Philips Brillance 235PQ2 – test praktyczny

Budowa i wygląd zewnętrzny

W każdym cyfrowym warsztacie fotograficznym monitor komputerowy pełni bardzo szczególną rolę. Można śmiało stwierdzić, że jest to najważniejszy element zestawu komputerowego, decydujący o tym, czy nasz sprzęt nadaje się do obróbki zdjęć, czy też nie. Królujące dziś we wszystkich segmentach rynku monitory LCD przez wiele lat krytykowane były przez wymagających użytkowników komputerów, ponieważ uważano, że w porównaniu z tradycyjnymi monitorami CRT oferują obraz o znacznie gorszych parametrach, a cena modeli lepszych stawia je daleko poza zasięgiem przeciętnych użytkowników. I rzeczywiście, zarzuty te jeszcze kilka lat temu można było uznać za uzasadnione. Czasy te należą już jednak do przeszłości.
 

Bohater naszego testu – monitor Philips Brillance 235PQ2 z ekranem o przekątnej 23 cale wykonanym w technologii IPS oferujący obraz o rozdzielczości 1920×1080 pikseli.

 

Dominujące niegdyś w klasie cenowej poniżej 1500 złotych monitory skonstruowane na bazie matryc TN/TN+ nadawały się do zastosowań biurowych, gier i pod pewnymi warunkami do oglądania filmów, lecz nie do obróbki zdjęć. Postęp, upowszechnienie się bardziej zaawansowanych technologii i związane z tym nieuchronne spadki cen sprawiły jednak, że dostępne są w sprzedaży tanie modele z matrycami MVA/PVA oraz IPS, znacznie lepiej nadające się (przynajmniej w teorii) do zastosowań wymagających wyświetlania bogatszej palety barw i lepszych kątów widzenia. Testowany przez nas monitor Philips Brillance 235PQ2 należy do tej właśnie grupy, a ze względu na swoją atrakcyjną cenę (poniżej 900 złotych wg serwisu Ceneo.pl) stanowi potencjalnie atrakcyjną ofertę dla wymagającego fotoamatora o niezbyt zasobnym portfelu. Przekonajmy się, jaki jest to sprzęt i co potrafi.

 [kn_advert]

Typowy monitor FullHD do zastosowań domowych, choć z lepszej półki

Dwudziestotrzycalowy Philips Brillance 235PQ2 należy do szalenie popularnych ostatnimi czasy urządzeń imitujących telewizory HD. Pisząc to mamy na myśli głównie rozdzielczość obrazu i jego proporcje długości boków – testowany monitor jest bowiem urządzeniem formatu 16:9, wyświetlającym obraz o rozdzielczości 1920×1080 pikseli, czyli w standardzie FullHD. Wielu fotografów i filmowców będzie na to kręcić nosem i w pewnym sensie będą mieli rację. Rzeczywiście do interesujących nas zastosowań odpowiedniejszy jest format 16:10 i związana z nim większa pionowa przestrzeń robocza.

Powiedzmy sobie jednak szczerze: ten ostatni typ matryc jest obecnie domeną stosunkowo nielicznej grupy urządzeń, a modele "kinowe" są atrakcyjniejsze cenowo głównie dzięki swojej popularności wśród wielu grup odbiorców. Nie należy się więc raczej spodziewać w tej grupie cenowej żadnego modelu o choćby zbliżonych parametrach z matrycą formatu WUXGA (czyli 1920×1200 pikseli).
 

Jedyne oznaczenia na czarnym (taką wersję otrzymaliśmy do testów – w sprzedaży dostępna jest też biała) plastiku dotyczą nazwy modelu oraz informacji na temat technologii wykonania matrycy i podświetlenia. Ramka monitora jest wąska, choć na szczęście nie przesadnie wąska. Nie zawiera też żadnych elementów kontrastowych ani barwnych, które mogłyby rozpraszać uwagę podczas pracy. Producent wykazał pozytywny i niestety rzadko spotykany umiar.

