Panasonic DMC-FZ72 – test aparatu kompaktowego typu superzoom

Budowa i wygląd zewnętrzny

Dotychczas w dziedzinie aparatów tego typu prym wiodły modele z 50-krotnym zoomem o polu widzenia odpowiadającemu zakresowi 24-1200 mm w aparacie małoobrazkowym. Jednak niecałe dwa miesiące temu Panasonic zaprezentował światu aparat Lumix DMC-FZ72 (w niektórych krajach sprzedawany pod nazwą FZ70, co zresztą stało się powodem pewnego zamieszania) wyposażony w obiektyw o znacznie większym przełożeniu, bo aż 60-krotnym. Tę właśnie nowość mieliśmy okazję gruntownie sprawdzić w praktyce.
 

Aparat Panasonic DMC-FZ72 z częściowo wysuniętym obiektywem.

 

Konstrukcje tego typu szczególnie cenione są przez osoby wymagające od aparatu jak największej uniwersalności bez potrzeby taszczenia ze sobą torby pełnej ciężkich obiektywów. Konstruktorom projektującym superzoomy przyświeca z kolei idea stworzenia sprzętu jak najbardziej uniwersalnego – dosłownie "na każdą okazję". Czy im się to udaje, to już zupełnie inna sprawa. A jak będzie inaczej? Przekonajmy się, co potrafi ten aparat, który według serwisu Skapiec.pl można nabyć już w cenie nie przekraczającej 1500 złotych.

[kn_advert]

Skutecznie udaje lustrzankę

Superzoomy najogólniej dzielą się na konstrukcje, które udają tradycyjne lustrzanki cyfrowe oraz takie, które próbują udawać kieszonkowe aparaty kompaktowe. Panasonic DMC-FZ72 należy do tej pierwszej grupy. Po rozpakowaniu okazał się być sprzętem stosunkowo dużym (130×97×120 mm) i oczywiście nienajlżejszym, choć też niespecjalnie ciężkim (607 g z akumulatorem i kartą pamięci), jak na osiągnięte gabaryty.

[converttable end="1"]

zdjęcie 1

zdjęcie 2

zdjęcie 3

zdjęcie 4

zdjęcie 5

zdjęcie 6

zdjęcie 7

zdjęcie 8

Aparat Panasonic Lumix DMC-FZ72 – widok ogólny. Najeżdżając wskaźnikiem myszki na znajdujące się powyżej zdjęcia odnośniki możecie oglądać aparat ze wszystkich stron. Kliknięcie na jedno ze zdjęć powoduje otwarcie jego powiększonej wersji w osobnym oknie przeglądarki.

[converttable]

 

Konstrukcja zewnętrzna tego urządzenia bardzo przypomina klasyczną amatorską lustrzankę, i to raczej większą, niż mniejszą. Głęboki uchwyt (grip) i ogumowanie jego okolic zarówno z przodu, jak i z tyłu robią dobre wrażenie. Znaleźć tu można wszystkie elementy typowe dla kompaktów "lustrzankopodobnych": pokrętło wyboru trybów pracy, spust zintegrowany z dźwigienką zoom, kółko sterujące (jedno, umieszczone pod kciukiem ze zintegrowanym przyciskiem) oraz oczywiście wizjer elektroniczny połączony w jednym bloku z mikrofonem, lampą błyskową i stopką zewnętrznego flesza.

Wyświetlacz LCD odznacza się przekątną o długości 3 cali oraz rozdzielczością 460 tys. punktów (niezbyt imponująca wartość, jak na tak nowy i zaawansowany sprzęt) i jest nieruchomy. Projektanci nie zdecydowali się również na uczynienie go czułym na dotyk – i jeśli weźmiemy pod uwagę wygląd interfejsu, to chyba nawet lepiej. Praktycznie wszystkie przyciski sterujące na tylnej ściance znajdują się po jego prawej stronie, za wyjątkiem mechanicznego zwolnienia wbudowanej lampy błyskowej oraz przełącznika wyświetlacz/wizjer (aparat niestety nie ma czujnika umożliwiającego automatyczny przeskok po zbliżenia oka do wizjera).
 

Widok z góry – w oczy rzucają się przede wszystkim bardzo duże rozmiary mikrofonu i głęboki grip. Można też ocenić, jak bardzo okular wizjera wystaje poza tylną ściankę korpusu, choć zaręczamy, że zdjęcie wykonane pod takim kątem nie oddaje tego w pełni.

 

Jeśli chodzi o ten ostatni element, czyli wizjer, to jest on mocno wysunięty do tyłu – bardzo mocno zważywszy rozmiary atrapy komory lustra skrywającej lampę błyskową. Zagadka rozwiązuje się w momencie otwarcia lampy, ponieważ ona i mikrofon okazują się zajmować bardzo wiele miejsca, przez co rzeczywisty układ wizjera musiał być mocno wycofany. Przyznać należy, że okular wizjera podczas testów przejawiał tendencje do zaczepiania o różne rzeczy, a położenie aparatu na "plecach" jest dość trudno wykonalne – w zamian jednak dostajemy lepsze zabezpieczenie ekranu przed zarysowaniem. Coś za coś.

Na górnej ściance aparatu znalazło się również miejsce dla trzech przycisków. Łączna liczba przycisków sterujących obecnych na aparacie (za wyjątkiem spustu migawki i zwolnienia blokady lampy błyskowej) to piętnaście, z czego jeden zintegrowany z pokrętłem sterującym i dwa programowalne. Naprawdę niezły wynik.

