Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD – test obiektywu

Budowa i wygląd zewnętrzny

Oferta obiektywów makrofotograficznych, czyli oferujących skalę odwzorowania wystarczającą do wykonywania zdjęć obiektów w dużym powiększeniu stale rośnie. Mimo iż konstrukcje te najczęściej nie należą do tanich, to i tak cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem. Wpływa na to ich najczęściej znakomita konstrukcja optyczna, dobre wykonanie oraz wszechstronne zastosowanie – gdyż prócz "polowań na robala" często znakomicie sprawdzają się też jako szkła portretowe. Warto jednak pamiętać, że nawet we własnym gronie są to konstrukcje mocno zróżnicowane i da się wyróżnić wśród nich szkła lepsze i gorsze oraz przeznaczone do nieco różnych zastosowań. Dawno temu w naszej redakcji gościł już jeden Tamron o skali odwzorowania 1:1 – był to model SP AF 60mm f/2.0 Di II Macro 1:1. Teraz nadszedł czas na jego większego brata, a właściwie jego kompletnie odświeżoną i mocno zmodyfikowaną wersję, czyli Tamrona SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD.
 

Obiektyw Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD w wersji dla lustrzanek Canon podłączony do korpusu EOS 6D. Na takim właśnie zestawie testowaliśmy możliwości najnowszego "dziecka" japońskiego producenta.

 

Egzemplarz obiektywu, który mieliśmy przyjemność poddawać testom zaprojektowany został z myślą o aparatach DSLR marki Canon. Oprócz tego model ten dostępny jest też w wersjach z bagnetami Nikon i Sony, przy czym w przypadku tego ostatniego standardu nie dysponuje on wbudowanym stabilizatorem obrazu VC (aparaty Sony mają systemy redukcji drgań zintegrowane z matrycami). Sprzęt ten dostępny jest na polskim rynku w cenie wynoszącej około 3 tysiące złotych, tak więc jest to konstrukcja, którą można zaliczyć do tzw. wyższej półki. Ponieważ jednocześnie jest to obiektyw przeznaczony do współpracy z aparatami małoobrazkowymi, toteż platformą testową dla niego został korpus Canon EOS 6D.

[kn_advert]

W porównaniu z poprzednikiem... ale czy jest tu co porównywać?

Rozpoczynając artykuł opisujący obiektyw Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD trudno oprzeć się porównaniom ze znacznie starszym szkłem o bardzo podobnej nazwie: Tamronem AF 90mm f/2.8 SP Di MACRO 1:1. Sęk w tym, że porównanie takie nie bardzo miałoby sens, ponieważ poza nazwą, ogniskową, światłosiłą i maksymalną skalą odwzorowania różni je właściwie wszystko. Nowy obiektyw jest konstrukcją zaprojektowaną praktycznie od zera i tak też w dalszej części tego testu będziemy ją traktować. A jeżeli ktoś ma wątpliwości dlaczego, to niech dokona niewielkiego wysiłku i wyszuka w Internecie schemat budowy wewnętrznej, zdjęcia i wreszcie cenę "starej wersji", a następnie porówna z informacjami dostępnymi na tej stronie – wówczas wszystko powinno stać się jasne.
 

Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD – widok z boku. Zauważalne są wszystkie typowe cechy wizualne obiektywów tego producenta z charakterystycznym profilowaniem pierścienia ostrości oraz znakiem rozpoznawczym – złotym paskiem z nadrukiem pełnej nazwy. Można także dostrzec większość charakterystycznych cech konstrukcyjnych nowych modeli klasy SP, choć wiele innych pozostaje niewidocznych.

 

Jak przystało na raczej długoogniskowy obiektyw o odwzorowaniu 1:1, testowane szkło nie należy do specjalnie kompaktowych. Mierzy bowiem 123×75 mm i waży 550 gramów. Jego średnica filtra wynosi 58 mm, co jak na parametry optyczne jest dobrym wynikiem i pozwoli nieco zaoszczędzić na filtrach (jego bezpośredni konkurent w systemie Canona przy zbliżonych gabarytach wymaga filtrów o średnicy 67 mm). Minimalna odległość ostrzenia wynosi 30 cm i jest to największa zaleta obiektywów makro z omawianej grupy: uzyskanie maksymalnej skali odwzorowania nie wymaga zbliżania się do obiektu na bardzo niewielką odległość, jak to było chociażby w przypadku mniejszego, lżejszego i tańszego Tamrona sześćdziesięciomilimetrowego, czy jego bezpośredniego konkurenta – Canona EF-S 60mm f2.8 Macro USM (minimalna odległość ostrzenia 20 cm).