 

Parametry techniczne monitora prezentują się dosyć obiecująco. Matryca wykonana została w technologii IPS, co zapowiada dobre parametry obrazu zarówno w kwestiach kątów widzenia i czasu reakcji, jak i palety wyświetlanych barw. I rzeczywiście, deklarowane przez producenta parametry wydają się to potwierdzać: czas reakcji na poziomie 14 milisekund, kąty widzenia 178 stopni w obydwu płaszczyznach, maksymalny kontrast na poziomie 1000:1. Maksymalna jasność obrazu wg specyfikacji technicznych wynosi 250 cd/m², natomiast paleta wyświetlanych barw odpowiada gamutowi sRGB. Ta ostatnia informacja może wywołać pewien zawód, ale przypominamy, że mamy do czynienia z urządzeniem za niecałe dziewięćset złotych. W przypadku monitorów z matrycami TN/TN+ nawet taka paleta barw jest poza zasięgiem zdecydowanej większości dostępnych w sprzedaży modeli. Podświetlenie matrycy stanowią diody LED, choć specyfikacja techniczna nie wspomina nic o ich rozmieszczeniu – o tym, jak jest ono równomierne musieliśmy się przekonać w praktyce.

Jak przystało na urządzenie pretendujące do miana multimedialnego, monitor wyposażono w głośniczki stereo o mocy 2×1,5 W. Nie jest to może nic nadzwyczajnego, lecz z drugiej strony trudno oczekiwać czegoś więcej od membran wbudowanych w obudowę o grubości pięciu centymetrów. Emitują dźwięk poprawny, bez zakłóceń i o akceptowalnej dynamice – to chyba wszystko, co można o nich powiedzieć.

 

Gabaryty i jakość wykonania

Jak na urządzenie o przekątnej ekranu 23 cale testowany monitor odznacza się dość typową wielkością, bowiem z podstawą mierzy 566×517×250 mm. Jest natomiast dosyć lekki – waży niecałe sześć i pół kilograma. Pomimo niewielkiej wagi Philips Brillance 235PQ2 jest urządzeniem wykonanym dobrze i z wysokiej jakości materiałów. Obudowa wydaje się solidna, nie trzeszczy ani nie ma luzów i bez problemów powinna znieść nawet długotrwałą eksploatację.
 

Obudowa monitora robi dobre wrażenie. Nawet małe głośniczki i boczne gniazdo USB wkomponowane zostały w stylistykę urządzenia w taki sposób, że ich wygląd nie razi. Pod względem stylistyki testowany model może służyć za wzór do naśladowania.

 

Na szczególną uwagę i pochwałę zasługuje podstawa, czyli stopka monitora. Jest bardzo stabilna, a jednocześnie płaska i odznacza się niewielką szerokością. Prawie też nie wystaje przed ekran, a producent pomyślał nawet o takim szczególe, jak ścięcie jej przedniej części. W trakcie testów monitor sprawdził się doskonale, stojąc na bardzo niewielkim i solidnie zagraconym biurku. Zajmował przy tym znacznie mniej miejsca, niż wskazywałyby na to rozmiary matrycy, a przy maksymalnym uniesieniu pomiędzy ekranem a blatem wygospodarowało się nieco ponad 17 cm wolnej przestrzeni. Producent pomyślał też o wykonaniu w stopce otworu do przeciągnięcia kabli – jest to drobiazg pozwalający zapanować nieco nad plątaniną przewodów i w praktyce bardzo się przydaje.

 

Złącza

Projektanci testowanego monitora zaopatrzyli go w dość przyzwoity (choć nie nadmiernie rozbudowany) zestaw gniazd i złączy. Monitor może zostać podłączony do komputera za pomocą kabli D-Sub (VGA), DVI-D (jak przystało na nowoczesny sprzęt złącze obsługuje szyfrowanie HDCP) oraz DisplayPort. W tym ostatnim przypadku zadbano o możliwość przesyłania również dźwięku. Szkoda, że nie umożliwiono tego samego przy użyciu bardziej popularnego standardu – niestety klasycznego gniazda HDMI w tym monitorze nie uświadczymy.
 

Zestaw gniazd, w jakie projektanci wyposażyli model 235PQ2 nie zachwyca różnorodnością, jednak też trudno go uznać za niewystarczający. Na pochwałę zasługuje obecność nowoczesnego złącza DisplayPort, z którego ucieszą się posiadacze komputerów Apple oraz użytkownicy nowszych modeli kart graficznych.