 

Układ rejestrujący obraz – matryca, procesor obrazu i optyka

Sercem aparatu jest przetwornik typu High Sensivity MOS o przekątnej 1/2,3 cala i rozdzielczości 16,8 megapikseli. Wymiary fizyczne nie zachwycają, ale przy takim zakresie ogniskowych trudno się spodziewać czegoś więcej. Tak naprawdę w tej klasie aparatów można go uznać za całkiem duży. Za obróbkę sygnału z matrycy odpowiada standardowy w konstrukcjach Panasonica procesor Venus Engine. Jego wydajność pozwoliła wyposażyć aparat w tryby seryjne o wydajności 5 i 9 kl./s (ten drugi z dość poważnymi ograniczeniami, do których jeszcze wrócimy) i zakres czułości wynoszący 100-3200 ISO (można go zwiększyć na dwa sposoby: w specjalnym trybie wysokiej czułości oraz podczas filmowania w trybie kreatywnym).
 

Brak na korpusie aparatu typowo marketingowej informacji o rozdzielczości nie dziwi – 16 megapikseli nie wygląda zbyt imponująco w porównaniu z 60-krotnym zoomem optycznym. Sam korpus pod względem ilości "marketingowej sieczki" prezentuje się zresztą bardzo oszczędnie i wręcz elegancko.

 

Przejdźmy do optyki, jako najbardziej imponującego elementu całego zestawu. Wbrew oczekiwaniom firma Panasonic nie wyposażyła aparatu DMC-FZ72 w obiektyw firmowany przez niemiecką Leicę – jest to konstrukcja marki LUMIX DC VARIO o imponującym zakresie ogniskowych 3,58-215 mm oraz jasności /2.8-5.9. Jak przystało na aparat kompaktowy z niewielką matrycą, przysłonę można przymknąć w nieznacznym stopniu – na przestrzeni całego zakresu ogniskowych wartością minimalną jest f/8.

Rzut oka na efektywny zakres ogniskowych zdradza natomiast, w jak prosty i elegancki sposób udało się uzyskać tak imponujący zakres ogniskowych bez powiększania górnego zakresu pola widzenia do małoobrazkowego ekwiwalentu niemalże 1500 mm (byłoby to już niezbyt praktyczne i z pewnością bardzo trudne ze względów konstrukcyjnych, o ile oczywiście fotografujący miałby na takich zdjęciach cokolwiek widzieć). Po prostu poszerzono dolny zakres ogniskowych do odpowiednika 20 mm, co wydaje się być bez porównania lepszym rozwiązaniem. Lumix DMC-FZ72 stał się tym samym jednym z aparatów kompaktowych dysponujących wyjątkowo szerokimi kątami widzenia – rzecz nie do przecenienia podczas wykonywania zdjęć w zamkniętych pomieszczeniach, np. podczas imprez.
 

Patrząc na testowany aparat z przodu można odnieść wrażenie, że optyka tego aparatu jest naprawdę potężna. Jest to jednak tylko złudzenie wywołane znaczą grubością tubusu i sporą średnicą filtra (56 mm). W rzeczywistości średnica największej, przedniej soczewki nie przekracza 4 cm.

 

Sama konstrukcja obiektywu jest oczywiście dosyć skomplikowana – 14 soczewek w 12 grupach, z tego 6 soczewek asferycznych (trzy podwójnie asferyczne) i aż trzy soczewki typu ED. Obiektyw oczywiście wyposażono w system stabilizacji obrazu Power O.I.S. (działa również podczas kadrowania i filmowania), a samą ogniskową można zmieniać z jedną z dwóch prędkości, zależnie od stopnia wychylenia dźwigni. Co wydaje się dość szokujące, aparat przystosowany jest do współpracy z dodatkowym telekonwerterem (DMW-LT55) i konwerterem makro (DMW-LC55). Wymagane jest użycie w tym celu specjalnej tulei oznaczonej symbolem (DMW-LA8).

 

Zawartość zestawu

Jest dosyć skromna. Za wyjątkiem samego aparatu i jego akumulatora z ładowarką, w pudełku znalazło się miejsce dla paska naramiennego, dekielka zabezpieczającego obiektyw (bardzo wygodny z możliwością podwieszenia do aparatu), kabla USB, płyty z oprogramowaniem i dokumentacji oraz skróconej (bardzo) instrukcji obsługi. Krótko mówiąc: znak obecnych czasów.
 

Wyposażenie dostarczane wraz z testowanym aparatem.

 

 

Wrażenia z użytkowania

Zanim przejdziemy do testów jakościowych, należy powiedzieć kilka słów na temat tego, jak się go używa. Innymi słowy przejdziemy teraz do omówienia jego ergonomii i intuicyjności, choć już teraz możemy stwierdzić, że jest dobrze. A nawet bardzo dobrze, jeśli pominiemy kwestię jakości wizjera i wyświetlacza LCD.

[kn_advert]

Aparat w ręce

Czerpanie z konstrukcji klasycznych lustrzanek nie poszło na marne – aparat trzyma się doskonale. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że wzorem co lepszych konstrukcji DSLR Panasonic DMC-FZ72 przykleja się do ręki. Kciuk w naturalny sposób układa się w zagłębieniu pod kółkiem sterującym, a cała ręka wędruje lekko w dół podpierając  tym samym korpus. Wprawdzie pewną związaną z tym niedogodnością jest "ucieczka" małego palca pod korpus, ale dotyczy to raczej wyłącznie osób o małych dłoniach, poza tym to też można nauczyć się wykorzystywać w charakterze oparcia – podobnie zresztą jak w co mniejszych aparatach DSLR.
 

