie jako blokada pierścienia zmiany ogniskowej w pozycji 24 mm, zapewniającej najbardziej kompaktowe wymiary obiektywu.

 

Najwygodniejszym elementem całego obiektywu jest niewątpliwie bardzo szeroki pierścień regulacji ogniskowej. Mechanizm ten wyposażono w typową dla obiektywów typu zoom Tamrona  blokadę zabezpieczającą tubus przed przypadkowym rozsunięciem się – chyba jednak całkiem niepotrzebną, jako że obiektyw choć pracuje pod tym względem bardzo płynnie, to jednak z wyraźnym oporem. Rozumiemy jednak, że tradycja zobowiązuje.

Obiektyw podczas zmieniania ogniskowej wydłuża się w dość znacznym stopniu – ze 108 mm przy ogniskowej 24 mm do 117 mm przy ogniskowej 70 mm. Jak już wspomnieliśmy kilkakrotnie, nie wiąże się to z pojawianiem się żadnych luzów na tubusie konstrukcji – bez przesady można powiedzieć, że obudowa całej konstrukcji jest stabilna jak skała. Niewątpliwie jest to najlepiej wykonany pod tym względem zmiennoogniskowy Tamron, z jakim mieliśmy do tej pory do czynienia.
 

Obiektyw w miarę zwiększania ogniskowej wyraźnie się wysuwa. Nie traci jednak na sztywności korpusu, ani też nie obraca w trakcie tej czynności przednią soczewką.

 

Ustawianie ostrości

Pierścień ostrzenia jest znacznie mniejszy od opisanego powyżej pierścienia regulacji ogniskowej, jednak nadal wygodny. Testowany obiektyw to konstrukcja wyposażona w nowy dla tego producenta napęd Ultrasonic Silent Drive (USD), czyli odpowiednik napędów USM i SWM w konstrukcjach odpowiednio Canona i Nikona. Oznacza to nie tylko szybką i cichą pracę układu AF (o tym za chwilę), ale też zupełnie inny system ostrzenia ręcznego – pozwalający m.in. swobodnie poostrzyć obraz mimo działającego autofocusu.
 

Oznaczenie Ultrasonic Silent Drive oraz obecność charakterystycznej szybki kryjącej wskaźnik odległości ostrzenia jednoznacznie sugerują obecność w obiektywie ultradźwiękowego mechanizmu AF.

 

Sam układ AF działa znakomicie – jest szybki, precyzyjny i praktycznie niesłyszalny. W testowanym egzemplarzu nie odbiegał on pod żadnym względem od osławionego mechanizmu USM znanego z firmowych obiektywów Canona. Można więc uznać, że Tamron oficjalnie pożegnał się z jedną z największych wad swoich konstrukcji, czyli braku skutecznego ultradźwiękowego napędu AF. W naszym wewnętrznym i zupełnie nieoficjalnym rankingu mechanizm USD tego producenta mieści się o oczko wyżej od stosowanych przez bezpośredniego konkurenta, czyli Sigmę silniczków HSM.

Oczywiście jak przystało na konstrukcję zaawansowaną ani zmiana ogniskowej, ani też regulacja ostrości nie powoduje obracania się przedniej soczewki obiektywu. Pozwala to bez przeszkód korzystać z tulipanowej osłony przeciwsłonecznej, a także filtrów polaryzacyjnych i połówkowych.

 

Stabilizacja obrazu

Testowany obiektyw należy do grupy konstrukcji Tamrona oznaczonych literkami VC, co oznacza, że wyposażono go w system Vibration Compensation, czyli stabilizator drgań (nie dotyczy to jedynie wersji tego obiektywu dla systemu Sony Alfa – ponieważ aparaty marki Sony wyposażone są w systemy stabilizacji matrycy, to dublowanie tych układów byłoby zbędne i tak naprawdę szkodliwe). Producent reklamuje mechanizm zastosowany w nowym obiektywie jako wyjątkowo skuteczny i zapewniający nieporuszone zdjęcia nawet przy czasach naświetlania o 4 EV dłuższych niż zalecane. Postanowiliśmy sprawdzić, jak zapewnienia te znajdują potwierdzenie w rzeczywistości.
 