Obiektyw już w momencie pierwszego wzięcia do ręki robi bardzo dobre wrażenie. Nadal jest to typowy dla Tamronów design, lecz nie ma już mowy o luźnych pierścieniach, kiepskim plastiku czy innych niedostatkach. Pod tym względem szkło przypomina raczej testowany przed kilkoma miesiącami standardowy zoom SP 24-70mm F/2.8 Di VC USD . Jest więc zwarty, solidny i wykonany z dużą dbałością o szczegóły. Ma też pewne cechy, które pozwalają stwierdzić już od razu, że zachwalane przez producenta uszczelnienia zapewniające podwyższoną odporność na wilgoć nie są tylko sloganem. Cechą tą zajmiemy się bliżej już niedługo.
 

Testowany obiektyw wraz z wyposażeniem - kompletem dekielków, osłoną przeciwsłoneczną i dokumentacją, wśród której znaleźć można kupon na aplikację SILKYPIX Developer Studio 4.0 wraz z kodem aktywującym.

 

Zawartość zestawu, w jakim dostarczane jest omawiane szkło prezentuje się standardowo: do obiektywu dołączony jest komplet dekielków i solidna osłona przeciwsłoneczna. Ciekawą niespodziankę kryje natomiast dokumentacja: zgodnie z zapowiedziami firma Tamron zaczęła dostarczać wraz z obiektywami należącymi do serii SP kupon na darmową wersję bardzo udanej aplikacji do wywoływania plików RAW, czyli SILKYPIX Developer Studio 4.0. Jest to całkiem hojny prezent, ponieważ program ten w wersji samodzielnej kosztuje nieco ponad 160 dolarów.

 

Budowa optyczna

Obiektyw Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD cechuje się budową złożoną, choć na szczęście nie tak bardzo jak niektóre konstrukcje konkurencyjne – pozwala to bowiem mieć nadzieję na lepsze parametry techniczne. Jego tor optyczny składa się z czternastu soczewek zebranych w jedenaście grup. Wśród nich producent wymienia jedną soczewkę o obniżonej dyspersji (LD) oraz aż dwa elementy superniskodyspersyjne (XLD), a także nieokreśloną bliżej liczbę soczewek asferycznych. W obiektywie tym zastosowano też nowy rodzaj powłok o nazwie eBAND mających w znaczącym stopniu zmniejszyć ilość odblasków.
 

Schemat budowy obiektywu. Kolorem fioletowym zaznaczone zostały soczewki ze szkła superniskodyspersyjnego, natomiast kolorem żółtym standardowy element optyczny o obniżonej dyspersji. (Rys. Tamron)

 

Pozostałe wewnętrzne elementy konstrukcyjne testowanego szkła to okrągła, dziewięciolistkowa przysłona, system stabilizacji drgań VC oraz ultracichy napęd autofocusu USD. Przysłona, jak przystało na obiektyw do makrofotografii ma poszerzoną skalę działania – od f/2.8 do f/32. Co ciekawe, po maksymalnym jej przymknięciu zdjęcia są wyraźnie ciemniejsze, co sugerowałoby, że rzeczywisty otwór względny jest wówczas nieco mniejszy od zakładanego.

Budowa przysłony oraz struktura soczewek mają oczywiście niebagatelny wpływ na plastykę obrazu, a przede wszystkim kształtowanie głębi ostrości – element niesłychanie istotny w przypadku szkieł do makrofotografii i portretu. To, w jaki sposób kształtuje się głębia ostrości testowanego obiektywu w zależności od ustawionej wartości przysłony możecie prześledzić na poniższej prezentacji.
 

[converttable end="2"]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

f/32

Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

Prezentacja sposobu kształtowania się głębi ostrości i odwzorowywania obszarów nieostrych w zależności od ustawionej przysłony. Kliknięcie fotografii spowoduje otwarcie jej powiększonej wersji w osobnym oknie.

[converttable]

 

Plastyka obrazu zarówno w obszarach ostrych, jak i nieostrych w przypadku testowanego obiektywu prezentuje się bardzo dobrze. Doświadczenie uczy jednak, że w szkłach o skomplikowanej budowie wewnętrznej (a z taką mamy do czynienia w omawianym przypadku) mogą wystąpić pewne problemy w kwestii odwzorowania krążków nieostrości (tzw. efektu bokeh) w scenach o dużym kontraście – np. nocnych. I rzeczywiście pojawia się tu pewien problem.
 