 

Z tyłu obudowy znalazło się też miejsce dla wejść audio oraz USB 2.0 typu B. To ostatnie znalazło się tam z powodu złącza USB wyprowadzonego z boku ekranu – pomysł godny pochwały, choć gniazdko jest tylko jedno, co nieco psuje dobre wrażenie. Monitor nie dysponuje wbudowanym rozdzielaczem USB, lecz jedynie stanowi coś w rodzaju przedłużacza, dzięki któremu podłączając do komputera czytnik kart pamięci, telefon czy odtwarzacz mp3 nie musimy się schylać do obudowy czy zaglądać za nią. Ostatnim złączem, o którym warto wspomnieć, jest gniazdko słuchawkowe znajdujące się pod ekranem nieco na lewo od logotypu producenta.

Jeżeli więc ktoś wymaga od monitora obecności większej palety złączy, czy np. wbudowanego czytnika kart pamięci, to testowany model raczej nie przypadnie mu do gustu. Inna sprawa, że tego typu dodatki raczej trudno byłoby znaleźć w tej klasie sprzętu.
 

Lokalizacja gniazdka słuchawkowego jest dosyć zaskakująca, ponieważ początkowo trudno jest je odnaleźć. Przyjęte rozwiązanie sprawdza się jednak dobrze – jest zarówno łatwo dostępne, jak i dyskretne.

 

Okablowanie i dokumentacja

O ile jeszcze dostępny w testowanym monitorze komplet złącz można uznać za podstawowy, lecz w zupełności wystarczający większości użytkowników, o tyle dostarczane wraz z monitorem okablowanie można już tylko określić mianem niewystarczającego. Producent wraz z monitorem zapewnia nabywcy kabel zasilający, audio oraz dwa kable wizyjne: VGA i DVI-D. I choć brak kabla DisplayPort jest jeszcze dość zrozumiały (bardzo niewielu producentów je zapewnia – nawet w przypadku znacznie droższych i bardziej zaawansowanych modeli monitorów), o tyle niezapewnienie kabla USB przypomina bardzo analogiczny zwyczaj producentów drukarek. Innymi słowy: użytkownik chcący skorzystać z zalet złącza USB umieszczonego z boku monitora musi się w odpowiedni kabelek (USB typu A-B, czyli taki sam, jak do wspomnianych drukarek) zaopatrzyć we własnym zakresie.
 

Okablowanie dostarczone wraz z drukarką można określić tylko jednym słowem – niewystarczające. Brak przewodu USB jest w tym przypadku poważną wadą i zmuszaniem użytkownika do ponoszenia dodatkowych wydatków.

 

Również dokumentacja monitora w postaci drukowanej nie jest zbyt imponująca. Drukarce towarzyszą tylko proste broszurki: instrukcja szybkiego startu, obrazkowa instrukcja konfigurowania źródła dźwięku w przypadku podłączania monitora do komputera za pomocą kabla DisplayPort oraz dokument tłumaczący działanie mechanizmu PowerSensor. Pełna (znacznie bardziej rozbudowana) wersja instrukcji obsługi w postaci cyfrowej dostępna jest na dołączonej do monitora płycie CD oraz na stronie internetowej producenta.

 

 

Ergonomia i menu ekranowe

Wiemy już, jakie wrażenie zrobił na nas testowany monitor zaraz po wyjęciu z pudełka, a teraz powiemy sobie coś więcej na temat wrażeń z pracy z nim. Na początek skupimy się na korzystaniu z menu ekranowego i dostępnych w nim funkcji, a także na ważnych dla komfortu pracy kwestiach związanych z regulacją położenia ekranu.

 [kn_advert]

Sterowanie efektowne i nowoczesne, lecz niezbyt wygodne

Elementem mocno odróżniającym monitor Philips Brillance  235PQ2 od konkurencyjnych modeli jest na pewno sterowanie. Jak już zdążyliśmy wyjaśnić, urządzenie pozbawione jest zupełnie tradycyjnych przycisków na rzecz panelu dotykowego. Rozwiązanie to jest z całą pewnością efektowne, ale czy wygodne? Niestety nie.
 