[converttable end="2"]

stabilizacja obrazu włączona

stabilizacja obrazu wyłączona

Ilustracja skuteczności działania mechanizmu stabilizacji drgań (VC). Kliknięcie zdjęcia powoduje otwarcie w osobnym oknie jego powiększonej wersji. Pod zdjęciem znajdują się fragmenty oryginalnych fotografii w skali 1:2 prezentujące ten sam obraz uchwycony z ręki przy włączonej i wyłączonej stabilizacji obrazu.

[converttable]

 

Test wykazał, że skuteczność zastosowanego w Tamronie SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD stabilizatora drgań jest wysoka, choć trudno tu traktować deklarowane 4 EV (czyli szesnastokrotnie dłuższy od zalecanego czas ekspozycji) do końca poważnie – wiele zależy tu od warunków, długości ogniskowej oraz przede wszystkim stabilności chwytu i postawy samego fotografa. Niemniej jednak bez większych trudności przy ogniskowej 70 mm (efektywne pole widzenia w aparacie APS-C odpowiadało ogniskowej 110 mm w aparacie małoobrazkowym) udało się uzyskać nieporuszone, ostre zdjęcie przy czasie naświetlania wynoszącym 1/10 sekundy – to jest już wynik, który wypada uznać za bardzo dobry.

Warto przy okazji zauważyć, że zastosowany system redukcji drgań bardzo ułatwia kadrowanie i manualne ostrzenie przy fotografowaniu z ręki – ruchy obrazu stają się wówczas płynniejsze i spokojne. Nie wolno natomiast pozostawiać mechanizmu VC włączonego po postawieniu aparatu na statywie, ponieważ praca układu żyroskopowego (obiektyw próbuje ustabilizować nieistniejące drgania) sprawiają wówczas, że zdjęcia często wychodzą poruszone.

 

 

Jakość obrazu: ostrość, aberracje, odblaski

Po obiektywie tej klasy (i cenie) nabywca spodziewa się najwyższej możliwej jakości obrazu w pełnym zakresie ogniskowych i to już nawet od bardzo otwartej przysłony. Wprawdzie oczekiwania typu "pełna ostrość przy f/2.8 na obszarze całego kadru" w przypadku obiektywów typu zoom można zaliczyć do pobożnych życzeń, jednak konkurencyjne dla testowanego obiektywu konstrukcje firmowe mogą się poszczycić obrazem o optymalnej jakości już przy przysłonie ustawionej na f/4. A jak jest w tym przypadku?

 [kn_advert]

Ostrość

Ostrość obiektywu testowaliśmy na scence plenerowej w pełnych zakresach przysłon dla trzech ogniskowych: 24, 50 i 70 mm przy ostrości ustawionej na nieskończoność. Rezultaty testów możecie obejrzeć na prezentacjach poniżej – zwróćcie uwagę na zbliżenia detali (prezentowane na stronie w skali 1:2 – po kliknięciu otrzymacie dostęp do ich pełnych wersji. Pod każdą prezentacją znajduje się odnośnik do paczek w formacie ZIP zawierających oryginalne zdjęcia testowe.
 

[converttable type="horizontal" start ="2" end="6"]

Ogniskowa 24 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	bardzo dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/2.8
	Brzeg kadru	f/2.8
	Dyfrakcja widoczna od	f/16
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy ogniskowej 24 mm obiektyw wykazuje bardzo dobrą zdolność rozdzielczą i – co znacznie ważniejsze – wyrównaną zarówno w centrum kadru, jak i w jego narożnikach już od f/2.8, co jest znakomitym wynikiem. Efekty dyfrakcyjne pojawiają się od f/16 i konsekwentnie obniżają ostrość obrazu w miarę przymykania przysłony.

[converttable type="horizontal" start ="2" end="6"]

Ogniskowa 50 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/4
	Brzeg kadru	f/5.6
	Dyfrakcja widoczna od	f/16
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

Przy ogniskowej 50 mm ostrość kadru w narożnikach jest już gorsza – wysoki poziom szczegółów pojawia się po przymknięciu przysłony od f/5.6. Szczegółowość w środku kadru pozostaje jednak na wysokim poziomie i można ją już uznać za dobrą od f/4. Barierą dyfrakcyjną, podobnie jak w poprzednim przypadku jest f/16.

