Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S - test obiektywu

Budowa i wygląd zewnętrzny

System bezlusterkowy Samsunga, noszący nazwę kodową NX można na chwilę obecną określić mianem "czołówki drugiej ligi". Obecnie liczy on 19 firmowych obiektywów, z czego aż sześć zaprezentowanych zostało w tym roku. Dwa z tych modeli należą do tak zwanej linii S, która w przypadku systemu Samsung NX obejmuje produkty klasy Premium, kierowane do najbardziej wymagających użytkowników. Jednym z tej dwójki jest Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S (oznaczenie kodowe S1650ASB) – jasny obiektyw klasy standard zoom, który dzięki uprzejmości polskiego przedstawiciela firmy Samsung mieliśmy okazję otrzymać do testów wraz z opisanym niedawno na łamach serwisu SwiatObrazu.pl korpusu Samsung NX30.
 

Oto bohater naszego testu – obiektyw Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S zapięty do stanowiącego platformę testową korpusu NX30.

 

System bezlusterkowy Samsunga, noszący nazwę kodową NX można na chwilę obecną określić mianem "czołówki drugiej ligi". Obecnie liczy on 19 firmowych obiektywów, z czego aż sześć zaprezentowanych zostało w tym roku. Dwa z tych modeli należą do tak zwanej linii S, która w przypadku systemu Samsung NX obejmuje produkty klasy Premium, kierowane do najbardziej wymagających użytkowników. Jednym z tej dwójki jest Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S (oznaczenie kodowe S1650ASB) – jasny obiektyw klasy standard zoom, który dzięki uprzejmości polskiego przedstawiciela firmy Samsung mieliśmy okazję otrzymać do testów wraz z opisanym niedawno na łamach serwisu SwiatObrazu.pl zaawansowanego korpusu Samsung NX30.

[kn_advert]

Solidny kawałek szkła

Już pierwszy kontakt z testowanym obiektywem nie pozostawia wątpliwości: Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S to nie zabawka, ani też żaden "plastik-fantastik", lecz szkło o poważnych aspiracjach. I nie ma w tym nic dziwnego: jest to konstrukcja należąca do serii Premium S (ostatnia litera pochodzi od francuskiego słowa "sommet" oznaczającego "szczyt" lub coś spektakularnego) o parametrach mocno odbiegających od większości innych obiektywów tego typu – również tych profesjonalnych. Chodzi konkretnie o jeden parametr: jasność. Projektantom najwyraźniej nie wystarczyło typowe w takich obiektywach stałe światło f/2.8, lecz chcieli być lepsi. Nie udało im się wprawdzie dorównać projektantom Sigmy (których konstrukcja dla aparatów z matrycami APS-C nosząca oznaczenie 18-35mm F1.8 DC HSM zatrzęsła w zeszłym roku skostniałym nieco rynkiem), ale też osiągnęli swój cel bez redukowania zakresu ogniskowej klasycznej konstrukcji premium typu standard zoom. Testowany obiektyw o zakresie ogniskowych 16-50 mm (co przekłada się na pole widzenia z zakresu 24-75 mm w aparacie małoobrazkowym) oferuje bowiem zmienną jasność f/2-2.8 – a więc jaśniejszą w okolicach najkrótszej ogniskowej o 1 EV od produktów konkurencji. 
 

Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S – widok z boku. Szkło zwraca uwagę bardzo prostą (wręcz ascetyczną) budową zewnętrzną i jednolitą średnicą na prawie całej długości tubusa. (Fot. Samsung)

 

Pierwsze wrażenie, jakie zrobił na nas ten obiektyw określić można mianem mieszanego. Szkło niewątpliwie wykonane zostało porządnie. Wręcz ociekająca solidnością wykonania konstrukcja to nie byle co – wraz z osłoną przeciwsłoneczną waży prawie 630 gramów, mierzy (już bez osłony) 97 mm, a jego średnica to 81 mm. Bardzo szeroki pierścień regulacji ogniskowej i nieco węższy pierścień regulacji ostrości robią również spore wrażenie, podobnie jak komplet przełączników z boku tubusu.

Z drugiej jednak strony rozmiary te nie są czymś, do czego w przeciągu kilku lat od pojawienia się na rynku zdążył nas przyzwyczaić system Samsung NX. Mieliśmy przyjemność testować nasz egzemplarz obiektywu S1650ASB z jednym z większych korpusów dostępnych w tej rodzinie – modelem NX30 – i bywały chwile, kiedy okazywał się on nieco za mały. Trudno nie odnieść wrażenia, że szkło to powstało z myślą o jednym konkretnym aparacie: nowym zaawansowanym Samsungu NX1 (o którym w momencie premiery obiektywu nie było jeszcze nic wiadomo). Jest to więc podobna sytuacja, co w przypadku Olympusa M.ZUIKO DIGITAL ED 12-40mm 1:2.8 PRO dla systemu Mikro Cztery Trzecie – z tym, że "jeszcze bardziej".
 

Wyposażenie, z jakim dostarczany jest nabywcy najnowszy standard zoom dla systemu Samsung NX jest dość typowy dla produktów tej klasy. Jest tu więc obiektyw, komplet dekielków, tulipanowa osłona przeciwsłoneczna, skórzany futerał oraz dokumentacja.

 

Dobrego wrażenia nie psuje też sposób, w jaki sprzedawany jest sam obiektyw. Solidne opakowanie, przyzwoite wyposażenie dodatkowe i rozbudowana dokumentacja to dokładnie to, czego nabywca może oczekiwać po szkle tej klasy. Nie ma wprawdzie wrażenia "luksusowości", jak w przypadku wspomnianego przed chwilą Olympusa, ale też nie wydaje się ono konieczne. Jest dokładnie to, co powinno być, a jak niestety nie zawsze jest.