Panel sterujący testowanego monitora wygląda bardzo nowocześnie, ale nowoczesność ta nie idzie w parze z wygodą. W praktyce korzystanie z takiego rozwiązania często nastręcza sporych trudności.

 

Przede wszystkim w przyciski trudno jest trafić palcem, gdy w pomieszczeniu jest ciemno – przekonaliśmy się o tym boleśnie podczas kalibrowania ekranu, które dla wyeliminowania zakłóceń z zewnątrz przeprowadza się w wyciemnionym pomieszczeniu. To jednak nie wszystko. Również same przyciski potrafią być mało responsywne i bardziej nerwowym użytkownikom z pewnością nie raz i nie dwa zdarzy się naciskać raz po raz jeden przycisk nie wiedząc, czy sprzęt działa czy nie.

Przycisków sterujących monitorem jest pięć i wszystkie zlokalizowane zostały w okolicach środkowej części dolnej krawędzi obudowy. Każdy (poza przyciskiem Power) ma podwójną funkcjonalność – może służyć do nawigowania po menu i regulowania wartości wybranych parametrów, ale też do szybkiego wywoływania określonych funkcji. Pod wyłącznikiem projektanci zlokalizowali też białą, niezbyt silną na szczęście diodę sygnalizującą pracę urządzenia. Intensywność jej działania można regulować lub, jeśli taka jest nasza wola, całkowicie wyłączyć. W kontekście wymienionych przed chwilą problemów lepszym rozwiązaniem byłoby chyba podświetlenie oznaczeń na wszystkich przyciskach.
 

Menu główne testowanego monitora jest przejrzyste i daje dostęp do wszystkich ważnych funkcji. Niestety brak w nim możliwości wyboru języka polskiego.

 

Samo menu sterujące zostało dobrze rozwiązane. Jest ono przejrzyste (choć drażni nieco konieczność otwierania każdego suwaczka z osobna, gdy przychodzi do regulacji parametrów) i daje dostęp do wszystkich ważnych opcji związanych z kontrolą obrazu. Szkoda tylko, że nie można wyłączyć wściekle niebieskiego ekranu z logo Philips pojawiającego się zaraz po włączeniu urządzenia, gdyż jest ono niesamowicie drażniące. Dziwi też brak polskiej wersji językowej w menu.

Bardzo ciekawe i w praktyce dosyć przydatne jest menu SmartImage wywoływane jednym z przycisków. Zawiera ono listę predefiniowanych ustawień obrazu dla popularnych zastosowań (gry, dokumenty, filmy, zdjęcia), a ponieważ dla każdego z tych ustawień parametry obrazu można zaprogramować zupełnie niezależnie, toteż można go potraktować jako wygodny bank ustawień. Należy tylko pamiętać o tym, aby korzystając z tych banków powyłączać powiązane z nimi wątpliwej jakości udogodnienia, takie jak dynamicznie ustawiany kontrast.
 

Wybranie z menu SmartImage trybu Photo powoduje ustawienie parametrów obrazu optymalnych do oglądania zdjęć – temperatura bieli 6500 K oraz gamma na poziomie 2.2. Odwzorowanie barw nie jest idealne, jednak osobom nie dysponującym sprzętowym kalibratorem może w zupełności wystarczyć.

 

Ogólnie komfort korzystania z menu testowanego monitora pozostawia sporo do życzenia – głównie za sprawą niewygodnego panelu sterowania. Pozostaje się tylko cieszyć, że poza przeprowadzeniem kalibracji użytkownik nie będzie musiał sięgać do niego zbyt często. Tutaj wygodnie pomyślane i rozwiązane menu SmartImage może okazać się bardzo użyteczne dla osób, które komputera używają nie tylko do obróbki zdjęć.

 

Regulacja położenia i kątów nachylenia ekranu

Philips Brillance 235PQ2 odznacza się bardzo przyzwoitymi możliwościami w zakresie regulacji położenia ekranu. Również same mechanizmy działają płynnie i bez większych oporów.
 