[converttable end="1"]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

f/32

Formowanie się kształtu krążków rozproszenia (efektu bokeh) w zależności od przysłony. Kliknięcie fotografii spowoduje otwarcie jej powiększonej wersji w osobnym oknie.

[converttable]

 

Mówiąc krótko, kształt świetlnych krążków oraz ich równomierność nie zachwycają. Widoczne są na ich powierzchni ewidentne nierówności (przy wartości przysłony f/2.8 można mówić nawet o widocznych śladach astygmatyzmu), a same krążki w zakresie przysłon f/5.6-11 cechuje widoczna obwódka. Na szczęście w większości scen o normalnej charakterystyce oświetlenia (nie nocnych) to nie przeszkadza. Bardzo ciekawy natomiast i w pewnym sensie nietypowy jest wygląd efektu gwiazdki przy silnie przymkniętej przysłonie.

 

 

Wrażenia z użytkowania

Długoogniskowe obiektywy makro powinny spełniać szereg cech czyniących je nie tyle wygodnymi, ile w ogóle przydatnymi. Już krótki kontakt z modelem Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD przekonał mnie, że do konstrukcji tej trudno będzie się w jakimkolwiek względzie przyczepić – przynajmniej jeśli chodzi o ergonomię i funkcjonalność. Testy praktyczne okazały się czystą przyjemnością.

[kn_advert]

Ergonomia

Nowy obiektyw makro Tamrona jest duży i dość ciężki – o tym już wiemy. Takie jednak są właściwie wszystkie szkła należące do tej klasy. Znacznie ważniejsze jest to, w jaki sposób ów ciężar się trzyma i jak go obsługuje. Pod tym względem wrażenia są jak najbardziej pozytywne.
 

Testowana konstrukcja jest długa i dość ciężka, ale ma bardzo dobrze rozłożoną masę, dzięki czemu w połączeniu ze średniej wielkości korpusem lustrzanki tworzy doskonale wyważony i łatwy w użyciu zestaw. Pomagają w tym niewątpliwie dobrze rozmieszczone przełączniki, z których już po krótkim treningu można korzystać bez odrywania oka od wizjera oraz bardzo szeroki pierścień regulacji ostrości.

 

Z obiektywu korzysta się bardzo dobrze. Trudno jest przypadkowo cokolwiek przestawić, a jednocześnie do wszystkich elementów sterujących mamy przez cały czas doskonały dostęp. Ciężar rozłożony jest równomiernie, tak więc pomimo sporej długości nie ma żadnych problemów z przechylaniem się przedniej części aparatu w dół. Przez cały czas daje się też zauważyć, że użytkownik ma do czynienia z konstrukcją wykonaną z dużą dbałością o szczegóły – porządną i wytrzymałą. To bardzo zwiększa komfort pracy.

Bardzo ważnym elementem konstrukcyjnym obiektywu jest mechanizm napędowy regulacji ostrości. Wykonany został w technologii silnika ultradźwiękowego, noszącego w konstrukcjach Tamrona nazwę USD. Jego użycie spowodowało nie tylko znaczące przyspieszenie ostrzenia, ale przede wszystkim to, że obiektyw podczas regulacji ostrości nie zmienia swoich wymiarów – układ ostrzenia jest więc całkowicie wewnętrzny, a skala odwzorowania znajduje się wraz z tabelą odległości ostrzenia (podawaną tradycyjnie w metrach i stopach) pod szybką. Zakres regulacji ostrości jest bardzo duży (typowy dla obiektywów makrofotograficznych), lecz na szczęście można go ograniczyć. Obiektyw dysponuje bowiem przełącznikiem limitującym zakres pracy mechanizmu AF. Dostępne wartości (oprócz pełnego zakresu, czyli FULL) to 0,5 metra i dalej dla normalnych zastosowań fotograficznych oraz 0,3-0,5 metra dla fotografii makro i zbliżeniowej.
 

Założenie dołączonej do obiektywu osłony przeciwsłonecznej znacząco zwiększa wymiary konstrukcji – bo aż o 60 mm. Wewnętrzna powierzchnia osłony jest karbowana, co redukuje odbijanie się światła od plastiku, z którego została wykonana.