 

Budowa optyczna

Równie interesujący, co z zewnątrz, nowy obiektyw Samsunga dla systemu NX okazuje się od środka. Jest to model o bardzo zaawansowanej budowie optycznej, na którą składa się aż 12 grup soczewek – łącznie 18 elementów, wśród których wyróżnić trzy soczewki asferyczne, dwie soczewki ED (obniżona dyspersja, mają za zadanie ograniczać występowanie zjawiska aberracji chromatycznej) oraz dwie soczewki XHR (wysokorefrakcyjne, których zadaniem jest zapewnienie wysokiej rozdzielczości optycznej układu i dobrego odwzorowania barw). Całość dopełniają powłoki antyodblaskowe wykonane w technologii SMC (Superior Multi-Coating).
 

Schemat budowy wewnętrznej obiektywu Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S. Kolorem fioletowym wyróżnione zostały na nim soczewki XHR, kolorem zielonym soczewki asferyczne, a kolorem brązowym soczewki ED. (Rys. Samsung)

 

Ponadto obiektyw wyposażono w wewnętrzny stabilizator obrazu OIS o deklarowanej skuteczności na poziomie 4 EV, udoskonalony napęd autofokusu o nazwie UPSM (skrót od nazwy Ultra-Precise Stepping Motor), który ma być nie tylko szybki i precyzyjny, ale również bezgłośny – co jest szczególnie ważne podczas filmowania. Przysłona obiektywu ma kołową konstrukcję i składa się z dziewięciu listków. Jej minimalna jasność w całym zakresie ogniskowych to f/22, a sam obiektyw pozwala na zbliżenie się do fotografowanego przedmiotu na 30 cm, zapewniając tym samym skalę odwzorowania na poziomie 1:5. Nie jest to więc szkło dla miłośników fotografowania drobnych tematów z bliska.

Konstrukcja obiektywu zapewniająca zmienną jasność oraz nietypowo duże – jak na szkło typu zoom – wartości przysłony przy krótszych ogniskowych skłoniła nas do przeprowadzenia pierwszego testu, mającego za zadanie pokazać plastykę obrazu i sposób kształtowania się jego głębi ostrości dla dwóch ogniskowych. Naszą tradycyjną prezentację przygotowaliśmy więc dla obydwu skrajnych wartości tego parametru: 16 i 50 mm. Pozwoliło nam to też odpowiedzieć na pytanie, czy w kwestii minimalnej głębi ostrości obrazu 1 EV szerokości otworu względnego więcej na tzw. krótkim końcu daje wymierną różnicę.
 

[converttable start="1"]

Ogniskowa 16 mm

f/2

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

[converttable]

[converttable start="1" end="2"]

Ogniskowa 50 mm

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z powyższych prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

Prezentacja sposobu kształtowania się głębi ostrości i odwzorowywania obszarów nieostrych w zależności od ustawionej przysłony. Kliknięcie fotografii spowoduje otwarcie jej powiększonej wersji w osobnym oknie.

[converttable]

 

Odpowiedź na ostatnie pytanie z poprzedniego akapitu brzmi "niestety nie". Przy ogniskowej 16 mm wartość przysłony f/2 nie zapewnia specjalnie dużej różnicy w głębi ostrości. Osoby pragnące uzyskać ładną i efektowną separację pierwszego planu od jego tła powinni więc, tak jak zawsze w tej sytuacji, skorzystać z tego, co oferują dłuższe ogniskowe. Sama plastyka obrazu testowanego szkła prezentuje się natomiast całkiem nieźle – choć trudno uznać wygląd obszarów nieostrych za idealny. Krążki rozproszenia przejawiają bowiem tendencję do niezbyt płynnego rozmywania swoich krawędzi.

Dokładny test efektu bokeh i związanej z nim "plastyki nieostrości" przeprowadziliśmy po zmroku, mając do dyspozycji kontrastową scenę i punktowe źródła światła. Efekty tego sprawdzianu możecie prześledzić poniżej. Zdjęcia testowe wykonane zostały przy ogniskowej 40 mm.
 

[converttable end="1"]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

Formowanie się kształtu krążków rozproszenia (efektu bokeh) w zależności od wartości przysłony. Kliknięcie fotografii spowoduje otwarcie jej powiększonej wersji w osobnym oknie.

[converttable]

 

I rzeczywiście, efekt bokeh nie wypada zbyt pięknie – krążki rozproszenia mają charakterystyczne dla obiektywów o mocno złożonej konstrukcji podwójne krawędzie. Nie jest to jeszcze wprawdzie "bokeh obrączkowy", ale też daleko mu do idealnie gładkiego. Trudno jednak oczekiwać od szkła typu zoom estetyki obrazu typowej dla wysokiej klasy konstrukcji stałoognisokowych. Można powiedzieć, że w tym względzie jest po prostu poprawnie – zapewne w dużej mierze dzięki zastosowaniu 9-listkowej przysłony. Z całą pewnością nie jest to jednak obiektyw dla fotografów ogarniętych obsesją plastycznej estetyki. Lecz z drugiej strony... czy tacy fotografowie w ogóle akceptują istnienie konstrukcji zmiennogniskowych? Tych normalniejszych na pewno ucieszy gładka powierzchnia wnętrza krążków rozproszenia – tym bardziej, że ta sztuka często nie udaje się nawet konstruktorom podobnych, bardzo dobrze ocenianych obiektywów.

 

 

Wrażenia z użytkowania

W przypadku wysokiej klasy obiektywów typu standard zoom ogólna ocena konstrukcji, jej wytrzymałości i wygody użytkowania jest w naszych testach szczególnie ważna. Obiektywy te są bowiem przez większość użytkowników traktowane jako swego rodzaju uniwersalne "szkła do wszystkiego" i z tego powodu stanowią szczególnie mocno eksploatowany element "szklarni" każdego ich posiadacza. W przypadku testowanego modelu wnioski w tym zakresie okazały się nader interesujące.