 

[converttable type="horizontal" start ="2" end="6"]

Ogniskowa 70 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	bardzo dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/4
	Brzeg kadru	f/4
	Dyfrakcja widoczna od	f/16
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy ogniskowej 70 mm sytuacja jest nieco lepsza niż przy ogniskowej 50 mm, ale nadal nie tak dobra jak przy ogniskowej 24 mm (gdzie jakość obrazu można tak naprawdę uznać za wzorową dla tej klasy obiektywów). Na krawędzi kadru obraz wykazuje wysoki poziom szczegółowości od wartości przysłony f/4 włącznie. Centrum kadru jest bardzo ostre również od f/4, choć przy wartości f/2.8 jest niewątpliwie bardziej szczegółowe niż to, co przy w pełni otwartej przysłonie obserwowaliśmy w okolicach ogniskowej 50 mm. Efekty dyfrakcyjne ponownie dają się we znaki od wartości przysłony f/16.

 

Aberracja chromatyczna poprzeczna

Aberracja chromatyczna poprzeczna jest bardzo dobrze korygowana przez obiektyw w pełnym zakresie ogniskowych. W praktyce nie doskwiera ona fotografowi wcale, a żeby ją samą dostrzec, należy analizować zdjęcie w pełnym powiększeniu oraz w określonych zakresach ogniskowych i wartości przysłony. Rozkład występowania tej wady można prześledzić na poniższych prezentacjach. Zbliżenia detali ponownie pokazywane są na stronie w skali 1:2, a po kliknięciu w miniaturę dostępne jest powiększenie.
 

[converttable type="horizontal" start="2" end="4"]

Ogniskowa 24 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	nieźle kontrolowane, widoczne w postaci delikatnych przebarwień przy silnym otwarciu przysłony
	Widoczność w centrum kadru	f/2.8
	Widoczność na brzegach kadru	od f/2.8 do f/5.6
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy ogniskowej 24 mm aberracja chromatyczna występuje najsilniej ze wszystkich ogniskowych (co w tym wypadku oznacza tak naprawdę, że jest po prostu zauważalna). Daje się ją zaobserwować w narożnikach kadru dla wartości przysłony z zakresu od f/2.8 do f/5.6 oraz w niewielkim stopniu w centrum kadru dla wartości f/2.8.
 

[converttable type="horizontal" start="2" end="4"]

Ogniskowa 50 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	znakomicie kontrolowane, praktycznie niezauważalne
	Widoczność w centrum kadru	brak
	Widoczność na brzegach kadru	od f/4 do f/5.6
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy ogniskowej 50 mm aberracja chromatyczna widoczna przy powiększeniu zdjęcia występuje wyłącznie na obrzeżach kadru przy wartościach przysłon z zakresu od f/4 do f/5.6. Wynik ten należy uznać za rewelacyjny.
 

[converttable type="horizontal" start="2" end="4"]

Ogniskowa 70 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	bardzo dobrze kontrolowane, praktycznie niezauważalne
	Widoczność w centrum kadru	brak
	Widoczność na brzegach kadru	od f/4 do f/5.6
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy ogniskowej 70 mm sytuacja przedstawia się podobnie, jak przy ogniskowej 50 mm – jedyne ślady aberracji chromatycznej poprzecznej widoczne są przy silnym powiększeniu zdjęcia przy wartościach przysłon z zakresu od f/4 do f/5.6. Można tylko domniemywać, że w rzeczywistości wada ta występuje przy tej ogniskowej również po silniejszym otwarciu przysłony, jest jednak maskowana przez rozmycie kadru, które się wówczas również pojawia. Intensywność samej wady jest natomiast przy ogniskowej 70 mm nieznacznie mocniejsza niż przy 50 mm.