Obok limitera ostrości na tubusie znajdują się jeszcze dwa przełączniki – tryby pracy układu regulacji ostrości AF/MF oraz włącznik systemu stabilizacji drgań VC. Powiemy sobie o nich więcej już za moment.

 

Jakość wykonania i szczelność konstrukcji

Na łamach tego testu wychwalaliśmy już solidność nowej konstrukcji Tamrona, jednak nie omówiliśmy sobie tego aspektu do końca. Tymczasem warto odnotować, że Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD jest obiektywem uszczelnionym i przez to odpornym na wilgoć oraz niesprzyjające warunki atmosferyczne. Wpływają na to niewątpliwie przyjęte rozwiązania konstrukcyjne, takie jak mechanizm wewnętrznego ogniskowania i silnik USD, ale też dobre dopasowanie elementów zewnętrznych.
 

Charakterystycznym elementem konstrukcji testowanego obiektywu jest gumowa uszczelka otaczająca bagnet mocujący. Dzięki niej najbardziej narażony na działanie wilgoci i pyłu element zestawu – czyli styk obiektywu i korpusu – jest dodatkowo zabezpieczony przed spenetrowaniem.

 

Oczywiście jak przystało na konstrukcję z wyższej półki bagnet jest bardzo dobrze wykonany i metalowy. Jednak już obecna na nim gumowa uszczelka nie stanowi elementu typowego dla wszystkich obiektywów. A jednak w tym przypadku jej obecność jest bardziej niż uzasadniona – obiektywy makro często muszą pracować w otoczeniu o podwyższonej wilgotności i zastosowanie rozwiązań zabezpieczających przed osiadaniem np. kropel rosy na powierzchni wewnętrznych soczewek jest dużym plusem.

Łatwo zresztą zauważyć, że cała konstrukcja obiektywu jest znakomicie spasowana, a wyraźnie oporny ruch pierścienia ostrości zdradza obecność dodatkowych uszczelnień. Wszystko to sprawia, że użytkownik może pozwolić sobie na udzielenie temu obiektywowi mandatu zaufania i założyć, że nie zawiedzie go on nawet w trudnych warunkach terenowych.

 

Ustawianie ostrości

W typowych zastosowaniach makrofotograficznych mechanizmy regulujące ostrość obiektywu są niesłychanie ważne, a to za sprawą bardzo niewielkiej głębi ostrości obrazu występującej przy dużej skali odwzorowania. Nic więc dziwnego, że elementowi temu poświęciliśmy w naszym teście szczególnie dużo uwagi.
 

Testowany obiektyw pozwala w prosty sposób ograniczyć zakres działania mechanizmu AF. Aktualna odległość ostrzenia sprzężona ze skalą odwzorowania pokazywana jest na obrotowym wskaźniku pod szybką. Nie jest może tak precyzyjna, co tradycyjna skala w obiektywach o konstrukcji wysuwanej, ale też nie sprawia kłopotów.

 

Miło nam było stwierdzić, że nawet w trudnych zastosowaniach makro napęd USD radzi sobie bardzo dobrze – jest szybki i precyzyjny, choć czasem z dość oczywistych powodów wykazuje problemy z odnalezieniem się w sytuacji, gdy konieczne jest przejechanie z ostrością prawie na drugą stronę jej skali. Dlatego też jeżeli mamy do czynienia z ewidentną sytuacją fotograficzną, warto skorzystać z omawianego wcześniej limitera, który potrafi bardzo skrócić proces ostrzenia. Niezależnie od wszystkiego napęd AF testowanego obiektywu wypada uznać za szybki i celny.

Oczywiście fotografując obiekty w skali makro często korzystaliśmy z ostrzenia manualnego. Jest ono bardzo wygodne dzięki szerokiemu pierścieniowi pokrytemu gumą, lub substancją bardzo do niej podobną. Ponieważ mechanizm ultradźwiękowego napędu wyposażony jest w system automatycznego sprzęgania i rozprzęgania, możliwe było też manualne doostrzanie bez potrzeby przełączania trybu pracy obiektywu – co niejednokrotnie wykorzystywaliśmy. A ponieważ pierścień manualnego ustawiania ostrości cechuje się wyraźnym oporem ruchu, toteż nigdy podczas testów nie przytrafiło się nam przypadkowe jego przestawienie. Można co najwyżej przyczepić się do niewielkiej dokładności pierścienia – przeniesienie ostrości z jednego końca zakresu na drugi wymaga obrotu o zaledwie 180 stopni.