[kn_advert]

Gabaryty i ergonomia

W przypadku wysokiej klasy obiektywów typu standard zoom ogólna ocena konstrukcji, jej wytrzymałości i wygody użytkowania jest w naszych testach szczególnie ważna. Obiektywy te są bowiem przez większość użytkowników traktowane jako swego rodzaju uniwersalne "szkła do wszystkiego" i z tego powodu stanowią szczególnie mocno eksploatowany element "szklarni" każdego ich posiadacza. W przypadku testowanego modelu wnioski w tym zakresie okazały się nader interesujące.

 

Choć Samsung NX30 jest jednym z największych korpusów w obrębie systemu i wyraźnie większym od swojego poprzednika NX20, to w zestawieniu z podłączonym do niego obiektywem S1650ASB wydaje się wręcz filigranowy.

 

Jeśli jednak pominąć różnice kalibrów pomiędzy szkłem, a obsługującym go korpusem, to należy stwierdzić, że Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S to konstrukcja znakomicie wykonana i bardzo wygodna w obsłudze. Pierścienie obiektywu pracują z idealną płynnością i odpowiednim oporem, a przycisk i-Fn (nieco inny, niż w mniejszych szkłach systemu Samsung NX, ale pełniący taką samą funkcję) zlokalizowano dokładnie tam, gdzie należy.

Szczególnie wygodny jest w tym względzie pierścień zmiany ogniskowej, który z uwagi na swoją znaczną szerokość (zajmuje około 1/4 długości korpusu) jest zawsze pod ręką – i to zupełnie dosłownie. Na szczęście dość trudno jest go obrócić przypadkiem. Trochę szkoda, że drugi pierścień – ten odpowiadający za regulację ostrości – nie jest sterownikiem mechanicznym, lecz elektrycznym, ale też łatwo to zrozumieć – tego po prostu wymagają założenia systemu.

 

Dla jasnych zoomów typu standard dla formatów APS-C i 35 mm czymś normalnym jest duża średnica przedniej soczewki. Nic zatem dziwnego, że testowany obiektyw współpracuje z filtrami o rozmiarze 72 mm – choć niewątpliwie nie jest to zbyt dobra wiadomość dla osób pragnących kupić np. dobrej jakości polaryzer.

 

Ogólnie rzecz biorąc korzystanie z testowanego obiektywu okazało się czystą przyjemnością. Tak naprawdę jedyne, czego mu podczas tych testów brakowało, to korpusu lepiej dopasowanego do niego – szczególnie pod względem wagi. Miejmy nadzieję, że takim właśnie aparatem okaże się Samsung NX1.

 

Ustawianie ostrości

Za automatyczną regulację ostrości w obiektywie odpowiada napęd UPSM (Ultra-Precise Stepping Motor) – znacznie udoskonalona wersja stosowanego do tej pory w obiektywach Samsung NX napędu SM (krokowego). Producent deklaruje trzykrotnie większą prędkość w porównaniu z poprzednikiem – i rzeczywiście jest on bardzo wydajny, celny i bezgłośny. Pod tym względem bez problemu dorównuje on szybkim pierścieniowym napędom ultradźwiękowym stosowanym w wysokiej jakości obiektywach lustrzanek.
 

Pierścień ogniskowej od pierścienia regulacji ostrości oddziela fragment tubusu zawierający przełączniki AF/MF i OIS oraz duży przycisk i-Fn. Dzięki takiemu rozwiązaniu omyłkowe obrócenie nie tego pierścienia jest bardzo mało prawdopodobne.

 

Tego rodzaju napęd wymaga oczywiście odpowiednio dopracowanego układu AF w korpusie aparatu. W przypadku aparatu NX30 okazało się to bardzo dobre połączenie. O tym, jak dobre, najłatwiej przekonać się analizując zdjęcia przykładowe zamieszczone w galerii na ostatniej stronie tego testu. Waszej uwadze polecamy przede wszystkim fotografię portretową, w przypadku której ostrość ustawiana była na oczy modelki. W serii, z której pochodzi ta fotografia żadne zdjęcie nie miało błędnie ustawionej ostrości. 

Jeśli natomiast chodzi o manualną regulację ostrości, to również w tym zakresie obiektyw spisuje się bardzo dobrze. Nie dysponuje on wprawdzie mechanicznym, ani nawet elektryczno-mechanicznym (jak np. w Olympusie M.ZUIKO DIGITAL ED 12-40mm 1:2.8 PRO) pierścieniem regulacji ostrości, ale w odróżnieniu od kitowego obiektywu korpusu NX30, w pracy elektrycznego pierścienia regulacji ostrości nie udało nam się zaobserwować najmniejszych nawet opóźnień. Sama precyzja manualnej regulacji ostrości w przypadku testowego zestawu nie sprawiała najmniejszych problemów, choć główny udział w tym miały już przede wszystkim funkcje aparatu – mimo iż obiektyw miał w tym pewien udział. 
 

Jedną z cech charakterystycznych testowanego obiektywu jest podawanie aparatowi dokładnych informacji na temat tego, na jaką odległość ustawiona jest ostrość. Korpus może te dane wykorzystać – np. wyświetlając na ekranie podziałkę pełniącą rolę dalmierza.

 

I tak dzięki danym dostarczanym przez obiektyw aparat w trybie manualnego ustawiania ostrości wyświetlił na ekranie podziałkę wyskalowaną w metrach i stopach, dzięki której dokładnie wiedzieliśmy, na jaką odległość ustawiona jest ostrość (z obiektywem kitowym pokazywał tylko prosty wskaźnik bez danych liczbowych). Ten właśnie fakt sprawił, że brak fizycznej podziałki na obiektywie realizującej to zadanie przestał być kłopotem.

 

Konstrukcja solidna i w pełni uszczelniona

Jedną z ważniejszych cech każdego testowanego przez nas obiektywu, jaką zawsze omawiamy, jest jego odporność na działanie niekorzystnych czynników środowiskowych: pyłu i piasku, a także wody. Oprócz bardzo solidnej i szczelnej budowy korpusu, testowany obiektyw dysponuje też gumową uszczelką wokół mocowania bagnetowego, której zadaniem jest zabezpieczenie wnętrz obiektywu i aparatu przed wilgocią i pyłem, które mogłyby przedostać się przez mocowanie. Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S dysponuje, oprócz solidnego korpusu, również kompletem uszczelnień (uszczelki oraz odpowiednie smary) czyniących go odpornym na kurz oraz chlapiącą wodę. Uszczelnieniu poddano również bagnet obiektywu – wokół metalowego mocowania dostrzec można czarny gumowy pierścień.
 

