• Strona główna
• Poradniki

Aparaty fotograficzne Bolesława Lutosławskiego

Od dzieciństwa nie znosiłem oficjalnych portretów, ale bardzo lubiłem, kiedy fotografowała nas Babcia, która była malarką i komponowała zdjęcia w stylu wyniesionym z pracowni krakowskich postimpresjonistów. Nie zależało mi na pozowaniu, tylko na uczestniczeniu w tym wydarzeniu i ponownym spotkaniu najpiękniejszego instrumentu, jaki znalem: aparatu fotograficznego. W takim szczególnym dniu, dniu bez chmur, Babcia wyjmowała z ukrycia biurka czarną, podłużną puszkę aparatu, wkładała od tyłu rolkę filmu i oceniała jasność nieboskłonu. Następnie otwierała z przodu ciemną klapę, która przypominała mi most zwodzony średniowiecznego zamku, wysuwała obiektyw, ten jechał niczym lokomotywa po szynach, za nim rozwijał się podobny do akordeonu ciemnoczerwony miech. Aparat fotograficzny nie tylko imponował wyglądem, czułem również, że mieszka w nim magia, bo kiedy Babcia przyciskała spust czarnym wężykiem, aparat pstrykał i choć nic się wtedy nie działo oprócz szybkiego mrugnięcia centralnej migawki w obiektywie, to parę dni później oglądaliśmy zdjęcia tej właśnie sytuacji!

Nic więc dziwnego, że zostałem fotografem.

Strona 2