 

Stabilizacja obrazu

Testowany obiektyw Tamrona należy do grupy konstrukcji oznaczonych literkami VC. Oznacza to, że wyposażono go w system Vibration Compensation, czyli stabilizator drgań (nie dotyczy to jedynie, jak już wspomnieliśmy, wersji tego obiektywu dla systemu Sony Alfa). Choć producent zastrzega, że skuteczność stabilizatora przy odległości od fotografowanego obiektu mniejszej niż trzy metry gwałtownie maleje, to jednak postanowiliśmy go sprawdzić właśnie w tak trudnych warunkach.
 

[converttable end="2"]

stabilizacja obrazu włączona

stabilizacja obrazu wyłączona

Ilustracja skuteczności działania mechanizmu stabilizacji drgań (VC). Kliknięcie zdjęcia powoduje otwarcie w osobnym oknie jego powiększonej wersji. Pod zdjęciem znajdują się fragmenty oryginalnych fotografii w skali 1:4 prezentujące ten sam obraz uchwycony z ręki przy włączonej i wyłączonej stabilizacji obrazu.

[converttable]

Okazało się, że system stabilizacji drgań nawet przy bardzo niewielkiej odległości od fotografowanej sceny wykazał całkiem sporą skuteczność. Nie były to wprawdzie deklarowane 4 stopnie EV (i nawet tego nie oczekiwaliśmy), ale przy czasach naświetlania rzędu 1/15 sekundy i skali odwzorowania zbliżonej do 1:1 udawało się uzyskać z ręki obraz zbliżony do ostrego. Oczywiście przy wyłączonym stabilizatorze było to zupełnie niewykonalne.

Warto przy okazji zauważyć, że zastosowany system redukcji drgań bardzo ułatwia też samo kadrowanie i manualne ostrzenie przy fotografowaniu z ręki – ruchy obrazu stają się wówczas płynniejsze i spokojne. Nie wolno natomiast pozostawiać mechanizmu VC włączonego po postawieniu aparatu na statywie, ponieważ praca układu żyroskopowego (obiektyw próbuje ustabilizować nieistniejące drgania) sprawiają, że zdjęcia często wychodzą poruszone.

 

Jakość obrazu: ostrość, aberracje, odblaski

Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD nie jest konstrukcją tanią – jego cena jest niewiele niższa od konkurencyjnych obiektywów firmowych, takich jak Canon EF 100mm f/2.8L Macro IS USM. Dlatego też nabywca ma prawo spodziewać się po nim jak najlepszych parametrów optycznych w szerokim zakresie wartości przysłon. A jak sprawy mają się w rzeczywistości? Przekonajmy się.

 [kn_advert]

Ostrość

Ostrość obiektywu, nieco inaczej niż zazwyczaj, testowaliśmy nie przy ustawieniu mechanizmu ostrzenia na nieskończoność, lecz w typowej scence typu close-up. Mówiąc dokładniej wykonaliśmy serię zdjęć donicy z kwiatami przeniesionej na moment do zamkniętego pomieszczenia (aby wyeliminować przypadkowe podmuchy wiatru). Rezultaty testów możecie obejrzeć na prezentacjach poniżej – zwróćcie uwagę na zbliżenia detali (prezentowane na stronie w skali 1:2 – po kliknięciu otrzymacie dostęp do ich pełnych wersji. Pod każdą prezentacją znajduje się odnośnik do paczek w formacie ZIP zawierających oryginalne zdjęcia testowe.
 

[converttable start="1" end="6"]

f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
f/32
	Rozdzielczość	doskonała
	OPTYMALNY ZAKRES OSTROŚCI
	Centrum kadru	f/4–f/11
	Brzeg kadru	f/5.6–f/11
	Dyfrakcja widoczna od	f/16 (silna od f/22)
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Przy w pełni otwartej przysłonie zarówno krawędź kadru, jak i jego środek są zmiękczone. O ile jednak w narożnikach można mówić o pewnej redukcji szczegółów, o tyle centralnej części kadru tak naprawdę trudno zarzucić coś poważniejszego. Optimum zdolności rozdzielczej obiektyw wykazuje już przy wartości f/4 dla centrum kadru i f/5.6 dla narożników. W zakresie f/5.6 do f/11 obraz można określić tylko jednym słowem – żyletka. Po przymknięciu do f/16 zaczynają być już widoczne pierwsze efekty dyfrakcyjne, które przy wartościach przysłony mniejszych niż f/22 już bardzo dają się we znaki.