Bardzo głęboki i dobrze wyprofilowany uchwyt to główna zasługa tego, że aparat tak dobrze się trzyma. Drugim czynnikiem jest waga – nie za duża, ale też nie za mała, aby FZ72 dało się bez przeszkód trzymać stabilnie nawet przez dłuższy czas.

 

Użytkownik z poziomu korpusu ma bezpośredni dostęp do następujących funkcji fotograficznych aparatu (domyślnie, gdyż można je w pewnym stopniu modyfikować, a także potrafią się same zmieniać w niektórych trybach pracy): trybu pracy migawki (tryb seryjny i wyzwalacz czasowy uruchamiane osobnymi przyciskami), zmiany rozmiaru i położenia obszaru działania AF (podczas ostrzenia manualnego przycisk ten uaktywnia na moment autofocus), blokady autofocusu i układu pomiaru ekspozycji, wyboru sposobu regulacji ostrości (AF, macro AF, MF), regulacji balansu bieli, czułości ISO, trybu pracy AF. Do tego dochodzą bardziej ogólne narzędzia, takie jak przeglądanie i kasowanie zdjęć, zmiana wyświetlanych na ekranie informacji (tu możliwości wyboru są naszym zdaniem niewystarczające) oraz oczywiście filmowanie.

Pokrętło wyboru trybów umieszczono dobrze. Nie ma ono blokady, ale też praktycznie nie sposób go przypadkowo przestawić. Dostępne na nim opcje rozmieszczono logicznie, a dla najbardziej wymagających znalazł się nawet bank ustawień własnych (C) i osobny tryb filmowania – tzw. kreatywnego, do którego jeszcze wrócimy.

 

Czas reakcji

Jest to kluczowy element we wszystkich aparatach kompaktowych i bezlusterkowych – u tych pierwszych często stanowiący słaby punkt. Dlatego też miło jest nam napisać, że w przypadku Panasonica DMC-FZ72 problem ten w zasadzie nie występuje. Pomijając wydajność układu AF (którą zajmiemy się w osobnym dziale) opóźnienia związane z czasem włączania aparatu, czy też jego reakcją na naciśnięcie spustu migawki są praktycznie minimalne. Użytkownik raczej nieczęsto zetknie się z sytuacją, gdy fotografowany obiekt przed wykonaniem zdjęcia znajdzie się poza kadrem – a jeśli już tak się stanie, to tylko w bardzo trudnych warunkach oświetleniowych.

 

System menu

Główne menu aparatu nie należy do przesadnie skomplikowanych. Można wręcz powiedzieć, że jak na tak zaawansowany kompakt jest ono całkiem proste – zawiera trzy zakładki (fotografowanie, filmowanie, konfiguracja), w których liczba opcji jest spora, lecz nie przesadnie duża. Znaleźć tam można wszystko, co potrzebne i to chyba jest najlepsza rekomendacja.
 

Menu główne aparatu podzielone jest na trzy sekcje. Warto jednak uważnie przejrzeć je wszystkie, ponieważ niektóre z opcji tradycyjnie umieszczanych w menu fotograficznym ukryto w zakładce konfiguracyjnej. I w sumie nawet dobrze, ponieważ znajdują one zastosowanie zarówno podczas fotografowania, jak i filmowania.

 

Trochę gorzej jest z przejrzystością. Niektórych opcji trzeba się dość solidnie naszukać, ponieważ obszar menu foto podzielono na 6 zakładek, a konfiguracyjne aż na 8. Z pewnością główną przyczyną było dążenie do zachowania przejrzystości wyświetlanych informacji, co z kolei doprowadziło do powiększenia wyświetlanej czcionki i zmniejszenie liczby wyświetlanych na raz opcji do pięciu. Zamiar chwalebny, ale przydałaby się w takim razie możliwość "zagęszczenia" liczby widocznych w menu elementów chociażby do sześciu.

Na szczęście podczas "normalnego" korzystania z aparatu konieczność zaglądania do jego menu pojawia się raczej rzadko. Wszystko dzięki temu, że projektanci wyposażyli Panasonika DMC-FZ72 w system szybkiego menu, popularny w wielu modelach aparatów. Jest on jednak dość dobrze schowany i niektórzy użytkownicy mogą nawet nie zorientować się, że coś takiego mają – nie uruchamia się go dedykowanym przyciskiem (bo takowego brak), lecz tym samym, którego w trybie przeglądania używamy do kasowania zdjęć.
 

Menu szybkich ustawień (Q.MENU) pozwala zmienić wartość wszystkich parametrów widocznych podczas wykonywania zdjęć w górnej części okna oraz większość z dolnej (bez czułości ISO, do modyfikowania której używany jest tylko przycisk fizyczny). W niektórych automatycznych trybach pracy część funkcji jest nieaktywna i oznaczona szarym kolorem.