Oprócz bardzo solidnej i szczelnej budowy korpusu, testowany obiektyw dysponuje też gumową uszczelką wokół mocowania bagnetowego, której zadaniem jest zabezpieczenie wnętrz obiektywu i aparatu przed wilgocią i pyłem, które mogłyby przedostać się przez mocowanie.

 

Listę niezbędnych warunków szczelności uzupełnia system wewnętrznego ogniskowania – obiektyw podczas ostrzenia porusza jedynie wewnętrzną grupą soczewek, przez co nie zachodzi ryzyko zasysania pyłu do jego wnętrza w trakcie tego procesu. Z kolei ruch tubusu towarzyszący zmianie ogniskowej jest bardzo nieznaczny – do czego wrócimy za moment.

Jednak osoby cieszące się z zakupu tak uszczelnianego szkła powinny pamiętać, że taka odporność jest pełna dopiero wówczas, gdy również aparat, z którym optyka taka współpracuje, odznacza się podobną wytrzymałością. Samsung NX30 należy do tej grupy, podobnie jak NX1 – jednak pozostałe korpusy systemu NX już niekoniecznie.

 

Regulacja ogniskowej

Zmiana współczynnika zoom w testowanym obiektywie zachodzi w zakresie 16-50 mm. W przeliczeniu na pole widzenia aparatu małoobrazkowego stanowi to odpowiednik szkła 24-75 mm. Jak już wspomnieliśmy, regulacja ogniskowej jest bardzo płynna i wygodna, a pierścień odpowiadający za realizację tej czynności działa z należytym oporem. Niestety nie zawsze jest on w stanie zrównoważyć dużą wagę obiektywu i podczas testów zdarzało nam się, że stojący na statywie aparat mocno zadarty w górę samoczynnie w trakcie sesji powoli "zjeżdżał" z ogniskową – obiektyw nieznacznie zamykał się pod własnym ciężarem.
 

[converttable end="1"]

16 mm

50 mm

Obiektyw podczas zwiększania ogniskowej wydłuża się w sposób nieznaczny – maksymalnie do około 1/4 swojej pierwotnej długości. Jest to jeden z lepszych wyników w tej klasie szkieł.

[converttable]

 

Przyrost długości tubusu w miarę zwiększania ogniskowej (pełne jego rozsunięcie występuje przy ogniskowej 50 mm, natomiast pełne wsunięcie przy 16 mm) liczone w stosunku to długości własnej obiektywu jest raczej niewielkie. Jest to około 30 mm. Szkło nie dysponuje blokadą mechanizmu zoom, ale też konstrukcja nie sugeruje takiej potrzeby – wspomniane w poprzednim akapicie "zjeżdżanie" odnotowaliśmy wyłącznie gdy szkło ustawione było w pozycji bliskiej pionu z nieznacznie wysuniętym tubusem (okolice ogniskowej 24 mm).

 

Stabilizacja obrazu

Firma Samsung w mniej więcej połowie swoich szkieł przeznaczonych dla systemu NX implementuje system stabilizacji optycznej OIS. Nie inaczej jest w testowanym obiektywie, którego stabilizator obrazu cechuje się – według producenta – skutecznością na imponującym poziomie 4 EV. W przypadku szkieł o zakresie ogniskowych typu standard tego typu rewelacje należy jednak traktować ostrożnie, ponieważ niezależnie od poziomu zaawansowania systemu stabilizacji obrazu, mechanizmy te przestają być skuteczne przy czasach ekspozycji rzędu 1/5-1/10 sekundy (no, chyba że ktoś ma bardzo stabilną rękę), tak więc deklarowane 4 EV różnicy pomiędzy ogniskową rzeczywistą i zalecaną trudno jest osiągnąć nawet jeśli uwzględni się pozorny współczynnik jej przyrostu związany z matrycą formatu APS-C. My jednak, jak zwykle zresztą, postanowiliśmy sprawdzić, co potrafi układ OIS.
 

[converttable end="2"]

stabilizacja obrazu włączona

stabilizacja obrazu wyłączona

Ilustracja skuteczności działania mechanizmu stabilizacji drgań (OIS). Kliknięcie zdjęcia powoduje otwarcie w osobnym oknie jego powiększonej wersji. Pod zdjęciem znajdują się fragmenty oryginalnych fotografii w skali 1:2 prezentujące ten sam obraz uchwycony z ręki przy włączonej i wyłączonej stabilizacji obrazu.

[converttable]

 

Efekty, szczerze mówiąc, nie okazały się rewelacyjne. Stabilizator obrazu w obiektywie Samsung S1650ASB bez większych problemów pozwolił zejść z czasem ekspozycji do 1/20 sekundy przy ogniskowej 50 mm (75 mm efektywnie) – co możecie sami zobaczyć na powyższej prezentacji. Dalsze wydłużanie czasu naświetlania powodowało znaczne trudności z uzyskaniem ostrych zdjęć. Należy jednak pamiętać o tym, co pisaliśmy już wcześniej: zestaw Samsung NX30 z testowanym obiektywem jest bardzo źle wyważony i robiący nim zdjęcia fotograf praktycznie zmuszony jest zmuszony do trzymania aparatu za szkło. To zaś nie wpływa dobrze na stabilność.

Niewykluczone, że z lepiej dociążonym korpusem skuteczność zastosowanej przez producenta stabilizacji OIS wykaże lepszą skuteczność. My po naszych testach oceniamy jej wydajność na maksymalnie 2-2,5 EV.