 

Aberracja chromatyczna poprzeczna

Efekt aberracji chromatycznej, czyli barwnych artefaktów wokół kontrastowych krawędzi można spokojnie określić mianem znikomej. Przypuszczalnie znaczna część użytkowników tego szkła byłaby w stanie nie dostrzec tego efektu, ponieważ występuje on wyłącznie przy silnie otwartej przysłonie i właściwie tylko w narożnikach. No chyba, że ktoś bardzo lubi oglądać zdjęcia przez lupę.
 

[converttable start="1" end="4"]

f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
f/32
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI CHROMATYCZNEJ	doskonale kontrolowane
	Widoczność w centrum kadru	minimalna przy f/2.8
	Widoczność na brzegach kadru	od f/2.8 do f/4
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Pod względem korekty aberracji chromatycznej poprzecznej testowany obiektyw okazał się jednym z najlepszych, z jakimi mieliśmy do tej pory do czynienia. Nie ma co do tego żadnych wątpliwości.

 

Aberracja chromatyczna wzdłużna

Kolejną zbadaną przez nas cechą było występowanie wady objawiającej się w postaci przebarwień przed i za płaszczyzną ostrości fotografowanego obrazu nazywanej w optyce aberracją chromatyczną wzdłużną. Problem ten jest trudny do oszacowania, ponieważ z jednej strony pojawia się prawie zawsze i to sporym zakresie przysłon, a z drugiej często jest w praktyce mało uciążliwy. Jednak w przypadku testowanego obiektywu sprawa okazała się być ewidentna – Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD nie tylko wykazuje objawy aberracji wzdłużnej, lecz w dodatku jej poziom należy uznać za znaczący.
 

[converttable start="1" end="4"]

f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
f/32
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI WZDŁUŻNEJ	przeciętnie kontrolowane
	Widoczność przed płaszczyzną ostrości	do f/11
	Widoczność za płaszczyzną ostrości	do f/8
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Na szczęście aberracja chromatyczna wzdłużna utrudnia życie fotografa jedynie przy mocno otwartej przysłonie. Całkowity zanik tej cechy występuje natomiast po przymknięciu osłony do f/8 (obszary za płaszczyzną ostrości) oraz f/11 (zlokalizowane przed płaszczyzną ostrości).

Zdajemy sobie sprawę z tego, że nasza interaktywna prezentacja może nie ilustrować w pełni przebiegu problemu, dlatego też zachęcamy do pobrania i przeanalizowania pełnych fotografii testowych. Oglądając je w trybie pełnoekranowym zyskacie pełną wiedzę na temat omawianego problemu. Nadal jednak  wychodzimy z założenia, że wada aberracji chromatycznej wzdłużnej jest jedną z najmniej dokuczliwych podczas praktycznego fotografowania i w rzeczywistości rzadko się dostrzega na zdjęciach jej objawy.

 

Odblaski

Stopień, w jakim producent zachwala w dokumentach prasowych swoje nowe powłoki eBAND skłonił nas do poddania testowanego obiektywu naprawdę ciężkiej próbie. Występowanie odblasków sprawdziliśmy fotografując w godzinach wczesnopopołudniowych pod słońce lekko jedynie ukryte za cienką warstwą chmur (na zdjęciach znajduje się ono w prawym górnym roku kadru). Oto efekty.
 

[converttable]

f/2.8

f/4

f/5.6

f/8

f/11

f/16

f/22

f/32

[converttable]

	Widoczność odblasków	od f/11 (silne od f/22)
	Widoczność efektu flary	brak
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

 

Rzeczywiście odporność obiektywu na powstawanie odblasków jest imponująca. Niewielki spadek kontrastu sceny da się wprawdzie odnotować już od wartości przysłony f/11, lecz przy większym otwarciu pozostaje on bez zarzutu. Z rzeczywistym odblaskiem mieliśmy tak naprawdę do czynienia dopiero przy wartościach f/22 i mniejszych. Powiedzmy sobie jednak szczerze: przy tak przymkniętym otworze względnym i tak dużej liczbie soczewek aż dziwne, że nie wystąpił tam efekt pełnowymiarowej flary.