 

Możliwości konfiguracji

Aparat ma pewne możliwości dopasowania konfiguracji do własnych potrzeb. Wspomnieliśmy już o ustawieniu trybów własnych (C) – są trzy i pod każdym z nich można zapisać dowolne ustawienia aparatu. Rejestracji dokonuje się z poziomu odpowiedniej opcji menu konfiguracyjnego. Ważniejsza jednak jest obecność w testowanym sprzęcie dwóch programowalnych przycisków funkcyjnych Fn. Pierwszy z nich jest współdzielony z funkcją AF/AE Lock i aby z niego skorzystać, należy tę funkcję wyłączyć. Drugi jednak, znajdujący się w obrębie wybieraka wielokierunkowego (przycisk "strzałka w lewo") pozostaje do naszej wyłącznej dyspozycji.
 

Zestaw możliwości konfiguracji przycisków funkcyjnych.

 

Programowania przycisków funkcyjnych dokonuje się oczywiście z poziomu menu. Warte jednak odnotowania są duże możliwości konfiguracji (13 opcji do wyboru) oraz fakt, iż w przypadku obydwu przycisków mamy dostęp do tego samego zestawu funkcji. To już nie jest aż takie częste.

 

Wyświetlacz i wizjer

Niestety zarówno wyświetlacz LCD, jak i wizjer EVF aparatu nie zachwycają. Obraz oglądany na ekranie na tylnej ściance jest wyraźny i kontrastowy, ale niczego innego nie należy oczekiwać po zaawansowanym aparacie z 2013 roku. Natomiast brak możliwości zmiany jego położenia oraz stosunkowo niska rozdzielczość 460 tys. punktów (HVGA) stanowi już wadę. Najgorzej jest jednak z doborem zestawu pokazywanych na nim (oraz w wizjerze) informacji. W prosty sposób można je tylko włączyć lub wyłączyć – cała reszta, jak np. uruchomienie/wyłączenie histogramu czy siatki kompozycyjnej wymaga już sięgnięcia do menu lub przeprogramowania któregoś z przycisków funkcyjnych. A wystarczyłoby, żeby przycisk DISP. przełączał nas pomiędzy różnymi zestawami informacji...
 

Wizjer aparatu dysponuje narzędziem do korekty dioptrycznej. Warto go dobrze ustawić, aby korzystaniu z wizjera nie towarzyszyły ból i zawroty głowy. Dobre ustawienie to takie, w wyniku którego wzrok po oderwaniu oka od wizjera nie musi się przez krótką chwilę przystosowywać do normalnego postrzegania otoczenia.

 

O wizjerze Panasonika DMC-FZ72 można natomiast powiedzieć tylko tyle dobrego, że jest. Jego rozdzielczość jest bardzo niska, a jakość wyświetlania przez to zupełnie niedostateczna do komfortowego fotografowania. W obydwu przypadkach (wyświetlacz i wizjer) częstotliwość płynność oglądanego obrazu jest dobra tylko wówczas, gdy oświetlenie sceny jest bardzo dobre i możliwość wyboru pomiędzy odświeżaniem z częstotliwością 30 kl./s oraz 60 kl./s specjalnie wiele tutaj nie zmienia. Również symulacja ekspozycji w trybie Live View nie zachwyca - efekty końcowe na zdjęciach zbyt często wyraźnie różnią się od symulowanych i to również wówczas, gdy aparat nie zgłasza potencjalnej możliwości wystąpienia problemów. Dobrze natomiast, że można ten mechanizm wyłączyć - jeżeli zdarzy nam się fotografować z lampą błyskową, to bardzo ułatwi nam to kadrowanie.

 

 

Jakość obrazu - matryca

Dochodzimy w tym momencie do etapu testów jakościowych. W przypadku aparatów kompaktowych ostateczny wygląd zdjęć pod względem technicznym jest wypadkową dwóch składowych: układu optycznego (obiektywu) oraz elektronicznego odpowiadającego za rejestrację obrazu (matryca i procesor obrazu). I choć w obecnych czasach trudno jest te elementy oddzielić od siebie (wiele wad optyki jest korygowanych cyfrowo przed zapisaniem zdjęcia na karcie pamięci, a z kolei optyka może mieć pewien wpływ na kolorystykę obrazu), to dla porządku i większej przejrzystości testu zachowujemy taki podział jako element tradycji. Zaczniemy więc od elementów tradycyjnie przypisywanych matrycy.

[kn_advert]

Zakres dostępnych czułości ISO i poziom zaszumienia obrazu

Zaczniemy od tradycyjnego już zbadania poziomu zaszumienia obrazu w obszarze luminancji i podstawowych składowych barwnych za pomocą standardowej tablicy Color Checker. Fotografowana była ona przy świetle naturalnym z uprzednim ustawieniem balansu bieli w oparciu o neutralnie szary wzorzec. Efekty można obejrzeć na poniższej prezentacji. Widoczne w dolnych polach zbliżenia fragmentów tablicy prezentowane są w skali 1:2 – kliknięcie ich powoduje otwarcie fragmentu w osobnym oknie w pełnej rozdzielczości.

[converttable start="1" end="1" type="vertical"]

100 ISO
200 ISO
400 ISO
800 ISO
1600 ISO
3200 ISO
Prezentacja ilustrująca zmiany wyglądu zdjęcia barwnej tablicy testowej w zależności od czułości ISO aparatu. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

Przy tak wąskim zakresie dostępnych czułości matrycy byliśmy pełni jak najgorszych przeczuć – w końcu nikt nie ograniczałby sobie tak zakresu, gdyby przy wysokich ISO aparat sprawował się dobrze. A jednak spotkała nas spora niespodzianka: wszystkie (i to naprawdę wszystkie) czułości oferowane przez aparat dają obraz jak najbardziej nadający się do użytku. Wprawdzie przy ustawieniu 3200 ISO mamy już do czynienia z barwnymi plackami i niewielkim zniekształceniem pewnego zakresu barw, ale z całą pewnością nie jest to nic, co by dyskwalifikowało tę czułość – np. na potrzeby publikacji internetowych.