 

Aberracja chromatyczna wzdłużna

Problem aberracji chromatycznej wzdłużnej, czyli wady obiektywu polegającej na pojawianiu się barwnych przekłamań w obrębie kontrastowych obiektów znajdujących się przed i za polem ostrości w testowanym urządzeniu po prostu nie występuje – mimo prób nie byliśmy w stanie stwierdzić obecności tego problemu. Pozostawimy więc prezentacje wyników testów wykonanych dla konkretnych ogniskowych bez komentarza – wnioski wyciągnijcie sami.
 

[converttable type="horizontal" start="2" end="4"]

Ogniskowa 24 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI WZDŁUŻNEJ	znakomicie kontrolowane
	Widoczność przed płaszczyzną ostrości	brak
	Widoczność za płaszczyzną ostrości	brak
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

[converttable type="horizontal" start="2" end="4"]

Ogniskowa 50 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI WZDŁUŻNEJ	znakomicie kontrolowane
	Widoczność przed płaszczyzną ostrości	brak
	Widoczność za płaszczyzną ostrości	brak
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

[converttable type="horizontal" start="2" end="4"]

Ogniskowa 70 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI WZDŁUŻNEJ	znakomicie kontrolowane
	Widoczność przed płaszczyzną ostrości	brak
	Widoczność za płaszczyzną ostrości	brak
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

Praktycznie całkowita nieobecność aberracji chromatycznej wzdłużnej w obiektywie typu zoom o wysokiej i stałej jasności to duże osiągnięcie i należą się w tym względzie wielkie brawa projektantom obiektywu.

 

Odblaski

Przeprowadzone przez nas testy wykazały, że obiektyw bardzo dobrze radzi sobie z redukowaniem odblasków generowanych przez źródło światła znajdujące się blisko poza krawędzią kadru. Jedynym zauważalnym efektem jest spadek kontrastu - dość oczywisty w takiej sytuacji. Zjawisko flary nie występuje.

Przykładowe zdjęcie ilustrujące spadek kontrastu w sytuacji, gdy słońce znajduje się tuż za krawędzią kadru. Brak blików i efektu flary świadczy o wysokiej odporności testowanego obiektywu na powstawanie odblasków.

 

Koma

Efekt komy jest przez obiektyw korygowany całkiem dobrze. Jedynie ktoś bardzo wybredny mógłby narzekać na prawie niewidoczne wydłużanie się punktowych źródeł światła przy przysłonie o wartości f/2.8 – dla pozostałych fotografów zjawisko to będzie niewidoczne. Po przymknięciu otworu względnego do wartości f/8 w obrazie zaczynają się pojawiać zauważalne, bardzo estetycznie wyglądające gwiazdki.
 

[converttable start="1" end="2"]

f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI KOMATYCZNEJ	znikome
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

 

Jakość obrazu: dystorsja, winietowanie

Jak widać po poprzedniej stronie tego testu, Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di USD VC oferuje bardzo dobre parametry w kwestii jakości rejestrowanego obrazu. Do sprawdzenia pozostały  nam jeszcze jednak dwie kwestie, które wielu potencjalnie rewelacyjnym modelom potrafiły mocno zepsuć renomę – zniekształcenia geometryczne, czyli dystorsje oraz winietowanie.

 [kn_advert]

Dystorsja

Testowany obiektyw należy do klasy "szeroki standard zoom", co oznacza, że oferuje zakres ogniskowych od 24 do 70 mm (w przypadku korpusów z matrycami APS-C, takimi jak użyty w teście Canon EOS 50D rzeczywiste pole widzenia jest oczywiście nieco węższe). Praktyka uczy, że jeśli chodzi o geometrię, to przy tej najniższej ogniskowej wiele obiektywów ma spore problemy z dystorsją beczkową, natomiast inne potrafią na "długim" końcu wykazywać delikatne zniekształcenia poduszkowe. A jak jest w tym przypadku?