 

 

Koma

Wada optyczna określana mianem aberracji komatycznej lub częściej efektem komy okazała się być w przypadku testowanego obiektywu zupełnie niewidoczna. Mimo usilnych starań nie udało się nam odnaleźć żadnego jej śladu nawet w narożniku kadru przy w pełni otwartej przysłonie. Pod tym względem projektanci obiektywu spisali się na medal. Efekt gwiazdki jak już wspomnieliśmy na pierwszej stronie potrafi się niekiedy prezentować dość nietypowo, choć trudno go jednoznacznie uznać za brzydki. Pierwsze jego wyraźne ślady widoczne są przy wartości przysłony f/16, choć o pełnowymiarowej gwiazdce można mówić dopiero od f/22.
 

[converttable start="1" end="3"]

f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
f/32
	WYSTĘPOWANIE ABERRACJI KOMATYCZNEJ	brak
	POJAWIANIE SIĘ EFEKTU GWIAZDKI	od f/16
Paczka w formacie ZIP ze wszystkimi zdjęciami testowymi z tej prezentacji w oryginalnych rozmiarach jest dostępna TUTAJ.

[converttable]

 

Jakość obrazu: dystorsja, winietowanie

Jak widać po poprzedniej stronie tego testu, nowy obiektyw makro Tamrona oferuje naprawdę doskonałe parametry w kwestii jakości rejestrowanego obrazu. Do sprawdzenia pozostały  nam jeszcze jednak dwie kwestie: geometria obrazu oraz winietowanie.

 [kn_advert]

Dystorsja

W tym przypadku nie ma "zmiłuj się" – jakiekolwiek zniekształcenia geometryczne w tak drogim obiektywie stałoogniskowym, a zwłaszcza makrofotograficznym byłyby po prostu niedopuszczalne. Dlatego też stwierdzenie, że Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD odznacza się nienaganną geometrią obrazu należy potraktować po prostu jako suche stwierdzenie faktu – nie spodziewaliśmy się w tym względzie niczego innego.
 

	WYSTĘPOWANIE ZNIEKSZTAŁCEŃ GEOMETRYCZNYCH	brak

 

Winietowanie

Test naszego obiektywu przeprowadziliśmy – jak przystało na jego konstrukcję – przy użyciu korpusu z przetwornikiem obrazu 36×24 mm. W takich warunkach większość nawet bardzo dobrych obiektywów wykazuje tendencje do winietowania. Na szczęście wada ta jest obecnie bezproblemowa do korygowania – często nawet z poziomu samego aparatu. Nie zmienia to jednak faktu, że w teście należy możliwość jej wystąpienia dokładnie sprawdzić.
 

[converttable start="1" type="vertical"]

f/2.8
f/4
f/5.6
f/8
f/11
f/16
f/22
f/32

[converttable]

	Zanika od			f/5.6
	Charakter			regularny

 

I rzeczywiście sytuacja z winietowaniem jest bardzo podobna do tego, co obserwowaliśmy przy okazji testu obiektywu Canon EF-S 60mm f2.8 Macro USM. A więc przy w pełni otwartej przysłonie nowe szkło makro Tamrona ewidentnie winietuje. Po przymknięciu do f/4 wada ta staje się zauważalna już tylko w warunkach testowych, natomiast przy kolejnych wartościach przysłony zupełnie zanika. Niby nie jest to wiele, ale należy pamiętać, że Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD jest jednak prawie dwukrotnie droższy od testowanego Canona. Wada ta oczywiście go nie dyskwalifikuje, ale pozostawia po sobie pewien niesmak.

 

 

Podsumowanie

Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD to jedna z bardziej udanych konstrukcji obiektywów, z jakimi dane nam było się zetknąć w ostatnich miesiącach. Wzorowa pod względem mechanicznym, o nienagannej ergonomii i bardzo udana optycznie. Pozwala na swobodne wykonywanie zdjęć makro i close-up, znakomicie nadaje się też do fotografii portretowej. Jej najważniejszymi atutami są znakomita ostrość i piękna plastyka, ale też nie do przecenienia są cechy bardziej "przyziemne", takie jak szybki i celny AF, stabilizator obrazu oraz uszczelniona konstrukcja. Darmowa wersja doskonałej wywoływarki plików RAW dla każdego nabywcy to już tylko swoista wisienka na torcie.