Warto również zauważyć jeden drobiazg: podczas zapisywania zdjęć wykonanych przy czułościach 1600 i 3200 ISO aparat wyraźnie zamierał na kilka sekund. Świadczy to naszym zdaniem niezbicie o stosowaniu zaawansowanych (i wymagających sporej mocy obliczeniowej) algorytmów odszumiających. Cóż, jak na razie widać, że spisują się one dobrze. Zobaczymy, jak będzie ze szczegółami.

 

Odwzorowanie barw i szczegółów

Podstawowe pytanie, jakie zadajemy sobie w takim momencie brzmi: z jak poważną degradacją widocznych na zdjęciach detali oraz barw wiąże się uzyskanie obrazu tak pozbawionego szumów. Przekonajmy się. Tym razem w podobnym do poprzedniego teście sfotografowaliśmy scenę bogatą w szczegóły i subtelne przejścia barwne. Podobnie jak w poprzednim wypadku zbliżenia fragmentów prezentowane są w skali 1:2, a ich kliknięcie powoduje otwarcie pełnego powiększenia w osobnym oknie.

[converttable start="1" end="1" type="vertical"]

100 ISO
200 ISO
400 ISO
800 ISO
1600 ISO
3200 ISO
Prezentacja ilustrująca zmiany wyglądu zdjęcia ilustracji testowej w zależności od czułości ISO aparatu. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

Oczywiście cudów nie ma i pewna degradacja szczegółów musiała wystąpić praktycznie z każdym kolejnym podniesieniem czułości matryca.. A jednak... nie okazała się ona aż tak wielka, jak się obawialiśmy. W stopniu większym zjawisko to występuje praktycznie tylko przy dwóch czułościach, przy których aparat "mielił" po wykonaniu zdjęcia, a i tam trudno je uznać za katastrofalną (może za wyjątkiem 3200 ISO, która potwierdziła w ten sposób swoją użyteczność właściwie tylko przy wykonywaniu zdjęć na potrzeby galerii internetowych). Wypada tylko podtrzymać wcześniejszą diagnozę: aparat jest używalny w pełnym zakresie czułości ISO, tym bardziej że jej zwiększaniu nie następuje zauważalna degradacja nasycenia rejestrowanych kolorów. Bardzo dobry wynik, szczególnie jak na kompakt. Szkoda tylko, że zakres dostępnych czułości ISO jest tak niski.

 

 

Jakość obrazu - optyka

Teraz nadszedł czas na przetestowanie jakości optyki oraz poziomu rejestrowanego przez nią obrazu. W przypadku nowych modeli aparatów kompaktowych (i nie tylko), a zwłaszcza nowych aparatów typu superzoom jest to szczególnie trudne z dwóch powodów. Po pierwsze dokładne prześledzenie zmian wszystkich parametrów w pełnym zakresie ogniskowych jest z oczywistych względów niezwykle trudne. Po drugie, na wygląd obrazu końcowego duży wpływ ma obróbka cyfrowa, jakiej wykonane zdjęcia poddawane są jeszcze w aparacie. Bez niej zresztą skonstruowanie aparatów z tak dużym zakresem ogniskowych oferujących obraz o względnie poprawnej geometrii, nieznacznym winietowaniu oraz oznaczających się niewielkimi rozmiarami nie byłoby możliwe.

Oczywiście można też się zastanowić, czy nie należałoby w takim razie testować obrazu zarejestrowanego w plikach RAW – skoro już aparat udostępnia taką możliwość – wywołanych programem, który nie nakładałby automatycznie żadnych korekt. To jednak też nie jest zbyt dobrym pomysłem: przede wszystkim obraz taki znacząco będzie różnił się od tego, co uzyska zdecydowana większość użytkowników tego aparatu, co najlepiej pokazuje przykład zamieszczony tutaj. A jednak jakość obrazu sprawdzić trzeba i to najlepiej w sposób, który powie potencjalnemu nabywcy jak najwięcej o tym, jakie zdjęcia za jego pomocą będzie mógł uzyskać. Dlatego też wszystkie zaprezentowane na tej stronie zdjęcia powstały w warunkach pozastudyjnych i zapisane zostały w formacie JPEG.

[kn_advert]

Ostrość obrazu

Choć producenci optyki konstruując coraz to nowsze modele obiektywów wydają się co jakiś czas dokonywać rzeczy niemożliwych, to jednak ewidentne cuda ciągle jeszcze leżą poza ich zasięgiem. Dlatego też badając ostrość obrazu w testowanym aparacie zastanawialiśmy się nie tyle, jak wyraźny będzie on w konkretnych zakresach długości ogniskowych i wartości przysłon (tych ostatnich zresztą jest raczej niewiele – zwłaszcza przy większych zbliżeniach), ile raczej czy we wszystkich będzie on akceptowalny, a jeśli nie, to w jakich. Oto wyniki naszych testów przeprowadzone dla pełnego zakresu ogniskowych. Z oczywistych względów musieliśmy się niestety ograniczyć do pewnych "typowych" wartości.