 

 

Jakość obrazu: ostrość, aberracje chromatyczne

Nadszedł czas, aby przystąpić do testów mających na celu sprawdzić jakość obrazu oferowaną przez interesujący nas obiektyw. Całość została podzielona na trzy części, w obrębie których publikujemy szereg zdjęć testowych wraz z omówieniami i subiektywnymi ocenami możliwości sprzętu. Wszystkie zdjęcia wykonane zostały w postaci par RAW+JPEG i w przypadku większości serii pomiarowych oryginalne pliki możecie pobrać z redakcyjnego serwera FTP. Ostrzegamy jednak: są to duże pliki.

[kn_advert]

Ostrość

Testy ostrości obrazu wykonaliśmy w pełnym zakresie przysłon dla czterech kluczowych (i naniesionych na tubus obiektywu w postaci podziałki) ogniskowych: 16, 24, 35 i 40 mm. Ze względu na zmienną jasność szkła serie pomiarowe różnią się liczbą zdjęć – mniej więcej od 35 mm maksymalna dostępna wartość przysłony wynosi f/2.8. Zwracamy uwagę na ten fakt, ponieważ kwestia jakości obrazu przy otworze względnym ustawionym na f/2.8 i więcej okazała się podczas całego testu kluczowa. Nie uprzedzajmy jednak faktów.

Rezultaty testów możecie obejrzeć na prezentacjach poniżej – zwróćcie uwagę na zbliżenia detali (prezentowane na stronie w skali 1:2 – po kliknięciu otrzymacie dostęp do ich pełnych wersji). Pod każdą prezentacją znajduje się odnośnik do paczek w formacie ZIP zawierających oryginalne zdjęcia testowe.
 

[converttable start="2" end="6"]

Ogniskowa 16 mm
f/2
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	bardzo dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/2.8–f/8
	Brzeg kadru	f/4–f/8
	Dyfrakcja widoczna od	f/11 (silna od f/16)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Trzeba przyznać, że test rozpoczął się bardzo interesująco. Ostrość zdjęć wykonanych przy najkrótszej ogniskowej jest bardzo dobra już po przymknięciu przysłony o 1 EV (przy f/2 obraz jest ewidentnie rozmyty, a na krawędziach kadru również mocno przyciemniony). Sytuacja ta trwa do momentu osiągnięcia wartości f/11, przy której następuje nagły spadek ostrości – ewidentnie efekt wystąpienia zjawisk dyfrakcyjnych, ale jak na aparat formatu APS-C zdecydowanie zbyt wczesny. Dalsze przymykanie przysłony nie pozostawia jednak wątpliwości: dyfrakcja przy ogniskowej 16 mm jest poważnym problemem i od f/16 można już mówić o obrazie mydlanym.

Niezależnie od problemów z dyfrakcją należy stwierdzić, że zaczyna się naprawdę nieźle. Wprawdzie obraz uzyskiwany w zakresie przysłon poniżej f/2.8 trudno uznać za zachwycający, ale szczerze mówiąc nie oczekiwaliśmy niczego innego. Jednak dokładność odwzorowania detali, jaka następuje później jest naprawdę wysoka.
 

[converttable start="2" end="6"]

Ogniskowa 24 mm
f/2.5
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	bardzo dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/2.8–f/8
	Brzeg kadru	f/4–f/8
	Dyfrakcja widoczna od	f/11 (silna od f/16)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Po zwiększeniu ogniskowej do 24 mm sytuacja jest właściwie identyczna: w zakresie przysłon f/2.5-2.8 obraz miękki (choć ostrzejszy niż wcześniej), znakomita ostrość w zakresie f/4-f/11 i stopniowy spadek dalej. Tym razem jednak efekty dyfrakcyjne wydają się mniej niszczycielskie dla obrazu – szczególnie w zakresie f/11-16, co przypuszczalnie ma związek ze zwiększeniem się fizycznego otworu przysłony w miarę przyrostu ogniskowej.
 

[converttable start="2" end="6"]

Ogniskowa 35 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/5.6–f/11
	Brzeg kadru	f/5.6–f/11
	Dyfrakcja widoczna od	f/16 (silna przy f/22)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy 35 mm robi się już bardzo ciekawie. Widoczna staje się dysproporcja pomiędzy silnie otwartą przysłoną, a stanem po jej przymknięciu do wartości optymalnej (między f/5.6, a f/11): przy przysłonie silnie otwartej obraz jest ewidentnie miękki, natomiast po przymknięciu cieszy oczy znakomitą szczegółowością drobnych detali sceny. Znamienne jest też wyrównanie ostrości obrazu w całym zakresie przysłon – zarówno centrum, jak i brzegi pozostają równie ostre niezależnie od tego, jak ustawiona jest średnica otworu względnego. Dyfrakcja przy tej ogniskowej jest ewidentnie trzymana w ryzach i poważniejszy problem sprawia jedynie po maksymalnym przymknięciu przysłony.
 

[converttable start="2" end="6"]

Ogniskowa 50 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	Rozdzielczość	dobra
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/4–f/8
	Brzeg kadru	f/5.6–f/8
	Dyfrakcja widoczna od	f/11 (silna od f/16)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]
 

Przy ustawionej maksymalnej długości ogniskowej obiektyw pokazuje swoją nieco słabszą stronę. Dysproporcja pomiędzy zakresami "miękkimi", a "ostrymi" jest znaczna, podobnie jak różnice pomiędzy brzegami i centrum kadru. Co ciekawe, wraca efekt dyfrakcji w zakresie przysłon f/11-16. Jakość obrazu w optymalnym zakresie przysłon pozostaje znakomita, ale zakres ten w porównaniu z seriami testowymi wykonanymi przy krótszych ogniskowych jest niewielki.

Podsumowując można stwierdzić, że ostrość obrazu oferowana przez obiektyw Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S jest bardzo dobra – nawet zaskakująco dobra, jeśli nie liczyć zakresu w którym na skutek przymykania przysłony obraz zaczyna się rozmywać. Dyfrakcja jest dla tego szkła dość poważnym problemem, podobnie jak ostrość obrazu przy przysłonie ustawionej na wartość powyżej f/2.8. To ostatnie zjawisko było jednak czymś, czego można było się spodziewać i co nie stanowi zaskoczenia.