Ekran monitora można obracać w poziomie w zakresie 130 stopni – po 65 stopni w każdą stronę.

 

Na uznanie zasługują szczególnie mechanizmy regulowania wysokości i pochylenia ekranu. Pozwalają one dopasować miejsce pracy do indywidualnych wymagań.
 

Regulacja kąta nachylenia ekranu odbywa się w zakresie od 5 stopni w dół do 20 stopni w górę.

 

System regulacji wysokości położenia ekranu również zapewnia sporą swobodę. Ma to znaczenie głównie wówczas, gdy korzysta się z trybu pivot, choć w takim wypadku do pełni komfortu brakuje centymetra lub dwóch.
 

Przy najniższym ułożeniu ekranu pomiędzy blatem stołu a dolnym rantem wyświetlacza jest zaledwie 3,5 centymetra wolnej przestrzeni, natomiast przy najwyższym jest to ponad siedemnaście centymetrów.

 

Zapewniono też możliwość obrotu monitora do pozycji pionowej (wspomniana przed chwilą funkcja pivot, choć tu już wykonanie pozostawia nieco do życzenia. Dość trudno jest bowiem ustawić ekran idealnie w orientacji pionowej lub poziomej, ponieważ mechanizm ten odznacza się minimalnie szerszym zakresem obrotu, niż dziewięćdziesiąt stopni.

 

 

Jakość obrazu

W tym momencie przechodzimy do najważniejszej dla wielu potencjalnych nabywców części testu. Sprawdzimy, czy obraz wyświetlany przez testowany monitor jest wystarczająco dobry, aby urządzenie to nadawało się do zastosowań fotograficznych – choćby w zakresie amatorskim. Nie zakładaliśmy bowiem, aby urządzenie należące do tej klasy cenowej nadawało się dla osób bardziej wymagających i profesjonalistów. Na potrzeby testu sprzęt poddany został kalibracji za pomocą kalibratora Eye-One display 2.

 [kn_advert]

Jasność i kontrast

Podczas kalibracji pierwszą czynnością do przeprowadzenia jest wyregulowanie kontrastu monitora. Praktyka pokazuje, że już w tym momencie dość łatwo odróżnić modele amatorskie od bardziej zaawansowanych – w tym drugim przypadku pożądany kontrast da się uzyskać w okolicach wartości 100%, a precyzja z jaką odbywa się regulacja jest dość duża.
 

Najbliższa pożądanej wartość kontrastu mieści się w akceptowalnych granicach dokładności. Optimum ustawień w przypadku testowanego egzemplarza znajdowało się pomiędzy 60 a 61 procent (w trakcie dwukrotnego kalibrowania zaobserwowaliśmy typowe dla tej grupy monitorów niewielkie wahania parametrów obrazu).

 

Testowany monitor z całą pewnością nie należy do urządzeń profesjonalnych. Kontrast na poziomie maksymalnym powoduje, że obraz nie nadaje się do oglądania, a precyzja jego regulacji jest raczej marna. Jest ona jednak wystarczająca, aby obraz nadawał się do dalszej kalibracji.

Producent deklaruje maksymalną jasność obrazu na poziomie 250 cd/m², co jest wartością o wiele za wysoką, jak na potrzeby fotografów. Pomiary wykazały, iż rzeczywiście taką właśnie jasnością (dokładnie 235 cd/m²) odznacza się obraz przy ustawieniu parametru Brightness na poziomie stu procent.
 

Prawidłowe ustawienie jasności było już znacznie łatwiejsze. Wymaganą wartość 120 kandeli na metr kwadratowy udało się ustawić z dokładnością powyżej 99%.

 

Optimum dla interesujących nas grup docelowych wynosi 120 cd/m² i taką właśnie wartość staraliśmy się podczas kalibracji uzyskać. Precyzja regulacji jasności była również nienadzwyczajna, jednak znacznie lepsza, aniżeli w przypadku kontrastu – najlepsza wartość, jaką udało nam się osiągnąć to około 119,1–119,7 cd/m² czyli całkiem nieźle.