Na poniższych prezentacjach możecie prześledzić, jak w obrębie jednej długości ogniskowej zmieniała się ostrość obrazu w centrum kadru i w narożnikach w zależności od wartości przysłony. Jak zwykle zbliżenia fragmentów prezentowane są w skali 1:2, a ich kliknięcie powoduje otwarcie pełnego powiększenia w osobnym oknie.

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

20 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

40 mm
f/3.6
f/4
f/5.6
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

W tym zakresie ogniskowych - od szerokiego kąta, przez standard, aż po tzw. krótki portret - ostrość w centrum kadru nie budzi większych zastrzeżeń, oczywiście jeśli tylko pamiętamy, z jakim typem aparatu mamy do czynienia. Wyraźnie nieostre są natomiast brzegi oraz narożniki kadru i to właśnie ta dysproporcja kłuje w oczy bardziej, niż ostrość ogólna. Przymykanie przysłony pomaga tylko w niewielkim stopniu – optimum ostrości na wszystkich długościach ogniskowych występuje przy f/4-5.6. Od f/5.6 i dalej pojawiają się już bardzo wyraźne efekty dyfrakcyjne i ostrość obrazu mocno spada w pełnym zakresie kadru. Obraz przy f/8 można już określić po prostu jako "mydlany". Ogólnie jednak aparat w tym uniwersalnym zakresie spisuje się bardzo przyzwoicie.

 

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

82 mm
f/4.5
f/5.6
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

160 mm
f/5.4
f/6.3
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

200 mm
f/5.5
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

300 mm
f/5.5
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

500 mm
f/5.5
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

W zakresie ogniskowych 80-800 mm (licząc oczywiście według ekwiwalentu dla małego obrazka) sytuacja się wyrównuje. Centrum kadru wydaje się tracić nieco na ostrości - choć może być to też kwestia spadku kontrastu obrazu, o czym za chwilę więcej - natomiast krawędzie na tejże zyskują. W efekcie obraz wygląda dobrze, a nawet bardzo dobrze. Warunkiem jest nie przymykanie przysłony do minimum, ponieważ wówczas rezultat jest równie kiepski, co przy szerokim kącie widzenia. W tym zakresie aparat spisuje się zdecydowanie dobrze.

 

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

810 mm
f/5.5
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

[converttable start="2" end="1" type="vertical"]

1200 mm
f/5.5
f/8
Prezentacja ilustrująca zmiany ostrości obrazu przy danej ogniskowej w zależności od wartości przysłony. Najechanie wskaźnikiem na odpowiednią opcję powoduje przełączenie się widocznych poniżej zbliżeń miniatur.

[converttable]

Od ogniskowej 800 mm zaczyna się to, co jest udziałem praktycznie wszystkich ekstremalnych superzoomów przy bardzo długich ogniskowych: ilość szczegółów oglądanych na powiększeniach nie przyrasta już tak szybko, co świadczy o tym, że rozdzielczość obrazu spada. W przypadku testowanego aparatu apogeum tej sytuacji osiągane jest przy ogniskowej powyżej 1000 mm, kiedy przymknięcie przysłony z f/5.6 do f/8 nie przynosi żadnych widocznych zmian ostrości obrazu ani w centrum kadru, ani w narożnikach.

Ogólnie pod względem ostrości obrazu aparat Panasonic DMC-FZ72 wypada jak bardzo solidny przedstawiciel swojej klasy i jak na prezentowany zakres ogniskowych demonstruje spory potencjał. To, czy będziemy w stanie go wykorzystać, to już inna sprawa – powyżej 600 mm ogniskowej wykonanie ostrego, nieporuszonego zdjęcia zaczyna być już sporym wyzwaniem, jeśli nie wyzwalamy migawki zdalnie. Nawet jeśli mamy solidny statyw.

 

Kontrast

My teraz przyjrzyjmy się jednak raz jeszcze zdjęciom wykonanym na potrzeby poprzedniego testu – a konkretnie serii dokumentujących scenę przy różnych ogniskowych i jednej przysłonie (bądź też najbliższej dostępnej wartości) – f/5.6. Nie po to, żeby podziwiać imponujące możliwości w zakresie powiększania fotografowanej sceny (choć w sumie czemu nie?), lecz aby prześledzić, czy zmiana ogniskowej wpływa na pogarszanie się kontrastu obrazu w jakimś zakresie.

[converttable end="1"]

20 mm

40 mm

82 mm

160 mm

200 mm

300 mm

500 mm

800 mm

1200 mm

Prezentacja zmian kontrastu i ogólnego wyglądu fotografowanej sceny w miarę zmieniania ogniskowej. Najeżdżając wskaźnikiem myszki na znajdujące się powyżej zdjęcia odnośniki możecie oglądać aparat ze wszystkich stron. Kliknięcie na jedno ze zdjęć powoduje otwarcie jego powiększonej wersji w osobnym oknie przeglądarki.

[converttable]

Okazuje się, że nie ma powodów do obaw. Kontrast w pełnym zakresie ogniskowych pozostaje na stałym, wysokim poziomie. Pod tym względem obiektyw został zaprojektowany i wykonany bez zastrzeżeń.

 

 

Ustawianie ostrości

Wiemy już, jakiej jakości zdjęcia jest w stanie wykonać testowany aparat. A jak wygląda niezwykle ważny zarówno dla fotografowania, jak i filmowania proces ustawiania ostrości? Sprawa jest dosyć złożona.