 

Aberracja chromatyczna

Zjawisko występowania aberracji chromatycznych to zmora wielu jasnych obiektywów typu zoom, a szczególnie tych o zmiennym świetle. Spodziewaliśmy się, że jego występowanie (lub brak) zweryfikuje przydatność testowanego obiektywu w "poszerzonym" zakresie przysłon i nie pomyliliśmy się. Rozkład występowania tego zjawiska można prześledzić na poniższych prezentacjach. Zbliżenia detali ponownie pokazywane są na stronie w skali 1:2, a po kliknięciu w miniaturę dostępne jest – jak zwykle zresztą – powiększenie danego fragmentu.
 

[converttable start="2" end="4"]

Ogniskowa 16 mm
f/2
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	dobrze kontrolowane
	Widoczność w centrum kadru	f/2
	Widoczność na brzegach kadru	do f/2.8 (do f/5.6 w narożnikach)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Zaczyna się ostro. Przy wartościach przysłony poniżej f/2.8 sytuację określić można jednym słowem: dramat. Naprawdę już dawno nie zdarzyło się nam oglądać śladów barwnych obwódek wokół kontrastowych krawędzi widocznych nawet na miniaturze zdjęcia wyświetlanej na ekranie aparatu. Tym razem je zobaczyliśmy i bynajmniej nie był to przyjemny widok – aberracje przy maksymalnej wartości przysłony f/2 obejmują praktycznie cały kadr. Okazało się jednak, że w miarę przymykania otworu względnego problem szybko znika i powyżej f/2.8 ślady występowania aberracji chromatycznej występują jedynie w skrajnych narożnikach kadru.

Z powodu szybkiego zaniku wady zdecydowaliśmy uznać pierwszy test aberracji chromatycznej za zaliczony. Stał się on dla nas jednak pierwszym źródłem poważnych obaw: czy konstruktorzy obiektywu zwiększając jego jasność powyżej f/2.8 w części zakresu ogniskowych poświęcili wystarczającą uwagę kwestii jakości obrazu? Wiele wskazuje na to, że niekoniecznie.
 

[converttable start="2" end="4"]

Ogniskowa 24 mm
f/2.5
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	dobrze kontrolowane
	Widoczność w centrum kadru	f/2.5
	Widoczność na brzegach kadru	do f/2.8 (do f/5.6 w narożnikach)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Po podniesieniu ogniskowej do 24 mm sytuacja się powtarza: aberracje chromatyczne widoczne przy w pełni otwartej przysłonie po niewielkim jej przymknięciu znikają z niemal całego kadru, a w okolicach f/2.8-4 praktycznie nie ma po nich śladu. I po raz kolejny nasuwa się wniosek: gdyby ten obiektyw miał stałe światło f/2.8, wynik testu uznalibyśmy za rewelacyjny. A tak…
 

[converttable start="2" end="4"]

Ogniskowa 35 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	bardzo dobrze kontrolowane
	Widoczność w centrum kadru	brak
	Widoczność na brzegach kadru	f/2.8
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy ogniskowej 35 mm maksymalna dostępna wartość przysłony to f/2.8 i widać to również w testach aberracji chromatycznych: praktycznie ich nie ma. Aż szkoda, że czegoś takiego nie mogliśmy odnotować wcześniej. Znakomity wynik.
 

[converttable start="2" end="4"]

Ogniskowa 50 mm
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	dobrze kontrolowane
	Widoczność w centrum kadru	f/2.8
	Widoczność na brzegach kadru	do f/4
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Zwiększenie długości ogniskowej do 50 mm niesie ze sobą kolejną niespodziankę, niestety niezbyt przyjemną. Aberracje chromatyczne wracają, choć dość łatwo jest się ich pozbyć: wystarczy w tym celu przymknąć obiektyw o nieco ponad 1 EV. Potwierdza to jednocześnie wniosek z testów ostrości: nasz Samsung należy do szkieł, które najsłabiej optycznie wypadają przy maksymalnej długości ogniskowej. Na szczęście "najsłabiej" w tym wypadku wcale nie oznacza "źle".

Drugi, znacznie ważniejszy, wniosek jest troszkę mniej optymistyczny: na chwilę obecną "poszerzony" zakres jasności jest dla użytkownika tego obiektywu niezbyt przydatny. Jakość optyczna zdjęć wykonanych przy wartościach otworu względnego powyżej f/2.8 pozostawia sporo do życzenia i tak naprawdę nic by się nie stało, gdyby w tym konkretnym sprzęcie przysłona nie otwierała się aż tak szeroko.

 

 

Jakość obrazu: odblaski, koma

Przejdźmy teraz do testów, których przeprowadzenie wymagało od nas wyruszenia w plener po zmroku. Sprawdziany mające na celu określenie, jak testowany obiektyw radzi sobie z odblaskami, flarami oraz aberracją komatyczną (zwaną w skrócie komą) przeprowadziliśmy przy świetle ulicznych latarni. Czy wniosły one nieco światła do naszego materiału? Przekonajcie się sami.

[kn_advert]

Odblaski

Testowany przez nas obiektyw celująco radzi sobie z obecnością w narożnikach kadru oraz tuż poza jego granicami silnych punktowych źródeł światła. Niezależnie od wartości przysłony, a także długości ogniskowej (poniższa prezentacja zawiera zdjęcia wykonane przy ogniskowej 50 mm) nie udało nam się w trakcie całego trwania testu doprowadzić do sytuacji, w której na obrazie zarejestrowane zostałyby jakiekolwiek wyraźnie widoczne bliki. Jedyny ślad flary, jaki natomiast udało nam się uzyskać, był naprawdę znikomy i pojawiał się dopiero po bardzo silnym przymknięciu przysłony.
 