Gdybyśmy mieli wymienić wady obiektywu, to z pewnością należałoby do nich winietowanie, które wprawdzie nigdy nie jest niwelowane do końca, lecz mimo wszystko nie powinno być przy silnie otwartej przysłonie aż tak intensywne. Największym problemem może być jednak cena. Wprawdzie naszym zdaniem testowany obiektyw zasługuje na to, aby tyle za niego zapłacić, jednak przyjęło się, że konstrukcje producentów niezależnych są wyraźnie tańsze od szkieł firmowych. Tu natomiast jest pewien problem – zwłaszcza dla Canonowców i Alfiarzy, którzy w ofercie "swoich" producentów mają bardzo podobne obiektywy. Może gdyby firma Tamron zdecydowała się udzielić na niego promocji typu cashback... Cóż, pomarzyć zawsze można.
 

Ocena końcowa (w skali 1-6):

BARDZO DOBRY -

Zalety:

bardzo solidna konstrukcja i dobra jakość wykonania, ogniskowa idealna do fotografii makro i portretowej, doskonała jakość obrazu, bardzo ładna plastyka obszarów nieostrych, szybki, cichy i precyzyjny autofocus z limiterem, bardzo skuteczny system stabilizacji obrazu, uszczelnienia korpusu i bagnetu przed pyłem i wilgocią, maksymalna skala odwzorowania 1:1.

Wady:

wyraźne winietowanie przy wartości przysłony f/2.8, niezbyt atrakcyjny charakter krążków bokeh w scenach nocnych, zaskakująco wysoki poziom występowania aberracji chromatycznych wzdłużnych, dosyć wysoka cena.

 
[kn_advert]
 

Parametr	Wartość
Nazwa	Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD
Dostępne mocowania	Canon EF, Nikon F, Sony A
Rok premiery	2012
Długość ogniskowej	90 mm
Zaprojektowany dla formatu 35 mm	tak
Kąt widzenia (przekątna)	27°
Jasność	f/2.8
Minimalna wartość przysłony	f/32
Budowa wewnętrzna (elementy / grupy)	14 / 11
Ilość listków przysłony	9
Minimalna odległość ostrzenia	0,30 m
Maksymalne powiększenie	1:1
Ogniskowanie	wewnętrzne
Długość obiektywu	123 mm
Średnica obiektywu	76 mm
Średnica filtra	58 mm
Filtr obraca się podczas ostrzenia	nie
Zmiana długości podczas ostrzenia	nie
Osłona przeciwsłoneczna	zewnętrzna
Dostępne kolory obudowy	czarny
Uszczelnienia	tak
Silnik ultradźwiękowy mechanizmu autofocusu	tak
Stabilizacja obrazu	tak
Waga	550 g
Wyposażenie dostarczane wraz z obiektywem	dekiel przedni, dekiel tylny, osłona przeciwsłoneczna, dokumentacja, kupon na program SILKYPIX Developer Studio 4.0.

 

 

Obiektyw Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD został udostępniony do testu przez firmę Foto-Technika

 

 

 

Galeria zdjęć testowych

Zdjęcia wykonane zostały przy użyciu obiektywu Tamron SP 90mm F/2.8 Di MACRO 1:1 VC USD oraz aparatu Canon EOS 6D. Powstały one w warunkach plenerowych przy oświetleniu naturalnym i zapisane przy użyciu stylu Neutral. Kliknięcie na miniaturę spowoduje otwarcie ośmiokrotnie powiększonej wersji w osobnym oknie przeglądarki. Pod opisem parametrów każdego zdjęcia znajduje się link do oryginalnych plików JPEG i RAW (UWAGA: duża objętość!).
 

1/250 s, f/2.8, 100 ISO JPEG RAW	1/80 s, f/5.6, 100 ISO JPEG RAW	1/500 s, f/5.6, 100 ISO JPEG RAW
1/160 s, f/5.6, 100 ISO JPEG RAW	1/80 s, f/8, 100 ISO JPEG RAW	1/125 s, f/8, 100 ISO JPEG RAW
1/320 s, f/6.3, 100 ISO JPEG RAW	1/20 s, f/8, 800 ISO JPEG RAW	1/160 s, f/8, 800 ISO JPEG RAW
1/80 s, f/5.6, 400 ISO JPEG RAW	1/30 s, f/9, 400 ISO JPEG RAW	1/80 s, f/6.3, 400 ISO JPEG RAW

 

Autorem wszystkich przedstawionych w tym artykule zdjęć - zarówno próbnych, jak i produktowych - jest Jarosław Zachwieja.

[kn_advert]