[kn_advert]

Działa to szybko – jak na kompakt – ale mogłoby szybciej

Jeszcze kilka lat temu powiedzielibyśmy, że autofocus w testowanym aparacie działa bardzo szybko. Nie jest to oczywiście lustrzanka, ale też tempo ostrzenia nie jest "typowo kompaktowe". Sęk w tym, że Panasonic przy okazji swoich korpusów bezlusterkowych z rodziny Mikro Cztery Trzecie już nie raz udowodnił, że mechanizmy ostrzenia w oparciu o analizę kontrastu lokalnego ma opracowane do perfekcji. Dlaczego więc nie chce wykorzystać tych osiągnięć w aparacie, którego sama natura sprawia, że precyzja i tempo ostrzenia jest kluczowe? Nie wiadomo.
 

Aparat po naciśnięciu przycisku Focus w jednoobszarowym trybie pracy AF umożliwia wygodne sterowanie rozmiarami pola AF i jego położeniem oraz instruuje, jak skorzystać z tych możliwości, dzięki czemu nawet początkujący fotograf nie ma z tą czynnością problemu.

 

Tempo i precyzja ustawiania ostrości stoją więc na dobrym poziomie – choć mogłyby być bardzo dobre, a nawet wybitne. Aparat stara się zresztą użytkownikowi tutaj pomóc, na przykład podając możliwy zakres ostrzenia dla bieżącej ogniskowej już podczas zoomowania. Również wybór wielkości oraz położenia obszaru, w którym aparat mierzy ostrość (tam, gdzie jest to możliwe) jest bardzo wygodne, ponieważ służy do tego osobny przycisk. W tym względzie producent spisał się wręcz wzorowo.

 

Tryby pracy AF

A jakimi trybami działania autofocusu dysponuje aparat? Przede wszystkim należy odróżnić "Tryb AF" od "Stylu AF" – ten pierwszy określa obszar działania układu pomiaru ostrości. Możliwości wyboru są cztery: pojedynczy obszar o regulowanej wielkości i położeniu (działanie domyślne), automatyczny wybór spośród 23 obszarów (system przypominający działaniem mechanizmy w prostszych kompaktach, zdecydowanie najwolniejszy), śledzenie AF (obiekt trzeba wskazać kierując na niego celownik i wciskając przycisk AF/AE Lock, bo inaczej śledzenie nie zadziała), które wprawdzie ma pewne problemy ze "złapaniem" celu, ale jak już złapie, to nie puści – nawet jeśli obiekt zniknie z pola widzenia aparatu, co jest miłą niespodzianką. Większość systemów śledzących w aparatach kompaktowych działa bowiem na słowo honoru, a ten działa naprawdę. Czwartym trybem AF jest standardowe rozpoznawanie twarzy – tu nie ma niespodzianek, system po prostu działa tak, jak w większości aparatów, czyli dobrze.
 

Tryb śledzenia został zaskakująco dobrze rozwiązany. Przywykliśmy już do tego, że w aparatach kompaktowych funkcja ta stanowi mało przydatny "bajer" o niewielkim znaczeniu praktycznym. W tym wypadku jest jednak inaczej.

 

"Styl AF" to z kolei coś, co użytkownicy lustrzanek przyjęli rozumieć pod pojęciem trybu pracy AF. Do wyboru jest pojedynczy, ciągły i inteligentny. Nie ma tu więc żadnych niespodzianek.

 

Ostrzenie manualne

W momencie przełączenia układu regulacji ostrości w tryb MF (bo i takim trybem aparat ten dysponuje) robi się ciekawie. Przycisk Focus zmienia swoją funkcję i od tego momentu powoduje chwilowe włączenie układu AF i wyostrzenie we wskazany punkt – pomysł doskonały i świetnie się sprawdza w praktyce. Samo ostrzenie przebiega za pomocą kółka regulacyjnego lub przycisków kierunkowych, a użytkownik ma do dyspozycji pomoc w formie możliwości automatycznego powiększenia wskazanego obszaru. Nie ma niestety funkcji Peaking, a szkoda, ponieważ w warunkach oświetleniowych innych niż idealne mogłaby być znacznie bardziej idealna. Najbardziej jednak brakuje... pierścienia regulacji ostrości, nawet elektrycznego. Po prostu przyciski i kółko nie są tak wygodne, a ich działanie cechuje się znacznym opóźnieniem.
 

Dalmierz wbudowany w funkcję manualnego ostrzenia to wspaniała sprawa dla wszystkich ceniących sobie precyzyjne kontrolowanie głębi ostrości. Przy dowolnej długości ostrości i wartości przysłony pozwala m.in. bez problemu ustawić ostrość na hiperfokalną.

 

Jednak miłośnicy ostrzenia ręcznego, a zwłaszcza fotografowie krajobrazowi docenią w tej funkcji coś innego: cyfrowy dalmierz z ze skalą głębi ostrości! Na skali graficznej zaznaczona jest nie tylko odległość ostrzenia, ale też aktualny zakres głębi ostrości. Szalenie prosta funkcja, której jakoś producenci niezbyt chcą wprowadzać do swoich konstrukcji, a jak już robią, to często popełniają przy tym jakieś błędy. Jeden to zrobił dobrze i chwała mu za to.

 

 

Zasilanie, pamięć, złącza

Ostatnimi elementami każdego aparatu, jaki omawiamy podczas testów, są te dotyczące drobiazgów często pomijalnych, ale jednak istotnych dla prawidłowej pracy cyfrówki. Tak więc pora, żeby tradycji stało się zadość.