[converttable end="1"]

24 mm
35 mm
50 mm
70 mm
	WYSTĘPOWANIE ZNIEKSZTAŁCEŃ GEOMETRYCZNYCH	występują wyraźne zniekształcenia przy najkrótszej i najdłuższej ogniskowej

[converttable]

 

Przy ogniskowej 24 mm obiektyw zgodnie z oczekiwaniami wykazuje wyraźne zniekształcenie beczkowe. Ogniskowe 35 i 50 mm odznaczają się poprawną geometrią (choć przy tej drugiej widoczna jest już delikatne wykrzywienie linii prostych), natomiast przy ogniskowej 70 mm "poduszka" jest już dość wyraźna, choć pozostaje w akceptowalnych granicach. Podsumowując: jeśli chodzi o geometrię, testowany obiektyw wypadł zaledwie trochę powyżej przeciętnej – zdecydowanie powyżej tanich konstrukcji, lecz poniżej swojej bezpośredniej konkurencji.

 

Winietowanie

Analizując wyniki testów winietowania przeprowadzonych na tym obiektywie należy pamiętać, że z uwagi na użyty korpus z matrycą formatu APS-C niemożliwe było prześledzenie, jak będzie się prezentował spadek jasności w narożnikach kadru w przypadku korpusu małoobrazkowego. Można natomiast domniemywać, że jeżeli w rogach kadru widoczny jest wyraźny spadek jasności, to w przypadku aparatów formatu 36×24 mm problem ten będzie jeszcze większy.
 

[converttable start="2" end="2"]

24 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Zanika od	f/5.6
	Charakter	regularny z przesunięciem (ciemniejszy lewy górny róg)

[converttable]

 

Przy ogniskowej 24 mm testowany obiektyw wykazuje wyraźne, choć na szczęście niezbyt intensywne winietowanie. Występuje ono jednak w dużym zakresie przysłon – zanika ono dopiero przy wartości f/8. W przypadku korpusów z matrycą małoobrazkową spodziewać się można nasilenia tej wady.
 

[converttable start="2" end="2"]

50 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Zanika od	f/4
	Charakter	regularny

[converttable]

W przypadku ogniskowej 50 mm problem winietowania jest już znacznie mniejszy, a samo zjawisko widoczne jest wyraźnie tylko przy w pełni otwartej przysłonie.
 

[converttable start="2" end="2"]

70 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Zanika od	f/4
	Charakter	regularny

[converttable]

 

W przypadku ogniskowej 70 mm sytuacja jest dosyć podobna do tego, co dało się zaobserwować przy ogniskowej 50 mm – efekt winietowania jest widoczny dla przysłony f/2.8, natomiast już od f/4 zanika prawie zupełnie. Natomiast należy zauważyć, że przy w pełni otwartym otworze względnym zjawisko to jest dość intensywne.

 

 

Podsumowanie

Oceniając ten obiektyw należy przyjąć jedno ważne założenie: od teraz koniecznie powinniśmy wyzbyć się przekonania, że Tamron jest producentem wyłącznie tanich konstrukcji kierowanych do fotoamatorów. Obiektyw Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di USD VC to model w pełni zasługujący na miano profesjonalnego. Nawet jeśli nie jest to sprzęt mogący na wszystkich polach konkurować z firmowymi odpowiednikami (problemy z winietowaniem oraz dystorsją oraz nie aż tak pancerna konstrukcja, jak w przypadku sprzętu "markowego"), to na pewno będący dla nich bardzo atrakcyjną alternatywą. Zwłaszcza, jeżeli weźmiemy pod uwagę cenę, która w przypadku odpowiedników ze stajni Canona i Nikona jest około dwukrotnie niższa. Dlatego też polecamy to szkło wszystkim poszukującym bardzo dobrej jakości w atrakcyjnej cenie.

 

Ocena końcowa (w skali 1-6):

BARDZO DOBRY

Zalety:

bardzo solidna konstrukcja i dobra jakość wykonania bardzo dobra ostrość obrazu, zwłaszcza przy ogniskowej 24 mm szybki, cichy i precyzyjny autofokus bardzo skuteczny system stabilizacji obrazu zwiększona szczelność korpusu bardzo atrakcyjna cena w swojej klasie

Wady:

silna dystorsja beczkowa przy najkrótszej ogniskowej, wyraźna dystorsja poduszkowa przy najdłuższej ogniskowej widoczne winietowanie przy ogniskowej 24 mm, nawet w przypadku aparatu z matrycą APS-C niezbyt gładki kształt pól rozmycia w obszarach nieostrych zdjęcia (bokeh)