[converttable]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

[converttable]

	Widoczność odblasków	brak
	Widoczność efektu flary	minimalna od f/16
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

 

Taki wynik testu wypada nam uznać za rewelacyjny i nadający się do postawienia za wzór innym obiektywom tej klasy. Wychwalanym przez Samsunga powłokom Superior Multi-Coating bez wątpienia udało się wykazać wysoką skuteczność. Jest to naprawdę niecodzienna sytuacja i choćby z tego powodu zasługuje na wyróżnienie.
 

Koma

Jeśli chodzi o występowanie zjawiska aberracji komatycznej, czyli komy, to również w tym zakresie projektanci Samsunga NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S odwalili kawał dobrej roboty. Wprawdzie pewne ślady tej wady widoczne są na bokach kadru i w narożnikach przy maksymalnie otwartym otworze przysłony (test przeprowadzony został dla ogniskowej 16 mm), ale już przymknięcie jej do wartości f/2.8 powoduje całkowite jej zniknięcie.
 

[converttable start="1" end="3"]

f/2
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI KOMATYCZNEJ	znikome przy f/2
	POJAWIANIE SIĘ EFEKTU GWIAZDKI	od f/8
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy okazji testów komy zawsze sprawdzamy też występowanie i wygląd tzw. efektu gwiazdki, pojawiającego się przy mocno przymkniętej przysłonie. W przypadku naszego Samsunga gwiazdkę można odnotować już przy wartości f/8, choć jej kształt w pierwszej chwili nie zachwyca. Jednak w miarę zmniejszania otworu względnego efekt ten wygładza się i od wartości f/16 można mówić już o ładnej, równej gwiazdce, dosyć typowej dla obiektywu z dziewięciolistkową przysłoną.

 

 

Jakość obrazu: dystorsja, winietowanie

Na sam koniec naszego testu tradycyjnie już zostawiliśmy sobie do sprawdzenia geometrię obrazu oraz winietowanie. Do tej pory testowany obiektyw spisywał się raczej dobrze, a niekiedy nawet bardzo dobrze. Czy zakończy egzamin w podobnym stylu?

[kn_advert]

Dystorsja

Obiektywy typu standard zoom (również te o aspiracjach profesjonalnych) to w przypadku testów geometrii spora niewiadoma. Na pozór podobne do siebie modele potrafią w tej kwestii wypadać bardzo dobrze, przeciętnie, nienajlepiej, a czasem nawet bardzo źle.  Testowane szkło zaprojektowane zostało z myślą o matrycy formatu APS-C, tak więc trudno mieć nadzieję na jakąkolwiek "taryfę ulgową", która wystąpiłaby np.  przypadku podłączenia do lustrzanki tego formatu szkła przeznaczonego dla przetwornika 35 mm.
 

[converttable type="vertical"]

16 mm
20 mm
24 mm
28 mm
35 mm
50 mm

[converttable]

WYSTĘPOWANIE ZNIEKSZTAŁCEŃ GEOMETRYCZNYCH

występują znaczne znkształcenia beczkowe w zakresie ogniskowych 16-24 mm oraz wyraźne zniekształcenia poduszkowe przy ogniskowych powyżej 35 mm

 

Niestety test geometrii trudno uznać w tym przypadku za pomyślny. Wprawdzie wyniki nie są tak opłakane, jak choćby w przypadku Tamrona SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD, ale i projektanci Samsunga nie mają specjalnych powodów do dumy. W zakresie ogniskowych poniżej 24 mm obiektyw wykazuje się ewidentną dystorsją beczkową (bardzo silną na krótkim końcu), natomiast powyżej 30 mm wyraźne stają się zniekształcenia poduszkowe. Jest to wynik, który testowane szkło stawia gdzieś w okolicach dolnego zakresu klasy średniej.

 

Winietowanie

Ostatni test w naszym artykule ma za zadanie przeanalizować występowanie zjawiska winietowania przy najkrótszej ogniskowej (ponieważ im ogniskowa dłuższa, tym mniej widoczna jest ta wada i dlatego też testowanie pełnego zakresu ogniskowych pozbawione jest sensu). Tradycyjnie już obiektem testowym służącym do tego celu jest u nas chropowata ściana oświetlona przez miękkie, mocno rozproszone światło naturalne. Ustawienie parametrów ekspozycji na skraju prześwietlenia centralnej części kadru przy silnie przymkniętej przysłonie pozwala lepiej ocenić spadek jasności różnych części kadru w rzeczywistych sytuacjach fotograficznych, a wyraźna faktura ściany fotografowanej powierzchni oddaje charakter tych zmian.
 

[converttable start="1" type="vertical"]

f/2
f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22

[converttable]

	Zanika od			f/2.8 (krawędź), f/5.6 (centrum kadru) jasność krawędzi obniżona w pełnym zakresie przysłon
	Charakter			regularny

 

Podobnie jak w przypadku testów geometrii, wyniki trudno uznać tutaj za dobre. Mniejsza już o bardzo silne winietowanie w zakresie przysłon poniżej f/2.8 – tego się spodziewaliśmy. Fakt, jest ono potężne, ale szybko zanika. Niepokoi natomiast (i to bardzo) utrzymujący się spadek jasności centralnych części kadru do wartości przysłony f/5.6 włącznie.

A już naprawdę poważnym problemem (z powodu którego serię pomiarową powtórzyliśmy kilkakrotnie, w tym również dla różnych ogniskowych oraz innego rodzaju powierzchni) jest utrzymująca się w pełnym zakresie przysłon czerwonawa dominanta (czyli zafarb) wokół krawędzi kadru. Nie był to jednak efekt błędu w procedurze testowej – wspomniany zafarb występuje i jest widoczny na jednolitych, jasnych powierzchniach. Na szczęście na "zwyczajnych" zdjęciach dość trudno go zauważyć, ale i tak stanowi on wadę, której w teście nie sposób zignorować.