[kn_advert]

Zasilanie

Źródłem prądu dla aparatu jest akumulator litowo-jonowy DMW-BMB9E – niewielki, ale przy 7,2 V napięcia oferuje pojemność na poziomie 895 mAh, a więc całkiem przyzwoitą. Oczywiście aparat, jak przystało na zaawansowany kompakt z ciężką optyką ma również swoje wymagania i aparat zgodnie z pomiarami wg normy Camera & Imaging Products Association jest w stanie wykonać około 400 zdjęć lub nagrać 200 minut materiału filmowego. Nienajgorszy wynik, choć patrząc na rozmiary komory akumulatorowej i gripa, w której się znajduje nie sposób się oprzeć wrażeniu, że zmieściłoby się tam pojemniejsze źródło prądu.

Aparat można też zasilać prądem sieciowym – producent przygotował w tym celu specjalny adapter, który niestety trzeba nabyć osobno. Miło jednak, że taka opcja istnieje w sytuacji, gdy wydają się o niej zapominać niekiedy nawet producenci lustrzanek.

 

Pamięć

Aparat Panasonic DMC-FZ272 współpracuje z nośnikami typu Secure Digtal. Karty mają swoją komorę umiejscowioną klasycznie dla kompaktów, bo tuż przy komorze akumulatora. Zapomnijcie więc o wymianie karty pamięci, gdy aparat stoi na statywie. A szkoda, bo na korpusie miejsca jest pod dostatkiem.
 

Karta pamięci aparatu ma swoje gniazdo tuż obok akumulatora. Rozwiązanie klasyczne w przypadku małych kompaktów nie jest niestety w praktyce szczególnie wygodne. Dobrze jest więc mieć większy nośnik, aby nie zaszła potrzeba jego częstego wymieniania.

Do nagrywania filmów producent tradycyjnie już zaleca karty pamięci należące do klasy czwartej, choć my osobiście w takich wypadkach zalecamy jednak nośniki należące do klasy szóstej. Maksymalna obsługiwana obecnie oficjalnie pojemność to 64 GB (nośniki typu SDXC), natomiast sam aparat ma dodatkowe 200 MB pamięci wewnętrznej, które w krytycznej sytuacji pozwolą wykonać nam kilka zdjęć nawet bez karty pamięci.

 

Złącza

Zestaw złączy w aparacie jest raczej ubogi. Poza gniazdem kart pamięci i stopką lampy błyskowej pod klapką z boku aparatu znalazło się tylko złącze mini HDMI oraz uniwersalne złącze AV-OUT/USB (do aparatu dołączono tylko ten drugi przewód). Brakuje nawet gniazda zewnętrznego mikrofonu, co pomimo bardzo dobrej jakości mikrofonu wbudowanego należy uznać za wadę.
 

Złącza HDMI i multi-USB ukryte zostały pod gumową klapką na gripie.

 

Żadne ze złączy ani komora akumulatora nie zostały zabezpieczone dodatkowo przed działaniem pyłu i wilgoci. Optyka aparatu też nie sprawia wrażenia szczególnie szczelnej, tak więc podczas fotografowania w trudnych warunkach należy uważać na sprzęt.

 

 

Podsumowanie

Aparat Panasonic DMC-FZ72 jest bardzo ciekawą propozycją – nie ma co ukrywać, że jest to nie tylko rekordowy superzoom, ale przede wszystkim naprawdę udany aparat w swojej klasie. Trudno w tym momencie wymieniać wszystkie najważniejsze dobre i złe cechy w ramach podsumowania, bo należałoby po prostu napisać skrót tego testu. Czy go polecimy? Wiele zależy od ceny na rynku polskim, która jak na razie nie została jeszcze ujawniona. Tymczasowo więc jesteśmy skłonni przyznać mu ocenę bardzo dobrą, a to czy ją utrzyma zależeć będzie wyłącznie od ceny, gdy już trafi na sklepowe półki.

 

Ocena końcowa (w skali 1-6):
bardzo dobry
Zalety
stosunkowo dobra ostrość obrazu w zakresie ogniskowych do 800-1000 mm, niski poziom szumów przy najwyższych czułościach ISO, krótki czas reakcji na naciśnięcie spustu migawki, bardzo dobrze dopracowana ergonomia, skuteczny system AF ze śledzeniem celu, dobra jakość wykonania, świetnie zrealizowane układy wsparcia automatycznego i ręcznego ustawiania ostrości.
Wady:
niska rozdzielczość wyświetlacza LCD i wizjera, nieruchomy wyświetlacz, ograniczenia w dostępie do funkcji Auto ISO oraz Intelligent ISO, niewielki zakres czułości ISO, jakość obrazu charakterystyczna dla aparatów typu super zoom.

[kn_advert]

Aparat Panasonic Lumix DMC-FZ72 do testów udostępniła firma Panasonic Polska

 

 

Galeria zdjęć przykładowych

Wszystkie prezentowane w tej galerii zdjęcia zostały wykonane przy użyciu aparatu Panasonic Lumix DMC-FZ72 ustawionego w trybie Program i zapisane w formacie JPEG + RAW. Kliknięcie na miniaturę spowoduje otwarcie jego ośmiokrotnie powiększonej wersji w osobnym oknie przeglądarki. Pod opisem parametrów każdego zdjęcia znajdują się linki do oryginalnych plików JPEG i RAW (UWAGA: duża objętość!).