 
[kn_advert]
 

Parametr	Wartość
Nazwa	Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD
Dostępne mocowania	Canon EF, Nikon F, Sony A
Rok premiery	2012
Zakres ogniskowych	24-70 mm
Jasność przy najkrótszej ogniskowej	f/2.8
Jasność przy najdłuższej ogniskowej	f/2.8
Minimalna wartość przysłony	f/22
Budowa wewnętrzna (elementy / grupy)	17/22
Obecność soczewek specjalnego przeznaczenia (asferycznych / o obniżonej dyspersji / refrakcyjnych)	tak / tak / tak
Ilość listków przysłony	9
Minimalna odległość ostrzenia	0,38 m
Maksymalne powiększenie	1:5 (przy ogniskowej 70 mm)
Ogniskowanie	wewnętrzne
Długość obiektywu (najkrótsza / najdłuższa)	108 / 117 mm
Średnica obiektywu	88 mm
Średnica filtra	82 mm
Filtr obraca się podczas ostrzenia	nie
Zmiana długości podczas ostrzenia	nie
Osłona przeciwsłoneczna	zewnętrzna, tulipanowa
Dostępne kolory obudowy	czarny
Uszczelnienia	tak
Silnik ultradźwiękowy mechanizmu autofocusu	tak
Stabilizacja obrazu	tak
Waga	825 g
Wyposażenie dostarczane wraz z obiektywem	dekiel przedni dekiel tylny tulipanowa osłona przeciwsłoneczna

 

Obiektyw Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD został udostępniony do testu przez firmę Foto-Technika

 

 

Galeria zdjęć testowych

Zdjęcia wykonane zostały przy użyciu obiektywu Tamron SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD w wersji dla lustrzanek Canon (mocowanie EF) oraz aparatu Canon EOS 50D. Powstały przy użyciu automatycznego balansu bieli i stylu Standard oraz zapisane zostały przez aparat w formacie JPEG. Kliknięcie na miniaturę spowoduje otwarcie jego ośmiokrotnie powiększonej wersji w osobnym oknie przeglądarki. Pod opisem parametrów każdego zdjęcia znajduje się link do oryginalnego pliku JPEG (UWAGA: duża objętość!).
 

31 mm, 1/200 s, f/4, 100 ISO JPEG	35 mm, 1/800 s, f/2.8, 200 ISO JPEG	31 mm, 1/125 s, f/2.8 100 ISO JPEG
70 mm, 1/100 s, f/4, 100 ISO JPEG	70 mm, 1/1000 s, f/4, 200 ISO JPEG	46 mm, 1/8 s, f/5.6, 400 ISO JPEG
49 mm, 1/60 s, f/4, 400 ISO JPEG	70 mm, 1/320 s, f/4, 200 ISO JPEG	53 mm, 1/25 s, f/7.1, 200 ISO JPEG
70 mm, 1/1000 s, f/4, 200 ISO JPEG	42 mm, 1/20 s, f/5.6, 200 ISO JPEG	44 mm, 1/30 s, f/2.8, 200 ISO JPEG
31 mm, 1/30 s, f/5.6, 400 ISO JPEG	44 mm, 1/13 s, f/5.6, 400 ISO JPEG	51 mm, 1/320 s, f/4, 400 ISO JPEG
52 mm, 3,2 s, f/7.1, 100 ISO JPEG	44 mm, 1/40 s, f/2.8, 800 ISO JPEG	29 mm, 1/13 s, f/4, 800 ISO JPEG
70 mm, 1/400 s, f/2.8, 100 ISO JPEG	47 mm, 1/15 s, f/2.8, 200 ISO JPEG	40 mm, 30 s, f/4, 200 ISO JPEG
50 mm, 1/500 s, f/2.8, 200 ISO JPEG	70 mm, 1/500 s, f/2.8, 200 ISO JPEG	52 mm, 1/125 s, f/5.6, 200 ISO JPEG

 

Autorem wszystkich przedstawionych w tym artykule zdjęć - zarówno próbnych jak i produktowych - jest Jarosław Zachwieja.

[kn_advert]