 

 

Podsumowanie

Obiektyw Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S jest bez wątpienia konstrukcją nietuzinkową i wraz z ze mającym stanowić jego przedłużenie Samsungiem 50-150mm F2.8 S (zaprezentowany we wrześniu b.r.) mają szansę stanowić doskonały komplet dla najbardziej wymagających użytkowników szkieł typu zoom. Za jego wyborem przemawia szereg cech: doskonała jakość wykonania, uszczelnienia, bardzo dobra jakość obrazu, stabilizacja, odporność na odblaski.

Do wad zaliczyć można słabą jakość obrazu w zakresie przysłon f/2-2.8, nienajlepszą geometrię obrazu (podatność na występowanie dystorsji), efekty dyfrakcyjne występujące zaskakująco szybko, bo już przy f/11 (nie mamy podstaw, aby twierdzić, że jest to związane z jakąś wadą konstrukcyjną przysłony, ale być może inżynierowie z Samsunga powinni zwrócić na to baczniejszą uwagę?) i dziwny czerwonawy zafarb wokół krawędzi obrazu. Są to wady, które w szkle za 4,5 tysiąca złotych nie powinny występować, a przynajmniej powinny być znacznie lepiej kontrolowane.

Nie sposób jednak oprzeć się wrażeniu, że wielu z tych problemów dałoby się uniknąć, gdyby tylko twórcy obiektywu nie uparli się wypuszczać na rynek konstrukcji "innej niż wszystkie" – czyli w tym wypadku jaśniejszej. Dodatkowy zakres przysłon nie tylko bowiem nie oferuje wymiernych korzyści dla fotografa, ale też (a może przede wszystkim) jest obszarem, w obrębie którego występuje większość problemów. No i na koniec pozostaje też kwestia rozmiarów szkła i tego, że w systemie Samsung NX trudno znaleźć korpusy, do których byłoby ono dobrze dopasowane. Model NX30 jest odrobinę za mały i na chwilę obecną jedyna pewna propozycja to NX1. A to jednak trochę za mało.

Wziąwszy pod uwagę wszystkie opisane powyżej kwestie, redakcja serwisu internetowego SwiatObrazu.pl zdecydowała się przyznać obiektywowi Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S (S1650ASB) ocenę dobrą.
 

Ocena końcowa (w skali 1-6):

DOBRY

Zalety:

bardzo solidna budowa, uszczelnienia, bardzo dobra ostrość obrazu w pełnym zakresie ogniskowych, niska podatność na generowanie odblasków, szybki i celny napęd AF, stabilizacja obrazu.

Wady:

znaczne gabaryty i waga - niezbyt dobrze dostosowane do uwarunkowań systemu, niepotrzebny (z uwagi na niewielką użyteczność) zakres jasności powyżej f/2.8 w ogniskowych poniżej 35 mm, wysoki poziom dystorsji obrazu, silne winietowanie, czerwonawy zafarb na krawędziach kadru występujący w pełnym zakresie przysłon i ogniskowych, efekt dyfrakcji widoczny już od wartości przysłony f/11.

[kn_advert]

Parametr	Wartość
Nazwa	Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S
Dostępne mocowania	Samsung NX
Rok premiery	2014
Długość ogniskowej (zakres)	16–50 mm
Efektywne pole widzenia (ekw. 35 mm)	24–75 mm
Kąt widzenia (zakres)	82.6°–31.4°
Jasność	f/2–2.8
Minimalna wartość przysłony	f/22
Budowa wewnętrzna (elementy / grupy)	18 / 12
Ilość listków przysłony	9
Minimalna odległość ostrzenia	0,30 m
Maksymalne powiększenie	1:5
Ogniskowanie	wewnętrzne
Długość obiektywu	97 mm
Średnica obiektywu	81 mm
Średnica filtra	72 mm
Filtr obraca się podczas ostrzenia	nie
Zmiana długości podczas ostrzenia	nie
Osłona przeciwsłoneczna	zewnętrzna (w zestawie)
Dostępne kolory obudowy	czarny
Uszczelnienia	tak
Napęd mechanizmu AF	UPSM
Stabilizacja obrazu	tak
Waga	622 g (bez osłony)
Wyposażenie dostarczane wraz z obiektywem	dekiel przedni, dekiel tylny, osłona przeciwsłoneczna, skórzany futerał, dokumentacja.

 

Obiektyw Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S do testów udostępniła firma Samsung

 

 

Galeria zdjęć testowych

Zdjęcia przykładowe wykonane zostały przy użyciu obiektywu Samsung NX 16-50mm F2-2.8 ED OIS Premium S oraz aparatu Samsung NX30 bez użycia jakichkolwiek filtrów artystycznych - głównie w trybie preselekcji przysłony. Kliknięcie na miniaturę spowoduje otwarcie ośmiokrotnie powiększonej wersji w osobnym oknie przeglądarki. Pod opisem parametrów każdego zdjęcia znajduje się link do oryginalnych plików JPEG i RAW (UWAGA: duża objętość!).
 

35 mm, 1/30 s, f/5.6, 100 ISO JPEG RAW	50 mm, 0,6 s, f/22, 100 ISO JPEG RAW	30 mm, 1/30 s, f/8, 100 ISO JPEG RAW
38 mm, 1/200 s, f/2.8, 100 ISO JPEG RAW	50 mm, 1/60 s, f/4, 100 ISO JPEG RAW	50 mm, 1/125 s, f/4, 200 ISO JPEG RAW
50 mm, 1/160 s, f/2.8, 200 ISO JPEG RAW	45 mm, 1/80 s, f/4.5, 400 ISO JPEG RAW	50 mm, 1/160 s, f/5.6, 200 ISO JPEG RAW
50 mm, 1/160 s, f/4, 100 ISO JPEG RAW	16 mm, 1/400 s, f/2.8, 100 ISO JPEG RAW	16 mm, 1/200 s, f/2.8, 100 ISO JPEG RAW

 

Autorem przedstawionych w tym artykule (niepodpisanych inaczej) zdjęć pomiarowych, produktowych i zamieszczonych w galerii testowej jest Jarosław Zachwieja.

[kn_advert]