 

Paleta barw

Z uwagi na nie do końca przemyślaną nawigację po menu monitora i koszmarnie niewygodne (zwłaszcza w ciemnościach) przyciski, precyzyjna regulacja punktu bieli nie była szczególnie prosta. Na szczęście jednak okazało się, że fabryczne, maksymalne ustawienia natężenia barw składowych nie różnią się zbytnio od pożądanych – aby były idealne wystarczyło tylko obniżyć intensywność czerwieni.
 

Ustawienie pożądanego punktu bieli, a co za tym idzie osiągnięcie poprawnej kolorystyki wyświetlanego obrazu okazało się proste. Zaryzykujemy twierdzenie, że testowany monitor nadaje się do wykorzystania w amatorskiej obróbce zdjęć bezpośrednio po rozpakowaniu – jest to dobra wiadomość dla osób nie dysponujących kalibratorem.

 

Przy okazji postanowiliśmy sprawdzić, jak precyzyjne są predefiniowane ustawienia monitora, ponieważ sprzęt ten oprócz precyzyjnej regulacji składowych barwnych dysponuje też możliwością wyboru uproszczonego – przez wskazanie pożądanej temperatury barwowej w kelwinach. Kolorymetr wykazał, że deklarowane 6500 K to w rzeczywistości około 6300 K, czyli podobnie jak w przypadku wartości RGB ustawionych fabrycznie.

Gotowy profil pozwolił nam ocenić szerokość palety barw wyświetlanych przez testowanego Philipsa Brillance 235PQ2. Posłużyła nam w tym celu sieciowa aplikacja ICCView 2.0, dzięki której porównaliśmy przestrzeń barwną monitora z przestrzenią sRGB.
 

Wykres przestrzenny profilu ICC testowanego monitora (barwne pole) nałożony na wykres przestrzeni sRGB. Jak widać gamut testowanego monitora jest nieco szerszy od wymaganego "planu minimum", choć wykazuje też niewielkie niedostatki w obszarach zieleni i purpury.

 

Analiza wykazała, iż testowany monitor wyświetla barwy z nieco szerszego zakresu, niż paleta sRGB, choć nie robi tego idealnie (braki w nasyconych zieleniach i głębokich fioletach). Jak na oczekiwania wobec testowanego sprzętu wynik można uznać za przyzwoity, choć mit o rewelacyjnym obrazie z matryc IPS niezależnie od modelu monitora nieco na tym cierpi.

 

Kąty widzenia i równomierność podświetlenia

Kolejny mit, związany z matrycami IPS, jaki podczas testów padł, obejmował rzekomą wyższość tego typu matryc nad konstrukcjami MVA/PVA, jeśli chodzi o wierność odwzorowania barw w zależności od kąta patrzenia na ekran. Było ono bowiem w przypadku testowanego monitora dość wyraźne, zwłaszcza w przypadku jednoczesnego przesunięcia obserwatora względem osi pionowej i poziomej. Nie należy przy tym odczytywać tych informacji: testowany monitor zgodnie z deklaracjami producenta odznacza się znakomitymi kątami widzenia, bijąc w tym zakresie na głowę popularne panele typu TN/TN+.
 

Powyższe zdjęcie, wykonane obiektywem szerokokątnym (ogniskowa 20 mm, efektywne pole widzenia odpowiada 32 mm w aparacie małoobrazkowym) i o skorygowanej cyfrowo geometrii dość dobrze ukazuje omawiane zjawiska – delikatne ocieplenie się obrazu oglądanego pod kątem znacznie mniejszym niż 90 stopni (boczne części ekranu) oraz spadek jasności przy samych krawędziach. W praktyce wady te nie mają jednak większego wpływu na komfort pracy fotoamatora.

 

Jeżeli natomiast chodzi o równomierność podświetlenia, to ten element w testowanym monitorze zrealizowany został bardzo dobrze i widać, że w tym konkretnym przypadku dobrze wykorzystano możliwości, jakie dają diody LED. Niewielki spadek jasności widoczny jest w zasadzie tylko przy samych krawędziach ekranu i w codziennym użytkowaniu zupełnie nie przeszkadza.

 

 

Funkcjonalność dodatkowa

Testowany model monitora odznacza się pewnymi interesującymi funkcjami dodatkowymi, o których również warto wspomnieć. Niektóre z nich są bowiem dosyć przydatne, a przy tym charakterystyczne dla urządzeń holenderskiego producenta.

 [kn_advert]

PowerSensor – pomysłowy sposób na oszczędzanie prądu

Producenci monitorów wypróbowali wiele rozmaitych patentów na ograniczenie zużycia energii elektrycznej przez ich sprzęt. Niektóre z nich, takie jak wszelkiego rodzaju dynamiczne ustawianie jasności i kontrastu w zależności od tego, co jest aktualnie wyświetlane należą do bardzo uciążliwych i najlepiej jest je w ogóle wyłączyć. Inne, takie jak zastosowany przez firmę Philips w jej nowych monitorach system PowerSensor stanowią już znacznie bardziej użyteczne rozwiązanie.
 

Czułość sensora podczerwonego może być regulowana od trzydziestu do stu centymetrów. Jeżeli mechanizm PowerSensor nie działa według nas tak, jak powinien, bądź jeśli uznamy go za niewygodny, zawsze też możemy go wyłączyć.

 

Na czym polega cały pomysł? Jest prosty. Testowany monitor wyposażony został w czujnik podczerwieni, który wykrywa, czy użytkownik siedzi przed komputerem (niezależnie od tego, czy się porusza, czy nie) i jeśli nie stwierdzi niczyjej obecności, to znacznie redukuje jasność obrazu. Czułość tego mechanizmu  można regulować w skali czterostopniowej (w zależności od tego, jak daleko od ekranu siedzimy) lub zupełnie wyłączyć. Warto dodać, że Power Sensor działa tylko wówczas, gdy ekran ustawiony jest w pozycji poziomej.

Korzystając z systemu PowerSensor należy tylko pamiętać o tym, że zdarzają się sytuacje, w których mechanizm ten należy bezwzględnie wyłączać. Należy do nich bez wątpienia proces sprzętowej kalibracji obrazu. W trakcie redakcyjnych testów za pierwszym razem zignorowaliśmy tę kwestię, co doprowadziło do bardzo zabawnych efektów.
 

Przeprowadzona za pierwszym razem kalibracja dała bardzo nieoczekiwane i kompletnie błędne wyniki. Szybko zorientowaliśmy się jednak, że powodem było pozostawienie włączonego systemu PowerSensor oraz… odejście na czas pomiarów sprzed komputera. To, jakie kolory zobaczyliśmy na ekranie po wygenerowaniu profilu ICC pozostawiamy już Waszej wyobraźni.

 

SmartControl Premium – oprogramowanie godne uwagi

Innym godnym uwagi elementem, zwłaszcza dla osób niemających dostępu do kalibratora jest dołączone do monitora Philips Brillance 235PQ2 oprogramowania o nazwie SmartControl Premium pełniącego rolę software’owego managera, narzędzia do kalibracji ekranu i systemu wirtualnych pulpitów.
 

Aplikacja SmartControl Premium to interesująca propozycja dla osób chcących poszerzyć funkcjonalność swojego komputera oraz pragnących regulować ustawienia monitora za pomocą myszki.

Program ten dysponuje też wbudowanym systemem zabezpieczania monitora za pomocą kodu PIN, który w wypadku ewentualnej kradzieży czyni sprzęt kompletnie bezużytecznym dla złodzieja.

 

 

Podsumowanie

Testowanego monitora Philips Brillance 235PQ2 nie było nam łatwo ocenić. Z jednej strony odznacza się on bardzo atrakcyjną, jak na parametry techniczne ceną oraz oferuje bardzo przyzwoitą jakość obrazu i ciekawe funkcje dodatkowe, takie jak głośniki, port USB, czy system oszczędzania energii. Z drugiej strony dobre wrażenie psuje naprawdę koszmarny interfejs dotykowy. Można się również przyczepić do tego, że od matrycy IPS i podświetlenia LED dałoby się wymagać obrazu o nieco lepszych parametrach i przede wszystkim bardziej precyzyjnej kontroli jakości i kontrastu. Biorąc to wszystko pod uwagę zdecydowaliśmy się dać monitorowi Phillips Brillance 235PQ2 ocenę dobrą.